Agter die kantoordeur, die ene met die swart plankie aan.
“Ek moet eers my bokke gaan laat suip,” sê Kolie.
“Net so!” sê outa Danster. “Maak gou-gou en steek weg innie krip. Jou Outa kom agtermêrrag deur om die kiste met die kerriets aan te ry. Steek weg innie krip en moenie gaat sê nie.”
“Ek sal nie gaat sê nie,” sê Kolie.
Kolie loop voor die wind, sy hoed is windmakerig getoon, die wind lig-lig aan hom of hy skoppelmaai ry. Daar kom baie mense vandag, baie mense is lekker: die ooms lag, die anties gee sente.
Hy sien sy bokke anderkant die ouhuis aan die uittrek teen die rant en hy draf om hulle af te keer water toe. Hy’s iesegrimmig met sy bokke vandag, die swernoters het hom in die sak. Hy gooi ou Voorman, die ram, met ’n kluit op die boud omdat hy al eenkant toe neuk. Die ou hol dat die klok om sy nek so klieke-klik sê, gaan dan staan en kyk. “Ja, jou ou vloek,” dreig Kolie, “wil jy sien jy kom nog keelaf gesny?”
Jy sal nog nooit vir ou Voorman keelaf sny nie.
“Toe-toe …” sê Kolie, “kom suip nou.” Hy stoot hulle aan. Duskant die pampoenland het die lammers in die kraal hulle mames gewaar en begin sit keel op. “Mijêêêê …” blêr Kolie terug. Hy skud soos hy lag. Hulle sal dink hulle mames laat los lammers drink.
’n Boklam is nesse kind vir jou, sê Fielies.
Kolie stoot sy bokke by die kweperlaning verby; hy moet weer baklei, want hulle dood oor laatkwepers. Dan deur die hek van die huiskamp en af waar hulle tussen die steenbokriet en die hoë sonkwasriet begin versprei. Partykeer talm Kolie om ’n rooi kalkoenbosblom te pluk en die peperige swart stroop te suig; hy klap op sy hande om ’n skurwepadda skrik te maak; hy probeer om ’n plat klippie te laat seil soos Jaco. Terwyl die bokke puntenerig en tydsaam begin suip, gaan lê Kolie en wag op ’n slangboskooi tussen die kanette waarvan hy weet. Die vaalwit lug bo laat traan sy oë. Hy begin vroetel sy warm tone in in die koel, klam riviergrond.
’n Biesie wat voor die wind buig, kielie Kolie se voorkop, hy dog eers dis ’n kewer en klap vererg met die hand. Hy voel nog so loomrig, hy kan skaars sy oë oopkry en regop kom. En die bokke is skoonveld.
Nee wag, hulle is oral rond tussen die biesies en die latbos.
Iemand roep by die ouhuis.
Kolie gaan staan eers om te fluit, hy kan sy rits nie weer op kry nie. En los dit. Hy begin roep sy bokke bymekaar: “Hiert, julle swernoters!” Ou Voorman loop kruppel, dis die vloek vanne Jaco wat hom in die pens geskop het. En die bokke moet nou nie neuk om aan die doringbossies wat sy pa op die kol waaisand, want bokke vreet als, tot boegoe en rooitee en wasgoed en …
Iemand roep by die ouhuis: Kolieeeeeeee …
“Ek kooooom!” brul Kolie. “Ek moet eers my bokke.”
Toe hy by die kombuisdeur inkom, sê sy ma: “Kolie, waar bly jy so lank weg? Jy moet eet en jy moet aantrek, daar’s nie meer veel tyd nie.”
“Moenie sy kos so neersmyt op die tafel nie, Kato,” sê sy ma vir die kombuismeid.
“Adriana,” sê sy ma, “sal jy sy das vir hom strik en sy skoene ook?”
Kolie begin stik aan sy kos, want die skoene druk sy ou tone.
Adriana sê: “Toe maar, Boetie, jy kan jou skoene later aantrek, daar’s hope tyd.”
“Hope tyd, hope tyd!” sê sy ma.
Sy ma sê: “Kolie, was jy by die melktert? Letta Jan het ’n dosyn gestuur.”
Daar kom baie mense vandag.
Sy pa kom in en sê: “Kolie, loop gaan maak toe die boonste hek wanneer jy klaar geëet het: wil jy hê jou bokke moet ook begrafnis toe kom?”
Baie mense is lekker …
“Nee, ek sê nee, Adriana,” sê sy pa, “die sitkamer bly gesluit.”
“Kolie,” sê die kombuismeid, “jy’s al onder mens se voete.” Sy trap op ou Boel se stert en hy hap haar. Kolie lag so dat hy hom aan sy spoeg versluk. “Dit kom daarvan,” sê die kombuismeid en sy gee hom ’n knyp.
“Jou ou blêrrie!” brul Kolie.
“As dit daarop aankom …” sê sy pa.
“Op so ’n dag …” sê sy ma. Sy vat aan haar sy.
“Kolie,” sê sy pa, “het jy een van my tange gehad?”
“Môre, oom Chris,” sê Adriana, “het jy nou eers opgestaan?” Oom Chris het sy klere aan.
“Chris,” sê sy pa, “jy gaan nou die woord agtermiddag by die Hotnotsbegrafnis doen?”
Maar oom Chris is al vort.
“Kolie …” sê sy pa.
“Kolie het nie jou tang nie, Attie,” sê Adriana.
“Is jy dan al hier, Jaco?” sê sy ma. “Is dit dan al so laat?”
Jaco sê: “Middag, Adriana.”
Adriana sê: “Kyk so ’n Jaco, jy lyk mos piekfyn.”
“Ek het eers vooruit gekom om die perd te bring en die paar koekies,” sê Jaco, “my ma is bang daar’s nie genoeg nie.”
“Maar goed van die koekies,” sê sy ma, “iemand was by die melktert.”
“Ek eet toggie melktert nie,” sê die kombuismeid, “ek kry mágpyn van melktert.”
“Het jy al reggesit in die bottelspens, Adriana?” sê sy ma.
“Ek gaan nou-nou,” sê Adriana, “daar’s hope tyd.”
“Toe, Kolie,” sê sy ma.
“Sal ek hom help, ant Miemie?” sê Jaco.
Nee, nee!
“Toe maar, Boetie,” sê Adriana.
Adriana kom strik vir hom sy das. Hy moet sy skoene ook maar nou aantrek. “Lyk ek nou mooi?” sê Kolie.
“Jy lyk mooi, Boetie,” sê Adriana. “Gaan wag nou op die stoep en moenie jou vuil smeer nie.”
“Kolie,” sê Jaco by die voordeur, “kom bietjie hier, ek wil jou ’n mooi ding wys.”
“Wat?” sê Kolie.
“Kom buitentoe,” sê Jaco.
“Sien jy hierdie knipmes?” sê Jaco.
“Kan ek dit kry?” sê Kolie.
“Eendag se eendag,” sê Jaco, “gaan ek jou nog kopaf sny met die knipmes. Jou bokke was weer vanmôre op ons grond.”
“Ek is toggie bang nie,” sê Kolie, “ons is tog by die ouhuis.”
“Wag maar,” sê Jaco, “tot ek jou eendag weer alleen kry.”
“Ons sal julle tog uitdruk,” sê Kolie, “ons het die kontant, my pa sê so.”
“Jou verbrande malkop!” sê Jaco en hy trap met sy voet.
“Ma!” gil Kolie, “Ma … Ma …”
“Wat is dit, Kolie?” sê sy ma. Sy ma kom aan.
“Ma,” brul Kolie, “Jaco wil my kopaf sny!”
“Moenie verspot wees nie, Kolie,” sê sy ma. “Jaco speel sommer met jou.” Sy ma loop weer weg.
“Ou Jaco,” sê Kolie en hy begin loop agteruit, “ou Jaco Pampoen … so pippe-wê!”
“Wil jy sien,” sê Jaco en hy maak sy knipmes oop