“Komaan, man, gee hier! Ek’s flippen laat.”
“Wolfgang Amadeus Moore, tot u diens,” sê die ou en maak ’n teatrale buiging terwyl hy die bladmusiek na haar uithou.
Teen haar sin giggel Lisa. “Is jou naam regtig Wolfgang?”
“Cross my heart,” beaam hy terwyl hy die hoofgebou se deur oophou sodat sy eerste kan instap. “Duidelik het my pa gehoop hy sal die muse daarmee impress. Nou is ek verdoem om lewenslank haar slaaf te wees. En jy? Of wag, laat ek raai! Jy is ook een of ander wonderkind wat binnekort die wêreld aan jou voete gaan hê.”
Lisa sug. “You wish. My ma is eintlik die begaafde een, maar sy het als opgeoffer toe ek gebore is. Nou werk sy haar vingers deur om my in hierdie la-die-da skool te hou. Ek moet glo die kans kry wat sy nooit gehad het nie.”
“Hm,” Wolfgang vryf oor sy ken terwyl hy stip na haar kyk. “Jy wil nie rêrig hier wees nie. En jy is nie danig mal oor oefen nie. Nou moet jy twee maal per week by ou Toonleer hoor hoe jy arme ou Jan Sebastiaan se meesterstuk verwoes.” Sy stem verander in ’n komieklike falsetto. “Ek is sat van luiaards soos jy wat onsterflike komposisies verfomfaai! Wil jy hê Bach moet uit die dode opstaan?” boots hy die musiekjuffrou perfek na.
Verbaas kyk Lisa na hom. “Het jy ook by haar klas?”
“Gehad.” Hy ril oordrewe. “Brrr, as sy eers met daai koffieasem in jou nek blaas …”
“Of met haar vinger in jou sy pomp,” voeg Lisa met ’n senuweeagtige laggie by.
Wolfgang trek ’n kamstige bang gesig. “En jou dan dreig met die orkesmeester wat in die ou hoofgebou rondsluip,” borduur hy in ’n grilstem verder.
Lisa weet presies waarvan hy praat. Sy voel sommer hoe die musiekjuffrou se vinger in haar sy boor. Met elke steek blaas die nare koffieasem in haar gesig: “Al weer (steek) nie geoefen nie, nè? Besig om (steek) Bach te vermoor, nè? Wag tot ek jou vertel wat die orkesmeester met jou sal aanvang!” hoor sy die juffrou se stem asof sy langs haar op die klavierstoeltjie sit.
“Nou ja, die maestro begelei u vandag net tot hier,” onderbreek Wolfgang haar gedagtes.
Soos ’n galante dirigent lig hy haar hand en raak liggies met sy lippe daaraan.
Hy ruik vars, soos haar ouma se kruietuin as dit reën, en Lisa se kop draai effens. “Die skone diva kan net op my nommer druk as ek haar weer te hulp moet snel,” sê hy met ’n laggie voor hy omdraai en in die gang afstap.
Nog effens bedwelmd volg Lisa sy regop figuur met haar oë tot waar dit om die hoek verdwyn in die rigting van die trappe wat na die kelderverdieping lei.
Snaaks dat sy hom nog nie voorheen raakgesien het nie. Met sy witblonde hare en bleekblou oë is hy nogal sexy vir ’n nerd. Boonop is hy pret ook met sy kastige oudtydse maniere. Sy sal glad nie omgee as sy weer in hom vasloop nie.
Toonleer se klaskamerdeur swaai krakerig oop. ’n Skraal meisie sluip soos ’n hond wat geskop is na buite, haar oë op die grond. Sy druk die deur agter haar toe en vroetel senuweeagtig met die geel strikkie aan die punt van haar dik swart vlegsel.
Toe sy by Lisa verbyskuif, kyk sy skrams op. Haar lippe vorm woorde, maar voor Lisa kan uitmaak wat sy sê, glip sy uit by die voordeur uit. Shame, duidelik het Toonleer haar behoorlik uitgevreet, dink Lisa terwyl sy voor die toe deur staan. Aan wat nou op haar wag, wil sy nie eens dink nie. Sy trek haar asem diep in, lig haar hand en klop.
“Binne!” rasper die bekende stem.
Toonleer staan by ’n ronde tafeltjie voor die hoë skuifraamvenster, besig om louwarm koffie uit ’n blou warmfles te skink. Voor haar lê ’n boek oop. Dit lyk soos ’n plakboek. Sonder om haar oë daarvan af te haal, beduie sy vir Lisa om voor die klavier te gaan sit.
Met bewerige bene sak Lisa op die harde bankie neer. Die swart-en-wit klawers swem voor haar oë. Dit lyk soos draaktande wat haar wil verslind. Duidelik is die juffrou in ’n monsterbui.
Die meisie wat nou net hier uit is, het haar seker lelik omgekrap. En sodra Lisa gaan begin speel, gaan Toonleer dadelik hoor sy het niks geoefen nie. En dan …?
Gloemp, gloemp, gloemp, plons slukke koffie in die juffrou se keelgat. Dwa! klap die boek waarin sy geblaai het toe. Klik-klak, klik-klak kom haar voetstappe nader. Die silwer armbande om haar seningrige polse rinkel toe sy langs Lisa kom sit. “Nou toe, ek hoop jy gaan die muse bly maak vandag,” blaas sy en ’n donker glimlag skuif oor haar wit poeiergesig.
“Los my uit!” gil Lisa en wriemel toe die skerp vingernael in haar sy boor. “Ek wil nie vir Bach vermoor nie. Ek wil net …”
“Nie geoefen nie, nè?” blaas die warm koffieasem in haar gesig. “Wil nie hoor nie, nè? Soek die orkesmeester, nè?” Na elke “nè” volg ’n steek. Met elke steek styg die stem ’n oktaaf. En elke keer krimp Lisa al hoe kleiner.
Skielik is daar ’n geluid by die klaskamerdeur. Lisa verstyf. Beangs staar sy na die deur wat stadig oopswaai. Dis die orkesmeester, besef sy instinktief. Hy kom haar haal.
“Nee!” weergalm haar gil in haar ore.
En toe word sy wakker.
Verdwaas kyk sy om haar rond. Dankie tog! Sy is nie in ou Toonleer se mislike musiekkamer nie, maar veilig in haar bed in die koshuis. Oggendlig sypel deur die gordyne en in die bed langs hare haal Carla rustig asem. Alles was net ’n simpel droom.
Maar gister se musiekles was nie, onthou sy en sit vinnig regop. Dit was selfs nog aakliger as die nagmerries wat haar die hele nag rondgejaag het. As sy nie in mega moeilikheid wil kom nie, moet sy haarself regruk en begin oefen. Hoekom voel dit of haar lewe daarvan gaan afhang?
Vinnig glip Lisa uit die bed en begin aantrek. Dis Saterdag en niemand sal nou in die oefenkamers wees nie. As sy gou maak, kan sy nog ’n oefensessie inpas voor ontbyt.
Dis grafstil op die skoolterrein en die geknars van haar voetstappe op die droë herfsblare klink soos spykers wat in ’n doodskis gehamer word. Verbeel sy haar of roer die gordyne voor ou Toonleer se klasvenster? Nee, die juffrou sal mos nie op ’n Saterdag by die skool rondhang nie.
Toe sy die deur na die oefenkamers oopstoot, is die gang verlate. Spokerig verlate. Die wind huil om die hoeke soos ’n vasgekeerde gees wat uitkomplek soek. ’n Rilling glip teen Lisa se ruggraat af en sy kan die deur nie vinnig genoeg agter haar toedruk nie.
Iets in die stowwerige hoek langs die voordeur trek haar aandag. Sy buk en tel dit op. Haar voorkop plooi. Waar het sy dié geel strikkie al gesien? O ja, dit was mos aan die vlegsel van die verskrikte meisie wat gister by haar verbygeloop het.
Vir ’n oomblik lank staan sy besluiteloos daarmee in haar hand. Miskien het die meisie ook kom oefen? Maar nee, al is die oefenkamers redelik klankdig, sal sy tog weet as hier nog iemand is.
Lisa haal haar skouers op en glip by die eerste die beste kamer in. Sy sak op die klavierstoel neer en maak haar bladmusiek oop. ’n Benoude geluid ontsnap uit haar keel. Daar is dan geen musieknote op die bladsy nie! Sy skud haar kop dronkerig en kyk weer.
Hierdie keer is dit nog erger. ’n Onsigbare hand is besig om iets te skryf: Wag maar, jou beurt kom, lees sy die spinnekopskrif wat oor die bladsy krul.
Nee vrek, hier moet sy padgee, dink Lisa en vlieg so vinnig op dat die musiekstuk doer trek. Sy ken daardie handskrif! Daarvoor het sy genoeg kere gesien hoe Toonleer met ’n potlood op haar bladmusiek krap.
Sy storm na buite, net om in haar spore vas te steek. Wat gaan nou aan? Waar die skoolgrond netnou nog stil en verlate was, is dinge skielik in rep en roer. Polisievoertuie staan met flitsende blou ligte voor die koshuis. Kinders bondel in bang groepies saam. Sy sien Carla se gesig in die geroesemoes en woel ’n pad oop tot by haar. “Wat het gebeur?” fluister sy.
“Dis