Ek ruk toe ek voetstappe hoor aankom. Pluk Daneel aan sy arm en sleep hom by die deur aan die oorkant van die gang in.
Die reuk van ontsmettingsmiddels tref my tussen die oë. Rye slaapkapsules met stywe wit lakens teen die mure. Enkele stoele staan rond. Teen een muur ’n lang tafel, stoele netjies onder die tafel ingestoot.
Ek trek my asem in en gryp Daneel se hand vas.
In die slaapkapsules sit tieners in wit jurke. Tieners met geskende gesigte. Tieners sonder oë.
Ek wil vorentoe storm, maar Daneel druk my teen die muur vas. Ons staan versteen in die skemerdonker en hyg na asem. En dan sien ek haar. Tazmin.
Ek kan myself nie keer nie. “Tazmin!”
Sy herken my stem en swaai haar kop in my rigting. Vars wonde oor haar blinde oogkasse.
Ek hardloop na haar en gryp haar in my arms vas. My trane drup op haar skouer.
Sy klou my krampagtig vas. Blinde kinders maal om ons, angstig om te weet wat aangaan.
Ek kyk rond. Sien ’n badkamer. Ek vat Tazmin se hand en ek en Daneel lei haar soontoe. Ons sak op die koue teëlvloer neer.
Haar stem bewe. “Hulle … het gejok oor die huis en studies. En … ons oë is maar net die begin. Hulle gaan in die volgende maand al ons organe oes.” Sy ril en vou haar arms om haar skraal skouers. “En dis nie vir kinders nie. Dis vir siek regeringslede! Hulle navorsing oor orgaankloning is onsuksesvol sedert hulle stamselpopulasies jare gelede met ’n virus besmet geraak het. So nou … werf hulle gesonde tieners. Juffrou Valkenburg is kop in een mus met die regering! Sy was hier, ons smalend kom vertel ons tyd is verby!” Die woorde breek oor Tazmin se bleek lippe. Sy snik teen my bors, haar vingers geknel om my skouers.
Die koue vrou moes dit geniet het om die waarheid uiteindelik te vertel. Ek vee oor Tazmin se hare en kyk na Daneel wat met gekruiste arms teen die badkamermuur staan.
Sy stem is hees. “Ons het nie tyd nie. Hulle soek na ons. Ons sal so gou moontlik uit hierdie saal moet kom.”
Ek lag skor. “Nie dalk êrens weer ’n stukkende vensterknip nie, Tazmin?”
Sy vee oor haar blinde oë en glimlag wrang. “Nee. Maar ek hoor die kostrollie deur ’n deur agter by die saal inkom. Ek ruik kos, so daar moet ’n kombuis naby wees.”
My brein beweeg blitssnel. ’n Kombuis moet ’n skag vir vullis en afvalkos hê! ’n Skag na buite … Dalk kan dit ons redding wees? “Ons sal moet wag tot vanaand, die kombuis gaan te besig wees in die middel van die dag.” My maag draai op ’n knop. Sê nou hulle kry ons voor dan?
Ek kyk in die badkamer rond. Ons besluit om ons in een van die toilette toe te sluit vir die dag. Gelukkig het niemand ons gesien nie. Ek grinnik histeries. Almal om ons is blind …
Potte glim in die maanlig wat deur die nou kombuisventers val. Blink staaloppervlakke weerkaats die lig. Die bek van die afvalskag gaap swart voor ons. My hart klop in my keel. Dis ons enigste kans.
“Dit sal wel uitwerk.” Daneel glimlag dapper na my en Tazmin. “Ek gaan eerste. Kry julle buite!” Hy klouter in en verdwyn in die swart skag af. My hart klop wild. Ek hou Tazmin se hand vas, help haar voor my by die skag in. Dan klim ek in.
Ek land met ’n hik. Langs my swets Daneel en ek hoor Tazmin hyg.
“Ons is buite!” Ek staan op en vee sand van my silwer baadjie af.
“Wat …?” Daneel sluk na sy woorde.
Ek voel oor my wange, klam van die mis. Mis wat oor donker rotse aangeseil kom en slierte om my vou. Mis vanaf die see. Wit branders wat voor ons teen donker rotse slaan.
Ons is op ’n eiland. Die Akademie is op ’n eiland gebou. Ek voel asof die aarde onder my padgee, asof ek val.
Ek kyk na Daneel.
Sy oë kyk diep in myne.
“Ons kan mos swem.” My stem is kalm.
Ons neem Tazmin se hande en stap die donker water in.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.