Henry kom terug en sê vir Yvette om vir die ladies koffie te bring. “Kom, sjeffie, ek gaan stel jou aan die kinders voor.”
Hulle loop kombuis toe. Regs van die deur is die opwasarea. Daar word Emma voorgestel aan ’n miniatuurvroutjie met die naam Bongi. Haar twee Xhosa-susters is Lena en Beauty.
Links staan die koffiemasjien en die bakker.
“Dis nou Sement wat daar staan en scones maak,” kondig Henry aan, “en dis Layla wat die koffie hier maak. Sement bak al die koeke en maak al die poedings.”
“Sement? Het ek … reg gehoor?” vra Emma versigtig.
“Einste,” glimlag Henry, en Emma kom agter dat die goue tand boonop met ’n rooi steen spog.
“Hier in die koue kombuis het ons vir Sharon wat al die slaaie en broodjies maak. Langs haar is Sam in die warm kombuis wat al die grilling doen. Die sous-chef is nog nie hier nie. Dis Wouter wat net onder jou sal werk. Hy kom gewoonlik eers so teen tienuur in en begin prep vir lunch. Daai laaitie wat daar staan en die tamatiesousbottels vol maak, is Kleintjie en die ene wat die messegoed staan en opvryf, is Shortie.”
“Kleintjie en Shortie. Oukei, het dit.”
Yvette kom in en gee vir Sam twee bestellings vir ontbyt.
“Ons ander waitress Angela is seker laat. Sy of Kathy, wat in die aande die kasregister sluit, staan ook soms in vir front of house as ek af is. Dan is daar Vanessa en Nadine wat jy nog sal ontmoet, en wanneer dit baie besig raak, het ons ’n paar runners en casuals wat kom help.”
’n Klein mannetjie wat bitter bedonderd lyk, kom half-elf by die restaurant ingestrompel. Emma kyk hoe hy koponderstebo instap en niemand groet nie. Hy gooi sy sak messe op die toonbank neer en gryp ’n koppie op pad na die koffiemasjien toe. Hy skree iets onsamehangends vir Kleintjie wat terstond die tamatiesousbottel waarmee hy besig is, laat val.
Almal word skielik stil. Die hele vriendelike atmosfeer van vroeër het handomkeer verander. Emma wonder hoe lank dit gaan duur voor hy hom verwerdig om met haar te kom praat. Nie dat sy eintlik iets vir hom, met daardie houding, te sê het nie. Met dié klein donder sal sy ’n plan moet maak, anders gaan hy sommer die wit waks uit haar irriteer.
“Ek’s Wouter,” sê hy sonder om eens oogkontak te probeer maak. “Ek skuif in die aand oor na die koue kombuis wanneer jy hier kook.” Dan loop hy weer brom-brom weg. Dankie tog dat hy nie saans saam met haar kook nie, want onder haar voete wil sy hom beslis nie hê nie. Sy sal die mannetjie se nek omdraai.
Dis amper asof die kombuis per ongeluk aan die gang bly. Die eerste paar dae probeer Emma net die verloop van die dag bepaal en onder Woedende Wouter se voete uit bly.
Teen dag drie sorg Emma dat Kleintjie en Shortie met ’n bak seepwater gaan sit om al die spyskaarte te was, terwyl Angela vir hulle nuwe blaaie uitdruk. Dit sal voorlopig goed genoeg moet wees. Sy kry ook vir Bongi en Beauty om behoorlik te begin skrop, terwyl Lena weer seker maak dat die skottelgoed darem nog gewas word.
Die restaurant is feitlik die hele dag oop, afgesien van ’n uur in die middag wanneer alles vir die aand gereed gemaak word. Dan transformeer die restaurant tot ’n elegante en rustige plek met wit damasktafeldoeke en sagte kerslig.
Emma reël met die taximense dat die personeellede halfsewe in die oggend opgelaai word en teen week drie is almal seweuur al by die werk en aan die gang. Sy maak seker dat sy voor sewe oopgesluit het en al met voorbereidings vir ontbyt begin het.
Sy laat die koffiemasjien diens. Toe leer sy vir Layla hoe om dit ordentlik skoon te maak: “Die geheim van goeie koffie lê nie net in die bone nie, maar ook in die masjien. ’n Vuil masjien laat die koffie bitter en gebrand proe, al is die bone hoe vars en lekker,” verduidelik sy.
Daarna stuur sy vir Layla om ’n baristakursus te volg. En toe sy eers terugkom van haar kursus, blom sy sommer. Sy het nou ’n titel – sy’s ’n barista, nie net die meisie wat in die hoek staan en koffie maak nie. Emma kan die verskil in haar houding amper nie glo nie.
Emma kom ook spoedig agter dat daar nie eintlik beplan word nie. Tussen Wouter se buie en Henry se grappe, is dit ’n wonderwerk dat daar enigsins bestellings by die verskaffers geplaas word. Sy hou in elk geval daarvan om self met die verskaffers te gesels, te kyk na die vleis wat sy wil gebruik, self die vis te kies en met die groentehandelaar te kan onderhandel.
Sy reël ’n weeklikse vergadering met Wouter en Henry, en wonder of sy nie sommer dieselfde met Greg moet doen nie. Dis nou al amper ’n maand wat sy hier is en sy het nog nie een keer met hom gepraat nie. Die laaste keer was met haar onderhoud. Wel, as sy sake moet opsom, lyk dit in elk geval nie of hy eintlik belangstel in wat hier aangaan nie.
Emma val op haar bank met ’n glas wyn neer. Januarie het soos blits verby gevlieg. Sy het net kop bo water probeer hou en aan die pas in die groot kombuis gewoond geraak. Dis beslis nie Oranjedrif dié nie.
Die stoepdeur staan oop, en die maan skyn helder teen die naghemel. Dis al weer een van daardie perfekte aande op Hermanus wat elke nou en dan tussen die wind se giere opduik. Daar is nie eens ’n geritsel van blare nie; dis tjoepstil.
Sy sal volgende maand vir meer permanente blyplek moet begin soek. Nie dat dit nié lekker hier by Rita is nie, maar sy wil nes skrop. Nie voel dat sy net inkom, slaap, stort en weer gaan werk nie. Maar dis die minste. Sy onthou haar ma het vertel van ’n ou skoolvriend van haar wat woonstelle op Hermanus besit. Sy moet sy nommer bietjie by haar kry. Dalk het hy iets beskikbaar.
Die afgelope maand het sy regtig begin voel of sy deel word van die spannetjie. Afgesien van Wouter, die drol. Sy kan nie vat aan hom kry nie. Dis asof hy permanent net wil baklei. Sy weet regtig nie wat sy met hom gaan doen nie.
Net meer as ’n maand gelede het sy op ’n ander bank in gans ander omstandighede met ’n glas wyn gesit, nee, ’n hele bottel wyn. ’n Glimlag speel op haar lippe toe sy opstaan om te gaan tande borsel. Miskien is Emma Lategan terug op die pad na sukses.
Oranje-shmanjedrif. Sy gaan hulle wys.
Februarie: Sit met die gebakte pere
Die weeklikse vergaderings met Henry en Wouter word ’n instelling Maandagoggende tussen ontbyt en middagete wanneer dit nie so besig is nie. Wouter wat gewoonlik suur en ongeskeer kom sit, dra min by, terwyl sy en Henry vir die komende week beplan.
“Kom ons gesels oor Valentynsdag. Dis oor twee weke. Ons sal vinnig moet beplan en ’n advertensie in die Hermanus Times kry. Wouter, wat het jy in gedagte gehad?”
“Ek en Bertus het al in Desember beplan wat ons Valentynsdag gaan doen,” sê Wouter ietwat snipperig vir Emma. Hy het haar die afgelope maand ook al mooi laat verstaan dat sy nie die briljante Bertus is nie. Dit is nou die einste Bertus wat sy goed gevat en in die middel van aandete uitgestap het nadat ’n gas gekla het dat sy vis oorgaar is. Nie juis die drama wat Emma vermoed het nie. Sy was seker daar moet ’n lekker storie wees, maar almal kan seker nie messe gooi en al die gaste in ’n restaurant voor die voet vergiftig nie. Vermoedelik was hy net gatvol vir die hele spulletjie en was die vis die laaste strooi.
“Nou maar laat ek hoor. Ek is bly ons het al iets in die pyplyn,” borrel Emma voort.
“Vir voorgereg het ons gedink aan ’n sampioensop-cappuccino met gegratineerde kaas bo-op, of ’n springbok-carpaccio met avokadomousse. Die hoofgereg sal ’n keuse tussen vis of filet wees en die nagereg ’n sjokolademoussetert, of roomys met sitrussous.”
Emma bly ’n oomblik stil sodat sy haar woorde mooi kan kies. Wat sy eintlik vir hom wil sê, is dat dit ’n boring spyskaart is. Wie op aarde wil nou spesiaal bespreek op Valentynsdag en dit nogal vir avokadomousse? Sy byt egter op haar tande.
“Dit klink … um, lekker, maar jy weet, avokado’s is nie nou in seisoen nie?” wurg sy uiteindelik vreeslik ordentlik uit. As sy nie met Wouter saamstem