“Onbeskofte buffel!” skee sy vir die toe skootrekenaar op die lessenaar. Sy spring op en storm by die studeerkamer uit. Sy loop haar ma, wat kastig ’n skildery se glas net buite die deur staan en blink vryf, amper onderstebo.
“Is jy klaar? Hoe het dit gegaan?”
“Nee, dit was ’n totale mors van tyd. Hy weet van die hele storie by Oranjedrif en is net so ’n groot buffel soos daai Marius. Ek dink hy het my net vir die grap gekontak. Wat ’n verleentheid. Ek gaan nooit weer werk kry nie. Almal weet wat op Oranjedrif gebeur het.”
Emma bars in trane uit en gaan sluit haarself vir die soveelste keer in twee weke in haar kamer toe. Sy sak op die bed neer en dam die kussing behoorlik met haar vuiste by. Sy wens sy weet hoe hierdie simpel Greg lyk, want dis sý gesig wat sy op die kussing wil sien.
Drie dae later lui haar selfoon. Dis Chantilly se nommer. Gaan sy nou finaal die nuus kry dat haar onderhoud misluk het? Ná daardie onderhoud kan sy haar nie indink dat sy die werk sal kry nie.
“Hallo.”
Sy wil sommer uit die staanspoor in die foon skree dat sy weet sy het nie die werk gekry nie en dat hulle almal in die see in kan gaan bliksem vir al wat sy omgee.
“Skattie, dis Henry hier van Chantilly. Hoor hier, pak daai tassie en klim in jou karretjie en ry. Jy moet Maandag begin.”
Oukei, dis glad nie wat sy verwag het nie … Nee man, dit kan mos nie reg wees nie.
“Wat? Jy bedoel ek het die werk gekry?”
“Ja, skattie, hoekom klink jy so verbaas?”
“Wel, ek het gedink die onderhoud het nie so goed gegaan nie.”
“O, nee. Mister Greg het sommer direk ná jou onderhoud laat weet dat hy dink jy is die regte persoon. Jy sal kan kook en die kinders mooi onder beheer hou. Hy moes maar net die ander ook bel omdat hy gesê het hy sal.”
“Sjoe, dankie, Henry. Ek ry sommer môreoggend. Ek sal Maandag by julle wees.”
“Sien uit om jou in person te ontmoet. Veilig ry.”
Emma hardloop kombuis toe waar haar ma besig is om vleis te maal. “Ma, ek het die werk gekry!”
“Nou toe nou. Sien jy wat gebeur as mens iets aanpak en jou nie net op die bed lê en verknies nie?”
“Ek gaan pak. Ek gaan sommer môre vroeg ry.”
“Ek sal vir jou plek in ’n gastehuis bespreek vir die eerste week. Dit sal jou seker genoeg tyd gee om iets meer permanents te kry,” bied haar ma aan.
“Dankie, Ma. En dankie dat ek weer by julle kon kom afpak het.”
Sy weet sy is ’n teleurstelling vir haar ouers. Sy wens sy kon meer soos haar broer gewees het. Egalig van temperament, suksesvol, getroud. Haar ma se trots.
“Ag, moet nou nie laf wees nie. Dis jou huis. Jy is altyd welkom, drama ofte not. En moet jou nou nie staan en afkraak nie. Ons het almal partymaal klippe wat in ons pad lê en wat net weggerol moet word. Toe, toe, gaan pak nou.”
Emma druk haar ma styf vas. Sy ruik soos altyd na ’n kombinasie van parfuum en koekies. Tegelykertyd elegant en moederlik.
Oukei, pak.
Sy gooi haar kasdeure oop en bekyk haar klere. Sy pluk die serpe uit wat ’n hele rak in beslag neem. ’n Serp vir elke bui en gier natuurlik. Mmm. Dit raak ’n effense probleem, dié serpverslawing van haar.
Emma draai een van die serpe om haar kop om die weerbarstige, donker hare uit die pad te hou terwyl sy pak. Sy sal beslis op Hermanus ’n haarkapper moet soek.
Die volgende items van kardinale belang is haar T-hemde. Hulle pas by die wye, boheemse rompe wat sy dra wanneer sy die dag nie in die kombuis is nie, maar hulle lyk net so goed onder haar sjefbaadjies.
Dit lyk omtrent soos ’n roomyswinkel op die bed: al die kleure en geure wat hier lê.
Sy trek die groot pers tas uit wat sy twee weke gelede bedonderd en betraand in die kas in gedruk het en maak dit langs die bed oop sodat sy haar lewe kan inpak vir die rit Hermanus toe. Sy kan skaars glo dat dit werklik gebeur. ’n Nuwe begin. Opwinding kriewel in haar en binne ’n uur het sy klaar gepak. Net haar sjampoe, tandeborsel, grimeermiddels en Lacoste-parfuum, wat sy sal inpak voor sy môre ry, staan nog in die badkamer.
Sy kies vir haar ’n gemaklike somerrok en sandale vir die warm pad in haar lugverkoelinglose Chico en sit dit op die stoel in die hoek neer, reg vir vroeg opstaan en aantrek. ’n Groen serp en groot groen oorbelle word weer uit die tas gegrawe voordat sy die deksel toemaak en op die tas gaan sit.
Wat moet sy nog onthou?
Haar messe, en haar stapskoene sodat sy darem in die berge kan gaan stap wanneer sy die kans kry, die digbundels en boeke wat op haar bedkassie lê, ’n rol toiletpapier vir die kar – mens weet nooit – en sy moet onthou om ’n paar bottels water in die vrieskas te gaan sit sodat hulle lekker koud vir die pad kan wees. Sy sal vir haar ma vra om asseblief vir haar padkos in te pak. O ja, en sy moenie vergeet van haar koffiemasjien wat in die hoek onder ’n stapeltjie klere staan nie.
Emma druk deur en ry die pad van Upington na Hermanus in een skof. Haar ma sal die horriepiep kry as sy moet weet Emma het die gastehuis op Citrusdal al op Vanrhynsdorp gekanselleer toe sy besef sy sal Hermanus met gemak kan haal. Sy is veels te gretig om op Hermanus aan te kom om nog in ’n gastehuis in die middel van nêrens te gaan oorslaap.
En sy ry mos Kaap toe – in die somer word dit daar eers láát donker.
Die paneelhorlosie sê halfnege toe sy Hermanus binnery. Dit is al sterk skemer terwyl die laaste oranjepienk gloed nog teen die einder huiwer. Sy draai haar vensters oop en asem die vars seelug in.
Wow, Hermanus! Gaan dit regtig haar huis word? Haar ma het vir haar ’n selfsorgeenheid binne stapafstand van die dorp bespreek.
Emma het die aanwysings neergeskryf en dié lê op die sitplek langs haar. Toe sy die kamer op Citrusdal gekanselleer het, het sy die eienaar van die gastehuis op Hermanus sommer gou gebel om te hoor of sy vir die aand plek het en of dit reg sal wees as sy redelik laat eers daar aankom. Gelukkig vir haar, hoewel nie vir húlle nie, het die kind van die mense wat vir die naweek bespreek het, siek geword en is hulle vroeg huis toe. Die woonstelletjie staan dus leeg en is gereed vir haar. Vaderland, vir ’n verandering is die gode aan haar kant.
Sy ry om die sirkel by die Marine Hotel verby en draai in die eerste straat links, soos haar aanwysings lui. Gelukkig is Hermanus nie vir haar geheel en al vreemd nie.
Sy kry die gastehuis in Mussonstraat en hou voor die hek stil. Die eienaar moes op die uitkyk vir haar gewees het, want toe sy die motor afskakel, gaan die hek oop. ’n Ouerige vrou met ’n bos rooi hare kom by die voordeur van die huis uit.
“Emma?”
“Ja, jy is seker Rita. Aangename kennis.”
“Welkom op Hermanus. Jy moet gedaan gery wees. Kom ek wys jou sommer dadelik waar jy gaan bly. Jy wil seker net in ’n stort klim en dan in die bed kom. Ons kan môre ordentlik groet.”
“Baie dankie. Ja, dit was nogal ’n rit en ’n half.”
“Ja, veral as mens dit in een dag doen!”
Sy lei Emma na die kant van die huis. Die woonstelletjie het sy eie ingang en parkeerplek. Die stoeplig is aan, en Rita maak die kombuisdeur oop. Alles is mooi skoon.
Ja, ma’s weet soms beter. Hare wou nie daarvan hoor dat Emma in oom Karel se huis gaan bly nie. Dit is veels te groot en afgesonder en daar is nie diefwering of ’n alarm nie. Stoksielalleen gaan sy beslis nie vir Emma in daardie ou kasarm laat bly nie. Boonop is dit ver van die dorp af, in Voëlklip, en het haar ma gevoel Emma moet sommer stapafstand van die werk af wees nadat sy jare lank die lang afstande