“Um, goeiemôre. Ek wil asseblief met Henry praat in verband met die advertensie vir ’n nuwe sjef.”
“Ja, dis Henry wat praat, skattie, maar moenie so formeel wees nie. Jy laat my dink ek het iets verkeerd gedoen en moet skoolhoof toe.”
Emma weet nie wat om te sê nie. Is dit ’n grap? ’n Toets? Sy het nie gedink sy is so danig formeel nie.
“En waarom is jy skielik so stil, skattie? Ek spot sommer. Wil jy apply?”
“Ja, ek wil graag aansoek doen, asseblief.”
“Oe, dan is die Afrikaans nog so perfek ook.”
“Van wanneer af is die pos beskikbaar?”
“So gou moontlik. Mister Greg … dis nou die eienaar, is op die oomblik oorsee, en onse gewone chef het laas week sy goed gevat en geloop. Die kinders sukkel so ’n bietjie in die kombuis. Hoor hier, e-pos vir my ’n bietjie jou CV, en dan kyk ons of jy goed genoeg vir onse restaurantjie is.”
“Dankie, ek sal dadelik. Wanneer dink julle sal julle onderhoude voer? Sal die eienaar vir die onderhoud terugkom?”
“Nee, skattie, Mister Greg sal nie nou terugkom nie. Hy sal jou op die computer bel. Dan kan hy mos sien en hoor of jy geskik is.”
Nadat Henry vir haar die restaurant se e-posadres gegee het en hulle nog so ’n rukkie oor die hele opset gesels het, stuur sy onmiddellik die CV deur en hoop vir die beste. Henry klink ten minste vriendelik. Sy sien nie weer kans vir nog ’n Marius nie; aan die ander kant moet sy eers vasstel wie hierdie Greg-vent is. Dalk is hy die Marius van die plek … hoewel dit nie klink of hy veel betrokke is nie. Soos sy van Henry kon aflei, bring hy die meeste van sy tyd by sy huis in die Dordogne deur en vlieg hy net elke dan en wan hierheen om te kom kyk dat als nog reg is.
Twee dae later bel Henry haar weer: “Skattie, jou CV het Mister Greg lekker impress. Hy gaan jou vanmiddag op die computer bel. Wat is jou Skypenaam?”
“O, dis wonderlike nuus, dis sjefemma.”
“Goed, skattie, hy praat vanmiddag met jou. Drieuur. Jy klink vir my nice. Praat nou mooi met Mister Greg dat ons jou in person kan ontmoet, man.”
Emma wil begin giggel: “Dankie, Henry, ek sal mooi praat. Ek belowe.”
Om presies drieuur gaan sit Emma voor haar rekenaar. ’n Skypekontak van Greg van Heerden wag al vir haar. Sy klik “aanvaar” onmiddellik en wag totdat hy bel. Daar is nie ’n foto van hom nie. So tipies man. Sy wil sien hoe hy lyk, maar dis net daardie simpel silhoeët van kortgeknipte hare waarna sy staar. Toe kom die oproep skielik so luid deur dat sy wip. Vir wat skrik sy so?
“Hallo,” antwoord Emma.
’n Beeld van ’n man kom op die skerm, maar wil-wil net nie in fokus kom nie. Die beeld bly in klein blokkies vervorm en verdwyn dan.
“Emma, dis Greg van Heerden hier. Kan jy my hoor?”
“Ja, ek kan. Die beeld is net nie duidelik nie, jy bly verdwyn.”
“Ek kan jou duidelik sien.”
“O … um.” Emma kom nie verder nie.
“Toemaar, kom ons sit die beeld eerder af. Dit sal die storie makliker en vinniger maak.”
Sy wil net protesteer, haar nuuskierigheid nou buite perke, toe die dowwe blokkies op die skerm voor haar verdwyn.
“Goed, kom ons begin. Vertel my eers ’n bietjie van jouself.”
Dis darem ’n heel maklike begin. Sy val weg met haar kwalifikasies en werksondervinding.
“Ja, juffrou Lategan, ek kan lees. Ek sien jy was by die ICA op Stellenbosch en dat jy ’n draai as vakleerling van Heston Blumenthal by die Fat Duck in Berkshire gaan gooi het voor jy besturende sjef op Oranjedrif was. Ek wil meer omtrent jóú weet. Wat is jou gunstelinggereg wat jy graag vir jouself maak, en watter wyn sal jy daarby bedien?”
Dít is nie ’n vraag wat Emma verwag het nie. Sy knip haar oë ’n paar keer, sluk, en net toe sy wil begin praat, kom daardie diep stem weer deur haar luidspreker.
“Juffrou Lategan? Is jy nog met my of het jy tussen die karakoele in gehardloop?”
Ja, hy het ’n mooi stem, en dit bring haar sommer weer opnuut van stryk af.
“Nee, ek is nog hier. Wel, my gunstelingkos om vir myself te maak is pasta puttanesca. Ek hou daarvan om my eie pasta te maak. Dis ’n byna meditatiewe aksie: Die strooi van die meel op die toonbank, die tekstuur van die semolina wat deur my vingers sif, die breek van die eier en dan die stadige, versigtige meng sodat mens die mengsel nie oormanipuleer nie … ” Teen dié tyd het Emma in mymering verval. “Dan die stadige uitrol van die deeg wat so delikaat in jou hande lê,” borduur sy voort.
“Wanneer die pasta klaar gemaak is en in stringe hang, begin ek met die sous. Ek voeg gewoonlik ’n gekapte ui by, wat tradisioneel nie deel van die resep is nie. Ek braai dit liggies in olyfolie en ’n lekseltjie botter. Die botter bring die kookpunt van die olie af en die olie verhoed weer dat die botter brand. Op lae hitte braai ek die ui totdat dit goudbruin en deursigtig is. Dan voeg ek sowat agt ansjovisfilette by. Dit disintegreer byna onmiddellik. Ek kap ’n paar huisies knoffel en braai dit letterlik net ’n paar sekondes saam met die ui voordat ek die tamatie byvoeg, anders brand die knoffel. Dan voeg ek ’n paar stingels vars origanum by en kook die hele spulletjie vir omtrent vyftien minute. Die tamatie en die olyfolie moet begin skei, dan weet mens dis reg. Heel aan die einde voeg ek die gekapte olywe en kappertjiesaad by.”
Aan die ander kant is dit Greg se beurt om stil te bly. Hopelik is hy ingenome met haar antwoord. Dan vra hy: “En die wyn?”
“Beslis ’n pinot noir. Iets delikaats om die komplekse geure van die pastasous te komplementeer. Jy proe iets wat jou ontwyk. Die meeste mense sal nooit raai dat daar ansjovis in die sous is nie. Die wyn pas op veelvuldige vlakke. Ek het nog nie vanjaar se oes geproe nie, maar uit laas jaar se pinots sou ek beslis een uit die Elgin-distrik kies.”
“Goed. Kom ons beweeg na koste. Wat is jou gemiddelde verkoopskoste?”
“Ek het by my laaste restaurant ’n koste van verkope van dertig persent gehandhaaf.”
“Mmm. Indrukwekkend.”
Hulle praat nog ’n bietjie oor voorraadkontrole en syfers voordat Greg hom weer na haar kreatiewe kant wend. “Die spesialiteit van Chantilly is al jare lank die gebraaide eend met lemoensous. Hoe sal jy hierdie gereg in iets moderns omskep?”
“Ek is persoonlik nie baie lief vir die tradisionele eend met lemoensous nie, omdat ek dit altyd baie ryk vind. Ek verkies om ’n bereide eendborsie te bedien. Ek seël die borsie in die pan en bedien dit met avokadomousse saam met ’n slaai van baba-aartappels en ’n turksvysous.”
“Vertel my van jou laaste werk. Jy was sjef en bestuurder op Oranjedrif. Hoekom is jy daar weg?”
Emma se hart sak in haar skoene. Die onderhoud het so goed gegaan tot nou toe. Sy kan hierdie vraag op g’n manier oorleef nie: “Um, ek … um … wel, daar was ’n verskil van mening.”
“Mening, is dit wat jy dit noem? Ek hoor daar was siek gaste en ’n mesgooiery by betrokke”
Emma kan nie ’n woord uitkry nie. Weet almal in die restaurantbedryf dan sowaar ook van alles?
“Goed, juffrou Lategan, ek dink ek het genoeg van jou kant af gehoor. Ek moet met nog ’n paar mense gesels. Ek sal seker teen volgende week laat weet. Totsiens.”
Voordat Emma ’n woord verder kan sê, is hy weg. Met ’n gesjoeip is daardie mooi stem weg.
Die verleentheid wat sy opnuut voel, word sommer dadelik in woede omgesit: “Die bleddie sot!” sis sy terwyl