Die jaar toe Emma begin kook het. Ilse de Korte

Geoff letterlik met die deur in die kombuis val. Hy het sowaar op die roosblare gegly en die deur met ’n stapel leë borde in sy hande getref. Daar is niks wat sy val stuit nie, en hy beland op die borde. Daar is ’n oomblik van geskokte stilte in die restaurant voordat Yvette vir Geoff binnetoe kan sleep en sy Lena aansit om die skerwe te kom opvee. Bongi staan net haar kop en skud.

      Geoff moes sy een hand aan ’n bordskerf gesny het, want dit bloei asof hy ’n slagaar getref het.

      “Nóg bloed. Wie wil hom of haar nog vanaand in hierdie kombuis probeer doodbloei?” gil Emma. “Layla, daar is nog nie koffiebestellings nie. Kry die eerstehulpkassie gou en verbind Geoff se hand. Lena, was dadelik daai bloed van die vloer af.”

      “Reg, sjef,” sê Layla. En Lena staan klaar gereed met die sproeibottel ontsmettingsmiddel.

      Geoff is nie baie vas op sy voete nie, maar Emma het te veel porsies vis en vleis om op tafel te kry om haar verder oor hom te bekommer.

      Dinge bedaar weer so half en Emma wil net-net asem skep toe Yvette ingestorm kom: “Sjef, Geoff het op my gespoeg.”

      “Wat?” Dis blykbaar vanaand Emma se standaardvraag.

      “Ek het op hom afgekom terwyl hy ’n bottel Jack by die kroegtoonbank gesteel het en toe ek hom vra wat hy doen, vloek hy my en spoeg op my.”

      “I didn’t shpit at you.” Almal kyk na waar Geoff swaaiend in die deur staan.

      Kleintjie en Shortie, wat agter Geoff inkom, gaap die hele spulletjie letterlik oopmond aan.

      “Kleintjie, gaan haal vir Henry en sê vir Angela sy moet by hom oorneem.”

      “Yvette, kalmeer en gaan was jou gesig. Geoff, gaan staan buite en wag vir Henry. Shortie, vat hierdie laaste order na tafel nege.”

      Henry kom in, slaan die hele spulletjie gade en fluit deur sy goue tand. “En nou, sjeffie?” vra hy.

      “Sit hierdie man in ’n taxi huis toe en maak seker dat hy nooit weer sy voete hier sit nie. Hoor jy my? Al is ons sewe waiters kort, wil ek hom nooit weer sien nie.”

      “Reg, sjeffie. Hy’s gone.”

      “You can’t do that! Ek sal julle na die CCMA toe vat.”

      “Probeer dit net. Jy is dronk op die job. Dis genoeg rede vir onmiddellike ontslag,” sis Emma.

      Saam met Sement en Layla kry hulle die nagereg weg en kom die chaotiese aand tot ’n einde. Verbasend genoeg kla nie een van die gaste nie, en is daar geen verdere insidente met die personeel of die roosblare nie.

      “Seker maar die liefde wat die mense vanaand so tolerant gemaak het. Al Geoff se tafels moes vir hulle kos wag. Kom, almal in die restaurant in,” kondig Emma af toe die laaste gaste weg is en Kathy die kasregister gebalanseer het.

      Emma vra vir Kleintjie en Shortie om glase aan te dra, en sy gaan haal ’n paar bottels vonkelwyn in die kroeg.

      “Julle, ons het die aand oorleef. Maar weet net, dis die laaste keer wat so iets ooit in hierdie restaurant gebeur.”

      “Cheers, sjeffie,” kom dit van die Henry af.

      “Cheers,” eggo die res van die personeel.

      Emma haal haar serp af, vee haar voorkop met ’n vadoek af en lig haar glas vir die meisie wat langs haar staan. Wie’s dit nou weer? Sy sien die meisie is swanger. O ja, dis Nadine.

      “Wat doen jou man, Nadine?” vra sy.

      “My man is ’n poutser, sjeffie, maar ons is nie getroud nie.”

      Emma frons, effens verward. Poutser? O, seker poacher. Dis beslis ’n ander wêreld dié. Maar dis nou háár wêreld en haar mense. Die aand was miskien ’n comedy of errors, maar hulle het dit oorleef.