’n Rukkie later gaan sy (so ongemerk moontlik) deur die agterste deur toilet toe. Toe sy by die damestoilet uitkom, wag Kieliemann haar in die donker gangetjie in.
Hy druk haar, soos die vorige keer, teen die muur vas. Dié keer het hy meer gedrink en is sy versoeke dringender: “Assebliéf,” smeek hy. “Moenie my weier nie.”
Karolina druk hom met geweld weg.
“Los my verdomp uit, Kieliemann,” sê sy.
Maar net voor sy die deur oopmaak om weer by die snoekerkamer in te gaan, vra sy hom: “Waarheen is julle van plan om vannag uit te ry?”
Hy kyk haar ’n oomblik vreemd aan voor hy vra: “Hoekom, wil jy saamgaan?”
“Ja,” antwoord sy, op die ingewing van die oomblik.
“Daar’s kak in die lokasie,” sê hy. “As jy dit wil sien, is jy welkom om saam te gaan.”
Karolina gaan die snoekerkamer binne, Kieliemann volg op haar hakke.
Anderkant die bedreigende groen oppervlak van die snoekertafel staan kaptein Gert Els. Hy moet ingekom het toe Kieliemann besig was om haar in die gangetjie om die hoek lastig te val.
Kleurlose hare, kleurlose vel; bleek, uitdrukkinglose oë (rooi om die onderste lede), voorkop natgesweet, groot sweetvlekke onder die arms. Karolina verbeel haar die lug is koud óm hom.
“Sy ma se móér,” sê hy nadruklik vir iemand. Hy piets reëlmatig met die knuppel teen die bobeen.
Hy wink Kieliemann met die kop nader. Hulle konfereer vlugtig. Sersante Frikkie, Blaf en Duif word ook nader geroep, en die hele groep vertrek; Kieliemann sonder ’n blik in Karolina se rigting.
“Dis te benoud hier,” sê sy vir Willie. “Ek gaan buitetoe.”
In die koelte buite op die stoep sê sy vir hom: “Kieliemann sê daar’s moeilikheid in die township – hulle is seker op pad soontoe.”
“As daar moeilikheid is,” sê Willie, “kan jy maar weet hulle het daarvoor gesorg.”
Hy spoeg iets waaraan hy gekou het heftig uit. “Dis ná middernag,” sê hy, “die uur van die rot.”
“Wat beteken dit?” vra sy.
“Els en die rot is ’n sleg kombinasie,” antwoord Willie. “Two rats make a pack.”
Willie wens haar ’n goeie nagrus toe. Karolina voel ’n effense traagheid by die afskeid, ’n onwilligheid om hom te laat gaan; sy het behoefte daaraan om gerusgestel te word.
Sy gaan met die trap op, met haar hand op die houtreling, met die verslete tapyt die gang af na haar kamer. (Sy moet ’n ander blyplek kry.)
Sy sit ’n rukkie in die donker op haar bed. Haar kop draai; sy het te veel whisky gedrink. Sy kyk deur die oop venster na die nag buite. Die hemel is helder en oop. Die maan is klein en hoog. Die hotel het nog lank nie tot bedaring gekom nie. Deure klap, toilette word gespoel, voetstappe en ’n gelag is hoorbaar aan die onderpunt van die gang. Vloerplanke kraak. In die kamer langsaan ’n vrou se fluisterstem. Dalk is dit die minnaars. Veraf, onder, ’n groot rumoerigheid.
Die kamer is vol motte, ’n ryk verskeidenheid soorte en groottes; sommige het sy hier verwag, ander nie. Voor sy in die bed klim, kyk sy, soos elke ander aand, wat sy alles aantref.
Wat is die mooi vrou se storie, wonder sy voor sy aan die slaap raak. Gaan die liefde haar verblind, óórneem en uitwis?
Karolina slaap onrustig. Een maal word sy wakker van ’n geel lig wat buite in die straat voor die hotel flits; ’n polisielig. Wat soek hulle hier? dink sy half deur die slaap.
Sy droom dat sy op ’n man afsak, feitlik vooroor op sy penis val, hom in haar mond neem, maar dat hy telkens sy ereksie verloor. Die man is Jess.
Die volgende oggend op pad dorp toe sien sy, behalwe die plakkate wat die toneelstuk van die jaloerse eggenoot adverteer, plakkate wat ’n bidbyeenkoms vir reën op die vliegveld aankondig.
Dit is Saterdagoggend, vanaand gaan sy weer dans. Maar vandag vul die vooruitsig haar nie met die gewone aangename prikkeling van afwagting nie. Sy probeer onthou waar die dorpstronk is. Waarskynlik het sy dit nooit geweet nie. Vyf en twintig jaar gelede was die munisipale swembad, die Oasis- en Rendezvous-kafee, Nortjé se apteek, die stadsaal waar rolprente vertoon is, Avbob, die veld aan die boonste en die vliegveld aan die regterkantste dorpsgrens die belangrikste bakens vir haar hier.
Die aand dans Karolina weer met die Kolyn-kêrel in die hoteleetkamer. Hy dra ’n kortbroek omdat dit so warm is, en modieuse, wit, Amerikaanse tekkies wat tot by die enkels opryg. Hy het groot, welgevormde kuite; delikate enkel-, knie- en polsgewrigte; ’n stewige maag en boude. ’n Vroeë uitbarsting van aknee het sy vel pokdalig gelaat, hierdie letsels nou gekamoefleer deur ’n welige, swart Voortrekkerbaard; die mond hierdeur nie goed sigbaar nie. Sy oë is groot, ver uitmekaar, donkerbruin, maar die neus is te fyn en smal in die bebaarde landskap van die gesig. Sy bene, kop en torso vorm nie ’n harmonieuse geheel nie. Haar regterhand hou hy liggies, rakelings vas, ten spyte van die stewige pas waarmee hy met haar om die draaie beweeg. Hy dans goed, maar meganies, soos iemand wat in die weermag leer dans het.
Karolina dans sonder oorgawe. Tussen danse drink hulle lemoensap op die stoep met die gekleurde liggies. Sy kyk afgetrokke oor sy skouer na die maan. Hy praat oor Hereford-stoetbeeste, hulpverleningskemas aan boere, naatlose damme. Droogte en droogtepraatjies, allerlei kakpraatjies waarvan sy nie ’n woord hoor of glo nie. Hy is ’n regeringsamptenaar of -afgesant, wat skeel dit haar vanaand.
Om en om tol hy met haar in die rondte. Met magtige passe swiep hy haar om die baan totdat sy dink haar binnedye gaan skeur in die poging om by te hou. Die sweet tap hom af. Sy vind ’n soort verplaaste plesier in die aanraking met sy stewige, natgeswete maag.
Op die agtergrond is ’n rumoer hoorbaar uit die snoekerkamer en ’n luidrugtige gesing uit die dameskroeg – waarvan die een deur op die eetkamer oopmaak.
Om elfuur verskoon sy haarself, gaan op na haar kamer met die uitgekerfde baroktrap langs.
Sy verwag geen onmiddellike gratifikasie meer nie. Haar hartstogte is die bestudering van die mot en die verfyning van haar danstegniek. Sy verwag van geen man, vrou of minnaar iets nie – ten spyte van die vrou met die vergulde nes se voorspelling. Dit is haar voorneme om konflik en skaamte te vermy; gewelddadige eindes, onnodige pyn, emosionele ontwrigting. Sy is tevrede. ’n Honderd maal beter daaraan toe as vroeër.
Volgende keer gaan sy op haar eie in ’n ander dorp dans.
Sondag lê sy op haar bed; sluit die buitewêreld uit. Sy eet nie, sy drink water as ’n vorm van suiwering. Sy is nie gelukkig nie en sy is nie ongelukkig nie. Sy slaap en sy word wakker. Sy droom van ’n moeder wat baie vorms aanneem. Wat goed is, wat kwaad is, wat versorg, wat verwerp. Wat jonk is, wat oud is, wat swanger is, wat dood is, en altyd as sy wakker word uit die halfslaap, en die wêreld weer ’n vaste vorm aanneem, weet sy die moeder is nie meer daar vir haar nie. Sy huil.
En die landskappe wat na haar kom! En die vorms wat die vader aanneem! En die vermommings van haar eie seksualiteit; en die vriende, die bekendes, die onbekendes, bemindes en dooies wat te voorskyn tree, wat oormekaar skuif, wat voorstelle maak, wat smous met onverklaarbaarhede! Die technicolor-close-ups, gasoptredes, raaiselagtige debute en gebare, grynse, dreigemente! Die intieme skare wat Karolina ontmoet, omhels, aan die bors vasdruk, afpers, vertrou, vertroetel, tart, verlaat!
Laatmiddag staan sy op, gaan by die venster staan. Kyk uit oor ’n deel van die slapende dorp, kleurloos gebleik in die droë laatsomerhitte. Op die vensterbank sit ’n mot. Dit is die rare Chrysophasma vrystatentis. Dit is klein en blond, die vlerke ontmoet in ’n spits driehoekie in die middel. Die koppie is minuskuul; die vlerke is styf,