“Ja, dit was!” sê Kobie beslis. “Wag ’n bietjie! As dit eendag nodig is, sal ek jóú help. Moenie vergeet nie.”
Die deur gaan oop en vier verwytende groot susters staan daar.
“Jou miserabele klein dierasie!” sê Diana.
“Jou klein onkruid!” is Lulu se verwyt.
“Ek sal jou nou iets gee om jou te laat dink!” sê Erika beslis.
“Regtig, Kobie, dit was te erg van jou!” sê die sagmoedige Ruth, die jongste van die vier. Sy is tog te bly dat sy nie meer op Maasdorp is sodat sy vir Kobie en Heloise verantwoordelik is nie.
“Haai, nee, loop! Ek sal vir Pappie roep!” skree Kobie terwyl Erika skoen in die hand dreigend nader kom.
Lag-lag probeer sy haar verdedig, maar Erika trek die komberse af en kry dit reg om haar onder gelag en geskree ’n paar goeie houe te gee voordat mevrou Malan ontsteld die kamer binnekom.
“Meisies, wat makeer julle? Erika, wat maak jy daar?”
Erika laat die skoen val asof dit ’n vuurrooi stuk steenkool is.
“E … ons speel sommer, Mammie,” sê sy met ’n moorddadige kyk na Kobie.
“Skaam julle, om op julle ouderdom na die kleintjies se kamer te kom en hulle wakker te maak,” verwyt haar ma. “Dis kinderagtig, om die minste daarvan te sê. Gou hier uit, al vier van julle.”
Kobie lê agteroor en lag terwyl haar groot susters verleë die kamer verlaat.
Haar vreugde word gedemp toe haar ma die toestand van die kamer gewaar. Toe mevrou Malan vroeër ingekom het, was sy te verstrooid om dit te sien.
“Jakoba! Hoe durf jy bed toe gaan terwyl al jou goed nog op die vloer lê?” vra sy. “Dis verskriklik. Ek is hierdie gebrek aan netheid wel ná die lang vakansie gewoond, maar nie na skaars tien dae by die huis nie.”
“Maar Mammie, ons het mos ’n nuwe uniform,” sê Kobie. “Dis hoekom ons nou weer so baie het om te pak. Is dit tog nie gaaf van die hoof om ons ’n nuwe uniform te laat kry nie? Ons was almal so moeg vir die ou rokke.”
“Stil! Lê dadelik en slaap!” beveel mevrou Malan. “Julle sal môreoggend glad nie kan opstaan nie.”
2
_____________
’n Ongelukkige eerste dag
Die volgende oggend is die Maasdorp-meisies te opgewonde om laat te slaap. Baie vroeg is hulle op pad.
Die motor is vol gelaai. Allegra en Kobie sit voor by meneer Malan en die ander agter. Die hele pad hou die gebabbel nie ’n oomblik op nie en voor hulle Maasdorp bereik, weet Allegra al byna alles van haar nuwe maats en die skoollewe.
Eindelik sien hulle die skool voor hulle. Hulle kry eers ’n groot hek; dan ry hulle nog ’n hele ent langs ’n eikelaan en daar lê die yslike skoolgebou. Aan die regterkant is die tennisbane en die ander sportvelde. Die swembad se water blink en groen gras groei welig om die rand.
Dis alles so groot en mooi dat Allegra byna bang word. Haar vorige skool lyk glad nie so nie.
Die motor hou voor die groot deur stil en almal klim uit. “Ek wonder hoeveel maal het ek al hiernatoe gekom,” sê meneer Malan terwyl hulle die trap oploop. “Weet julle, kinders, dis meer as vyftien jaar gelede dat ek Diana gebring het. Sy was toe kleiner as jy, Heloise.”
Kobie en Heloise antwoord nie. Hulle begin nou al treurig voel omdat hulle van hul pa afskeid moet neem. Kobie hang aan sy arm en Heloise hou sy hand vas; so gaan hulle die gebou binne.
Binne is alles ruim en lig, met die skoon reuk van vloerpolitoer. ’n Groot trap lei na bo en daar is so baie deure dat Allegra skoon benoud voel.
“ ’n Mens raak baie gou gewoond aan alles,” sê Elsabe, wat hierdie gevoel van die eerste dag ken. Sy het toe sy die eerste maal hierheen gekom het net so benoud gevoel.
Allegra kyk haar met ’n verleë glimlag aan.
“Ja,” sê sy onseker, “maar op die oomblik voel ek snaaks. Dis asof ek g’n maag het nie. Ken jy die gevoel?”
“O ja. Dis ’n gekriewel en ’n mens voel ’n bietjie naar. Maar dit gaan gou oor.”
’n Koshuispersoneellid verskyn en meneer Malan word na die kantoor geneem om die hoof te gaan groet. Toe hy uitkom, neem hy vinnig van almal afskeid. Hy kry altyd swaar om sy dogters te laat agterbly.
Kobie en Heloise is nog met hul sakdoeke besig toe die personeellid kom sê dat die hoof hulle wil sien.
Almal gaan na die kantoor aan die sykant van die voorportaal.
Allegra dink dat “kantoor” nie die regte naam vir hierdie mooi kamer met die saggekleurde tapyt en gordyne is nie. Net die groot skryftafel, vol stapels briewe en papiere, wys dat hier gewerk word.
Agter die tafel sit ’n dame wat nou opstaan om hulle te groet. Sy is pragtig en elegant aangetrek. Haar helder oë kyk jou seker en beslis aan, en haar mooi bruin hare toon nie die geringste van grys nie. Sy verskil in baie opsigte van Allegra se vorige hoof.
Sy groet eers die nuwe meisie en toe die ander.
“Ons hoop dat jy gelukkig sal wees, Allegra,” sê sy goedig. “Die ander meisies sal nie voor vanmiddag hier wees nie, maar net langsaan by ons buurman, meneer Van Velde, is sy aangenome dogter, Santa du Toit. Sy is in jou klas, al is sy maar twaalf. Sy sal seker oorkom sodra sy weet dat van die meisies hier is. Intussen sal Kobie jou help. Kobie help in die laaste tyd baie mooi.”
Kobie lyk baie tevrede. Al is sy ook hartseer oor haar pa se vertrek, is sy bly om weer op Maasdorp te wees.
“En Elsabe, hoe gaan dit met jou? Het jy die vakansie geniet?”
“Ja, dankie, Juffrou.”
“En Carla? Hoe was dit op die plaas?”
“Dit was lekker, baie lekker,” sê Carla diep en warm en met meer lewe as gewoonlik. Haar liefde vir haar pa is opnuut gewek en sy straal nog met die gloed daarvan.
“Nou, dis mooi. Heloise!” Die hoof stoot die krul liefderyk van die kleintjie se voorkop weg. “Gaan jy nou ’n soet dogter wees?”
“Ja, Juffrou,” belowe Heloise terwyl haar ernstige grys oë soet na die hoof opkyk.
“Ek hoop dit tog van harte! Jy en Breggie het alte veel moeilikheid die laaste tyd veroorsaak. Ek wil julle nie weer straf deur julle net twee dae van die vakansie tuis te laat deurbring nie.”
Allegra begin na Breggie se aankoms te verlang. Van gisteraand af het Heloise van niks anders gepraat nie, en Kobie het haar verseker dat die twee kleintjies, en veral Breggie, die twee “grootste klein duiwels” in die skool is. Maar sy sal tot laat die middag moet wag om Breggie te sien, want sy kom met die trein van die Kaap af.
Intussen het sy baie om te doen. Kobie neem haar eers na die graadneges se slaapkamer. Dis ruim en gerieflik met beddens, tafels en klerekaste. Langs elke bed is ’n wasbak met warm en koue water, en daar is gordyne wat toegetrek kan word as iemand ’n bietjie privaat wil wees.
“Ag, hierdie dierbare ou kamer!” sug Kobie. “Net verlede jaar was ek hierin! Toe was die lewe nog heerlik, sonder verantwoordelikhede en kommer. Nou is ’n mens so soet dat jy jouself byna nie meer ken nie.”
Met die gedagte aan wat die vorige aand gebeur het, kan Allegra nie glo dat Kobie regtig so soet is nie. Sy het haar hoed afgehaal en haar krulle staan van pure lewenslus regop, terwyl haar oë soos juwele vonkel.
Sy gaan sit op Allegra se bed.
“Dis nie ’n slegte spul in hierdie graad nie,” troos sy. “Susie en Santa en Salie Celliers is almal gaaf. Lona en Bettine Strydom ook. Natuurlik is hulle nie soos