Haar pa woon op sy plaas in die Kaap en hy het sy dogter met dankbaarheid teruggeneem en haar na Maasdorp gestuur sodat sy ’n normale kinderlewe kan hê. Kobie se vriendskap het gehelp om haar senuwees te herstel en Carla sal nooit vergeet dat sy haar gesondheid, en die feit dat sy weer kan speel, aan Kobie te danke het nie. Sy sal nou op skool bly, maar eendag wanneer hulle met hul opleiding klaar is, sal hulle saamwerk, en daar is geen twyfel dat die wêreld Olga Willovitch weer met hartlike toejuiging sal verwelkom nie.
Toe Kobie klaar gespeel het, kom sy op haar pa se skoot sit. Sy lê die sagte wangetjie met die diep kuiltjies teen syne en kyk met haar groot bruin oë in die vuur.
“Dit was baie mooi, my kind. Ek is baie trots op jou. Dankie tog.”
“Ag, nee. Pappa doen tog so baie vir ons. Dis maar min om ’n bietjie te speel om Pappa plesier te gee.”
Sy sug.
“Die vakansie gaan altyd so gou verby. Môre is ons weer op skool en nou, pleks dat ons vanaand mekaar se geselskap kan geniet, het die grotes die partytjie en Pappa moet dit bywoon, en ons sal mekaar nie sien nie!”
“Ek is tog te jammer dat dit nou so is, liefling.”
“Ek sien nie in hoekom ek en Elsabe en Carla nie ook na die partytjie mag kom nie!” smeek Kobie. “Ons is tog vyftien en ons behoort nie soos babas behandel te word nie!”
“Maar, my hartjie,” sê haar pa terwyl hy die goue krulle streel, “Pappa wil ook nie hê dat jy te gou groot moet word nie. Ek wil jou nie met groot mans sien dans nie.”
“Ek wil ook nie met hulle dans nie. Dis net so lekker om allerhande kostuums aan te trek en dan is daar sulke heerlike kos. Mammie sê mooi dat ons nie eens daarvan mag kry nie!”
Meneer Malan weet goed dat die klein stouterd nie by hom oor haar ma behoort te kla nie, maar hy is te sagmoedig om dit vir haar te sê.
“Wees maar soet en gehoorsaam en ek sal vir jou geld gee, my skatlam,” sê hy op ’n manier wat sy vrou haar hare sou laat uittrek het.
“O, baie dankie, Pappie!” gil sy.
Net toe kom Diana, een van haar ouer susters in, en dadelik begin die geveg weer oor die aand se partytjie.
Diana begin daarmee.
“Julle bly vanaand uit die pad uit, hoor jy?” sê sy beslis terwyl sy ’n plek naby haar pa inneem. “As ek die geringste geluid van jou, of Heloise, of één van jou vriende hoor, sal ek vir Ma sê.”
“Jy dink verniet dat ons na jou vrot ou partytjie wil kom!” sê Kobie vererg.
“Hulle sal tog nie pla nie, my kind!” sê meneer Malan verwytend. “Hoekom moet jy altyd so hard teenoor die kleintjies wees?”
“Omdat ek weet watter klein naarhede hulle kan wees as hulle wil. Onthou Pappie toe Kobie nog klein was en Pappie die parlementslede hier gehad het om iets te bespreek? Mammie wou Kobie daardie dag uit die huis stuur en Pappie wou nie, en wat was die gevolg daarvan? Dat hierdie engelkind van die balkon af ’n hele beker water op generaal Bok se kop uitgegooi het!”
Kobie skater van die lag.
“Dit was te heerlik om die ou se gesig te sien!” sê sy.
“Die pak slae wat jy daarna gekry het, was darem nie so heerlik nie,” spot Diana.
Sy hou haar nou maar so hard, maar wanneer een van die jong familielede regtig in die moeilikheid is, doen sy alles in haar vermoë om te help.
“Nee, maar dit was die moeite werd,” sê Kobie opgeruimd. “Want sien, die pak het ek al lankal vergeet, maar nie generaal Bok se gesig nie.”
“Nou ja, as jy weer vanaand so iets doen, klop ek jou self!” waarsku Diana.
En toe, omdat sy weet dat haar pa ’n stryery tussen sy kinders nie kan verdra nie en dat hy, met sy sagte natuur, skerpheid teenoor mekaar glad nie verstaan nie, gaan sy nader en trek Kobie aan die hand op.
“Komaan, jou klein ek-weet-nie-wat-nie. Kom kyk of my kostuum reg is.”
“Is dit die een van Vrede met die duif?” vra Kobie. “Dit pas jou uitstekend omdat jy ’n klassieke neus het en so ’n mooi figuur.”
“O land! Ek moet gou my geld gaan wegsluit!” spot Diana. Sy druk darem ’n ligte soen op haar stout sussie se goue kop.
Hulle verlaat die vertrek met hul arms om mekaar, terwyl hul pa hulle trots agternastaar.
Omtrent dieselfde tyd begin Allegra en haar swaer die lang rit Kaap toe. Sy het klaar ingepak, maar op ’n manier wat Matrone môre haar hande in die lug sal laat gooi. Voordat dit klaar was, het baie trane al op die mooi goed in die nuwe koffer gedrup.
Sy dra een van die blou rokke, met die dik jas en skoolhoed, en as sy geweet het hoe mooi sy daarin lyk, sou dit haar miskien ’n bietjie getroos het.
Haar suster en die baba gaan nie saam Kaap toe nie. Sy kom na die motor om van Allegra afskeid te neem.
Die kind lyk eensaam en verlate en ten spyte van haar afkeer, voel Hester bekommerd daaroor. Sy dink op hierdie oomblik aan haar ma. Haar ma was altyd baie lief en sag, en Hester het die ongemaklike gevoel dat sy nie nou met haar oudste dogter tevrede sou gewees het nie.
Sy weet egter nie hoekom sy so voel nie. Sy en haar man het die kind opgepas en haar alles gegee.
Hul ma het min geld agtergelaat. Baie vroeg moes Hester gaan werk om haarself en Allegra te onderhou. Toe die bestuurder van haar kantoor op haar verlief geraak en hulle getrou het, het hy belowe om alles wat moontlik is vir die kind te doen. Hy kom sy plig getrou na, al is hy nie ’n ryk man nie. Hoe en waar het hulle dan verkeerd opgetree?
Allegra kyk na haar suster en dan na haar swaer wat nou inklim.
“Julle is te goed vir my. Baie dankie vir alles,” sê sy.
Die woorde is reg, maar haat dring deur elke woord. Sy sal hulle hul afkeer en die koue, leë dae van die laaste paar weke nooit kan vergewe nie.
“Ek hoop tog dat jy op skool gelukkig sal wees,” sê haar suster, nog met daardie ongemaklike skuldgevoel. “Jan sal vir jou sakgeld gee wanneer julle by die Malans aankom.”
“Dankie,” sê Allegra asof die woord haar keel brand.
Omdat sy onrustig voel, sê haar suster nou die een ding wat sy nie moes gesê het nie.
“As jy geld nodig het, skryf tog en vra dit. Al gaan dit moeilik, sal Jan dit liewer vir jou wil gee as om weer soveel ellende deur te maak.”
Lank nadat hulle vertrek het, klop Allegra se hart nog vinnig van woede en skaamte.
Teen sewe-uur kom hulle in Kaapstad aan en hulle ry na Oranjezicht waar die Malans woon. Die huis is baie groot met breë balkonne en ’n mooi tuin, en toe die motor stilhou, is daar lig in elke venster asof daar ’n partytjie aan die gang is.
Meneer Pretorius, wat die hele tyd nie ’n woord gepraat het nie, klim saam met Allegra uit. Meneer Malan kom self te voorskyn. Hy groet hulle baie vriendelik en sit sy arm om die skouers van die kind wat hom met sulke miserabele oë aankyk.
Meneer Pretorius kan nie lank bly nie, hy moet na sy vrou en baba teruggaan. Hy groet meneer Malan en bedank hom herhaaldelik vir alles wat hy vir hulle gedoen het. Op pad na die motor gee hy vir Allegra geld en vertrek toe dadelik.
Hy steur hom nie aan die verwyt in haar oë nie. Hy het haar nie lief nie. Wat hy vir haar doen, is net om sy vrou se ontwil. Omdat hy ’n eerbare man is, wil hy sy woord aan sy vrou om die kind te onderhou nie breek nie.
“Laat