“Is julle al in graad elf?” vra sy verras. “Die graadelfs by my ou skool is almal groter.”
“Maar ons is baie slim,” sê Kobie, wat nie aan ’n minderwaardigheidskompleks ly nie. “Om jou die eerlike waarheid te vertel, ons was aan die begin van verlede jaar maar in graad nege, maar ons het ons so goddeloos gedra dat die hoof ons na die eerste kwartaal oorgeskuif het om ons onder Yskis se sorg te bring. O, ek het vergeet, jy ken nie vir Yskis nie. Dis ons dierbare juffrou Muller, die onderhoof en wiskunde-onderwyseres. Dis waar, sy kan dierbaar wees as sy wil, maar so nie, waai die tande en vere. Dis net Elsabe wat haar deur ’n rooskleurige bril bekyk.”
“Bog! Jy weet self dat sy altyd gaaf is, behalwe as ’n mens iets anders verdien,” sê Elsabe beslis.
“Sy het ’n effens afsnouende manier, maar ek vind haar oor die algemeen gaaf genoeg,” sê Carla afgetrokke.
“Ons moet dit vir Yskis sê. Sy sal jou goedkeuring seker hoog waardeer,” spot Kobie terwyl sy na die botter gryp.
“Ek en Breggie hou van haar,” sê Heloise beslis. “Sy is altyd baie goed vir ons.”
“Stil jy,” vermaan Kobie. “Jy mag nie saam met die grootmense praat nie. Wees maar bly dat ons jou saam aan tafel laat sit. Jy ken nog nie vir juffrou Muller nie. Wag tot jy groter is en sy jou regtig in die hande het, en praat dan.”
“Jy sal juffrou Viljoen as klasonderwyseres hê, Allegra,” sê Elsabe om haar weer in die gesprek te betrek. “Sy is gaaf genoeg, maar kwaai! Eenkeer het Kobie haar ’n poets gebak en sy het haar so byna pakgegee.”
“Doen hulle dit op skool?” vra Allegra verras.
“Natuurlik nie, maar hierdie juffrou het toe net van ’n seunskool gekom en sy het geen ander straf geken nie. Sy sal jóú nie pak gee nie. Moenie bang wees nie!”
“Is jy goed in sport?” vra Kobie.
“Taamlik. Nie wonderlik nie.”
“Jy móét wonderlik wees. Op Maasdorp is almal uitstekend. Ek is nou onderkaptein van sport en ons moet ’n goeie jaar hê.”
Allegra verwonder haar dat hierdie jong meisie al so ’n hoë posisie in die skool het. Sy begin voel dat Kobie regtig ’n wonderlike mens moet wees.
Skielik gaan die deur oop en daar staan ’n baie mooi jong man. Hy het Kobie se bruin oë en goue krulhare, en in sy aandklere lyk hy nes ’n model in ’n advertensie.
Met een beweging is Kobie uit haar stoel om hom te omhels.
“Jaap! Liefste, engelagtige, skatlike Jaap! Waar kom jy vandaan? Pappie het gesê jy sal nie vanaand kan kom nie.”
“Ek kon dit darem reël,” sê haar broer.
Hy steur hom nie daaraan dat sy kraag nou nie meer so netjies lyk nie. Hy hou meer van sy pragtige sussie as van enigiemand anders in die wêreld en hy gee nie om wie dit weet nie. Hy gee Heloise met ’n vlugtige soen darem ’n deel van sy broederlike liefde.
“Dis my broer,” sê Kobie trots vir die ander meisies. “Hy’s al ’n dokter! Waar is Fanie?”
Fanie, die dertienjarige broer, het ’n week by Jaap op Stellenbosch gebly.
“Hy is onder by Pa. Hy sal netnou kom.”
“Ag, gaan vra jy tog vir Ma of ons nie na die dans mag kom nie!” pleit Kobie. “Sy sal nie vir jou nee sê nie!”
“Dis hopeloos, ek het al probeer,” sê Jaap. “Ek het vir haar gesê dat ek die lawwe dans nie wil bywoon as ek jou nie daar kan hê nie, maar die antwoord is net ‘nee’.”
“Ag, dis vreeslik!” kla Kobie. “Nou sal jy die hele aand met ’n klomp vreemde vroumense gaan dans en glad nie aan my dink nie!”
“Nee, niks van dié aard nie. Ek sal maar hier by jou bly.”
“Jy kan nie, en jy weet dit goed. Ma sal dit nooit toelaat nie.”
“Nou, kom saam dans toe. Dis mos ’n kostuumdans. Kan jy jou nie so aantrek dat niemand jou ken nie?”
Dis bedoel as ’n grap, maar dis egter genoeg vir Kobie. Sy spring regop van geluk.
“O, wat ’n wonderlike idee!” jubel sy. “Ek het altyd gesê jy is die slimste mens op aarde!”
“Nee, wag!” sê Jaap bang. “Jy het mos nie ’n kostuum nie!”
“Wat? Weet jy nie dat ek al jare lank danslesse neem nie? Ek het omtrent ’n honderd kostuums hier in die huis!”
“O tyd! Wat het ek nou weer gemaak?” steun Jaap. “Ek kan dit nie toelaat nie. Ma sal jou doodmaak as sy dit agterkom.”
“Maar sy sal nie, want luister! Ek weet presies wat om te doen. Ek het ’n Pierrot-kostuum met masker en al! Dit het ’n swart kopdoek, sodat niemand my hare sal sien nie. Wat wil ons beter hê?”
“O, wêreld! Ek het die familie nou weer in die moeilikheid gebring!”
Jaap weet goed dat niks op aarde nou sy waaghalsige sussie sal kan keer nie.
“Ek sal jou as ’n vriendin aan Ma moet voorstel. Dan sal jy natuurlik begin lag en alles verbrou!”
“Nee, jy sal nie, en ek sal nie! Ek sal onder haar oë uitbly.”
“Maar my liewe skepsel, jy is so klein! Niemand sal glo dat jy ’n grootmens is nie, al trek jy ’n honderd kostuums aan!”
“Ek sal van Erika se skoene leen met die yslike hoë hakke,” sê Kobie opgewonde. “Sy het die vreeslikste klein voete op aarde.”
“Jy gaan nie sonder dat jy belowe het om vir ons van die kos te bring nie,” sê Heloise beslis. “Of ek gaan vir Mammie sê!”
“Jou gemene klein bees …”
“Toe, toe! Ek sal sorg dat julle iets kry om te eet,” belowe Jaap. “Maar as Ma van hierdie nag se werk hoor, moet ek maar besluit om twee jaar lank van die huis af weg te bly.”
So gebeur dit dan dat ’n baie klein en fyn jong dame met ’n appelgroen Pierrot-kostuum en ’n masker kort daarna in die danskamer verskyn. Niemand anders dra ’n masker nie, maar vir elkeen wat daarmee spot, vertel sy dat dit ’n deel van haar kostuum is.
“Wie is daardie meisie?” vra mevrou Malan vir haar dogter Erika, wat net toe saam met ’n jong man verbyloop.
Erika is een van die briljantste meisies in die Kaap, maar sy is nie te slim om die geselskap van ’n bewonderende jong advokaat te geniet nie.
“Wie? O, daardie kleintjie met die masker? Dis seker Bettie Theron. Sy is die enigste wat so klein is.”
Gelukkig vir Kobie sit Bettie Theron op die oomblik saam met ’n vriend op een van die banke in die voorportaal en mevrou Malan kan dus nie ’n vergelyking tref nie. Sy is ook te besig om meer belang in die saak te stel, hoewel sy met moederlike gevoel ’n paar maal wonder hoekom Jaap dan die hele aand net met Bettie Theron wil dans. Ander jong mans kom haar nooi, want almal sien baie gou dat sy die beste danseres in die kamer is, maar Jaap is te bang om dit toe te laat, afgesien daarvan dat hy haar nie op haar ouderdom met vreemdelinge wil sien dans nie.
Die aand gaan vir Kobie te vinnig verby. Later neem sy en Jaap ’n groot skinkbord vol kos na die ander kinders.
Jaap voel dankbaar dat alles so goed afgeloop het en raai haar aan om nou maar bed toe te gaan terwyl sy dit nog veilig kan doen. Maar Kobie luister nie. Sy gryp sy hand en trek hom die trap af na waar die dansmusiek en vrolike stemme haar lok.
Maar net toe hulle die danskamer bereik, kom Bettie Theron by ’n ander deur in. Mevrou Malan, wat langs haar man sit, kyk nuuskierig na die ander klein figuurtjie.
“Wie is dan die meisie met wie Jaap