Hy staan vinnig op en hardloop byna na Diana en ’n vriend wat met die musiek besig is.
“Diana! ’n Oomblik, my kind!” sê hy so benoud dat hy byna nie die woorde kan uitkry nie.
“Ja, Pappie?”
“Kyk goed, liefling, en sê my die waarheid. Is dit nie Kobie wat met Jaap dans nie?”
Diana kyk gou.
“Nee, natuurlik nie – haai, hemel, ja! O liewe tyd! Het Mammie dit agtergekom?”
“Nog nie,” sê meneer Malan onrustig. “Maar as sy dit weet, sal sy …”
“Ja, sy sal! En dis wat die klein naarheid verdien.”
“Ag, nee, my kind. Dans jy en Rudolf tot by haar en sê vir haar dat ek haar herken het, en dat sy dadelik bed toe moet gaan.”
“Ek sal dit doen, omdat … ek weet regtig nie hoekom nie. Seker omdat Pappie dit wil hê. Sy behoort opgehang te word.”
Maar voor sy en haar laggende vriend die stouterd kan bereik, hou die musiek op en Kobie en Jaap bly reg voor mevrou Malan staan.
Mevrou Malan kom stadig vorentoe. Sy meen dis nou tyd om haar seun se vriendin te leer ken. Sy kan haar nie herinner dat die meisie vanaand aan haar voorgestel is nie.
Lulu en Erika is albei naby; die mooi, donkerharige Ruth is ’n entjie verder weg. ’n Wenk van Diana en ’n gefluister onder mekaar versprei die nuus dat die vreeslike klein Kobie al weer in die moeilikheid is, en op só ’n manier dat die hele huis enige oomblik kan ontplof.
“Jaap!” sê mevrou Malan op die koue toon van ’n ma wat sien dat haar oudste seun moontlik vir die eerste maal verlief is, “stel my asseblief aan hierdie jong dame voor!”
Jaap bly kalm, maar sy oë kyk vir redding na Erika, die intelligentste lid van die familie.
Die hele ding is te veel vir Kobie se senuwees.
Met ’n “O, liewe!” wat haar moet verraai, spring sy en vlug die kamer uit.
Meteens begin die hele familie gelyk praat.
“Stil!” beveel mevrou Malan so skerp dat hulle dadelik gehoorsaam. “Wat makeer julle?”
Lulu kyk senuweeagtig om om te sien of die gaste iets gemerk het.
Diana hardloop gou om nog musiek op te sit.
“E – niks nie, Ma. Ek het net gevra of Ma nie moeg is nie,” sê Erika.
“Kan ek vir Ma iets bring om te drink?” vra Jaap.
“Jy lyk regtig moeg, skat,” sê meneer Malan. “Gaan jy maar slaap; almal sal verstaan.”
“Wat sal hulle verstaan?” vra mevrou Malan minagtend. “Dat ek op die ouderdom van agt-en-veertig nie meer in staat is om tot middernag op te bly nie? Of dat ek nou al van my verstand af is?”
“Nee, nee, natuurlik is jy dit nie, skat!”
“Probeer jy en die kinders dan asseblief om my nie te behandel asof ek van lotjie getik is nie,” is die besliste antwoord. “Julle is meteens so verskrik omdat julle bang is ek sal agterkom wie daardie meisie is. As dit nie te veel is om te glo nie, sou ek byna seker kon wees dat dit Jakoba is, en ek gaan onmiddellik na haar kamer om die waarheid uit te vind. As sy regtig so ’n ding gedoen het, hoef niemand van julle vir haar ’n goeie woordjie te kom doen nie, want dit sal tevergeefs wees.”
Die kinders kyk mekaar verslae en radeloos aan toe hulle ma wegloop.
“Is jy mal, Jaap?” sê Erika ontsteld. “Wat makeer jou om die kind so iets te laat doen?”
Jaap lyk inderdaad baie skuldig.
“Sy wou so graag kom en …”
“Ja, dis heerlik vir jou! Nou draai jy jou daaruit en gaan terug Stellenbosch toe en ons sit daarmee!”
“Dit was baie verkeerd, my seun. Baie verkeerd!” sê meneer Malan.
Dis die naaste aan verwyt wat hy ooit kom, maar sy uitdrukking is so ernstig dat Jaap regtig sleg voel.
“Ek is regtig jammer, Pa. Sal ek haar maar gaan red?”
Maar Kobie se goeie engel waak oor haar.
Toe sy die kamer soos ’n warrelwind instorm, is Allegra nog wakker. Die ander twee meisies slaap al vas. Elke Malan het ’n kamer groot genoeg om drie vriendinne by haar te laat slaap.
“Wat makeer?” vra Allegra toe Kobie die kamer so vinnig binnestorm.
“O maggies! Ek dink Mammie het my herken! En ek het reeds so ’n vreeslike hoofpyn dat ek tweehonderd aspiriene wil drink – of het mens tweeduisend nodig om jou dood te kry? O aarde, hier kom sy!”
Te verskrik om eens te weet wat sy doen, trek sy die kopdoek af en spring in die bed met kostuum, skoene en al.
Toe haar ma die deur oopgooi en die lig aanknip, is net ’n bondel krulle op haar kussing te sien. Maar Allegra sit nog penorent en dis te laat vir haar om te maak asof sy slaap.
Mevrou Malan kyk agterdogtig in die kamer rond.
“Was een van julle meisies uit die bed?” vra sy skerp.
“Mevrou?” sê Allegra so bewerig dat sy byna nie kan praat nie.
“Was Jakoba die hele tyd hier?”
Dit lyk of sy Kobie sommer net daar uit die bed wil sleep.
“M-mevrou …” stotter Allegra terwyl sy wonder waar sy die moed vandaan kry, “sy het … sy het gesê dat sy hoofpyn het en dat sy aspiriene gaan drink. Ek weet nie of dit twee of tweehonderd was nie.”
“Onsin! Sy sal nooit tweehonderd aspiriene drink nie,” sê mevrou Malan. “Sy het my nie gesê dat sy siek voel nie.”
“U was so besig, Mevrou,” sê arme Allegra verleë.
Mevrou Malan skakel die lig af en verlaat die kamer, bly dat sy nie op hierdie uur van die nag so ’n swaar oortreding met Kobie moet bespreek nie.
Toe sy onder kom en die familie meedeel dat die klein vreemdeling nie Kobie was nie, is hulle so verlig dat hulle byna flou val.
“Ma het my haar nie eens laat voorstel nie,” sê Jaap verwytend. “Dis ’n groot vriendin van my.”
“Ek wil glad nie weet wie dit is nie,” sê sy ma beslis. “Sy sit nooit weer ’n voet in hiérdie huis nie. So ’n onbeskofte, onopgevoede mens!”
“Goed, Ma,” sê Jaap onderdanig. “Ek sal nou moet ry. Ons het môre vroeg ’n operasie.”
Erika loop saam met hom deur toe waar sy pa wag om hom te groet.
“Jou karnallie!” sê sy nou heeltemal vrolik aangesien die gevaar verby is. “Hemel! Dit was nou naby! En jy moet ook weet dat ek vroeër die aand kombuis toe gegaan het en daar kry ek die ellendige klein Fanie besig om kos te steel. Ek het hom ’n paar goeie klappe teen die kop gegee en bed toe gestuur. Dis vreeslik hoe swaar ons onder die jonges kry.”
“Dis darem gelukkig dat dit so goed afgeloop het,” sê Jaap. Hy kyk sy pa ’n bietjie skaam aan. “Ek is regtig jammer, Pa. Dis was regtig simpel van my.”
“Toe maar, my seun. Moet tog nie weer so lank wag voor jy ons kom opsoek nie,” sê meneer Malan.
Hy skud Jaap se hand en stuur hom gelukkig weg.
Op die boonste verdieping is Kobie ook doodgelukkig terwyl sy gou die kostuum bêre en haar pajamas aantrek.
“Maggies, dit was nou amper!” sê sy. “Allegra, jy het wonderlik opgetree. ’n Mens sou sê dat jy jou lewe lank aan Ma gewoond is!”
Elsabe het wakker geword van die gepraat.
“Ék