Terwyl hulle nog daar in die voorportaal staan, vergeet Allegra inderdaad haar kommer, want die huis met die breë trap wat na bo voer, is regtig mooi en die deure wat oop staan, wys dat hulle na groot, vriendelike verligte kamers lei. Oral is blomme en sagte kleure, en bo klink vrolike meisiestemme op.
“Kobie! Waar is jy?” hoor sy.
’n Deur word oopgestamp.
“Hier,” roep ’n soet stem. “In Lulu se kamer. Ek kam haar hare.”
“Jou ma sê ons kos is op die tafel in die skoolkamer en jy moet nou kom.”
“Ag, nee, wag ’n bietjie! Ek sal nou-nou klaar wees.”
Toe kom ’n streng vrouestem.
“Jakoba! As ek jou laat roep, is daar g’n ‘nou-nou’ nie. Geen parmantigheid!”
Allegra merk dat meneer Malan meteens baie bekommerd lyk.
“O aarde!” sê die ondeunde stemmetjie. “Ek het nie geweet dat Mammie hier bo is nie. Ekskuus tog!”
“Dit maak nie saak of jy dit geweet het of nie. Gaan dadelik na die skoolkamer, voor ek regtig kwaad word.”
“Maar Mammie, ek het nog nie Lulu se hare gekam nie.”
“Sy kan dit self heeltemal goed doen. Gehoorsaam op die daad!”
“Mammie, sy kan nie! Sy trek dit alles terug en laat ’n kuifie voor hang sodat sy kompleet nes ’n okkerneut lyk! Mammie kan self sien!”
Meneer Malan loop vinnig na die trap en Allegra volg hom, omdat sy nie weet wat anders om te doen nie.
“As jy durf teëpraat, sal ek jou straf so groot soos jy is,” sê die streng stem.
Kobie verstaan nou dat haar ma nie speel nie. Allegra hoor ’n beleefde “Ja, Mammie” en die gehardloop van twee paar voete.
Meneer Malan slaak ’n sug van verligting.
“My groot dogters het vanaand ’n partytjie,” vertel hy. “En die kleintjies is ontevrede omdat hulle dit nie mag bywoon nie. Maar hul ma is bang dat hulle te gou gaan grootword.”
Nou is hulle bo waar hulle mevrou Malan ontmoet. Sy lyk wonderlik elegant in haar aandrok, maar sy het ’n sterk gesig en besliste oë wat enige stout kind bang sal maak.
“Hier is Allegra, skat,” sê haar man.
Mevrou Malan neem Allegra se hand.
“Hoe gaan dit?” vra sy.
Allegra is te sku en bang om te antwoord. Sy weet nie of mevrou Malan alles omtrent haar weet nie. Wat sy ook nie weet nie, is dat mevrou Malan op hierdie oomblik regtig hard probeer om ’n bietjie minder streng as gewoonlik te lyk, omdat sy werklik jammer voel vir hierdie mooi en blykbaar bang klein vreemdeling. Syself voed haar kinders streng op, maar sy is darem verstandig. Hulle word soms gestraf, maar hulle word nie aanhoudend ongelukkig gemaak nie. As hulle vir ’n bepaalde oortreding gestraf is, is die hele ding verby en niemand word toegelaat om weer daarvan te praat nie. En as een van haar kinders op skool so swaar soos Allegra gekry het, sou g’n steen van die skool bly staan het nie.
“Kom, ek sal jou na die ander kinders neem,” sê sy. “Hulle eet vanaand bo, sodat hulle uit die pad is. Hulle is al aan tafel. Twee van Jakoba se vriendinne is hier. Hulle gaan môre saam met jou skool toe.”
Die huis weergalm van vrolike geluide. Hoe streng die ma ook mag wees, het dit klaarblyklik nie die familie se lewenslus verminder nie. Van party kamers hoor jy ’n gesing en gelag waar die vier groot dogters aantrek. Elkeen het minstens een vriendin wat die nag by haar kom deurbring. Dis nie verniet dat meneer Malan ’n groot huis het nie!
Mevrou Malan maak ’n deur aan die agterkant van die huis oop. Dit lei na ’n groot kamer waar alles ’n bietjie oud lyk, soos ’n mens sal verwag nadat agt kinders dit jare lank as woonkamer gebruik het. Hier is die tafel gedek en drie meisies van ongeveer vyftien en ’n kleintjie van elf sit daar en eet met lus. Maar toe mevrou Malan die kamer binnekom, staan hulle almal op.
“Jakoba, hier is Allegra Bredenkamp,” sê sy.
Mevrou Malan vergeet nooit iemand se naam nie. Daarom is sy voorsitter van omtrent elke vereniging waarvan sy lid is!
Kobie is die mooiste meisie wat Allegra nog ooit gesien het.
Sy is ’n bietjie kleiner as Allegra, al is sy vyftien, en alles aan haar is lig en fyn. Haar hare bestaan uit ’n massa goue krulle, so kort soos ’n seun s’n. Sy het groot bruin fluweeloë met lang wimpers, en asof sy nie al bekoorlik genoeg is nie, is daar ’n diep kuiltjie in elke wang.
Sy kom vorentoe soos ’n prinses wat iemand in haar paleis verwelkom.
“Hallo,” sê sy vriendelik terwyl sy die nuwe meisie goedkeurend aankyk.
“Jy moet sorg dat Allegra tuis voel,” sê mevrou Malan.
Dis darem nie nodig om dit te sê nie. Kobie is die vriendelikste mens op aarde. Sy is ten spyte van haar talente en skoonheid glad nie verwaand nie.
“Nadat julle geëet het, mag julle nog ’n uur opbly en maak wat julle wil. Maar laat my hoor dat julle langer opbly, of vra om van die partytjie se kos in die hande te kry, en ek sal baie kwaad wees!”
Die kleintjie, ’n koddige mensie met ’n ernstige gesig en ’n krul op haar voorkop, praat senuweeagtig maar dapper: “Mag ons nie net ’n biétjie kry nie, Mammie?”
“Heloise, ek het eenmaal ‘nee’ gesê. Dis sleg vir julle om so baie ryk goed te eet.”
Heloise mompel en net “sien nie hoekom dit juis vir óns en nie vir die grotes sleg is nie” is hoorbaar.
Dis binnensmonds, maar na jare se ondervinding in die grootmaak van kinders is haar ma se gehoor baie fyn.
“As een van julle weer durf teëpraat, sal julle jammer wees,” sê sy dreigend. “Die grootmense mag die kos eet omdat hulle baie gaan dans.”
Heloise wil weer praat, maar een van die ander meisies, met ’n lewendige gesig en bruin krulhare, skop haar teen die been sodat sy betyds haar mond toemaak. Elsabe van den Heever bring ’n deel van elke vakansie by die Malans deur en sy is soos ’n kind in die huis. Sy weet al goed wat van hierdie teëpraat kom.
“Verstaan julle almal wat ek wil hê?” wil mevrou Malan weet.
“Ja, Ma” en “Ja, Mevrou” kom dit van die meisies en sy stap uit, met ’n laaste vermanende blik na Heloise.
“Jou klein esel, hoekom wil jy al weer vir Ma kwaad maak?” sê Kobie verwytend. “Weet jy dan nie wanneer om stil te bly nie?”
“Ek wou maar net geweet het …”
“Bly stil! Allegra, trek jou jas uit en kom eet. Lyk sy nie mooi in die nuwe uniform nie? Ek is so bly dat ons nie meer die ou rokke hoef te dra nie.”
Allegra sit haar jas en hoed op die ou rusbank neer en kom na die tafel waar sy die ander vir die eerste maal goed bekyk.
Die meisie wat nog glad nie gepraat het nie, het asblonde hare en slanke hande. Sy is stil en afgetrokke. Carla begryp nog nie veel wat in die wêreld aangaan buiten musiek nie. Sy leef vir die paar uur op ’n dag wat sy aan haar viool mag bestee. Vir haar is wiskunde en party ander vakke baie vervelig, en sy kon eers nie verstaan hoekom sy op skool nie ’n kamerbediende mag roep om haar hare te kom borsel nie. Maar Kobie pas haar op en lei haar met takt en geduld deur die skoollewe.
“Pappie sê jy is veertien en in graad nege,” sê Kobie vriendelik vir Allegra. “Nou moet jy iets van óns hoor. Hierdie dame met die deurmekaar hare is Elsabe