“Ek gaan ook kosskool toe,” sê Allegra terwyl sy wild haar goed in die koffers gooi. “Ek bid net dat ek daar moet doodgaan of iets oorkom en hierdie vieslike plek met hierdie vieslike mense en alles nooit weer hoef te sien nie.”
“Wil jy dan nie eers …”
“Nee. Ag, loop tog. Loop! Ek haat almal en vir jou tienduisend maal meer as enigiemand anders! Loop!”
Die uitroep is byna ’n skreeu en Marguerite moet maar treurig van die vensterbank afklim en huis toe gaan. As sy langer aanhou, sal Allegra só histeries raak dat dit net weer moeilikheid met haar familie sal veroorsaak.
Terwyl hierdie gesprek aan die gang is, word Allegra se sake ook op ’n ander plek bespreek.
Meneer Malan is in sy vrou se sitkamer waar hy pas vir haar ’n groot tjek uitgeskryf het. ’n Mens stuur twee dogters nie sommer verniet na ’n skool soos Maasdorp nie!
“Sal dit genoeg wees, skat?” vra hy.
Meneer Malan is altyd sag en teer in sy manier van praat, veral teenoor sy vrou en kinders. Mevrou Malan is van taaier materiaal. Met so ’n sagte man sou sy nooit haar agt kinders kon grootmaak as sy nie ’n bietjie meer beslistheid van karakter as hul pa besit het nie.
“Dis vir dié keer genoeg, ja. Daar sal later seker nog onkoste wees. Regtig, as ek dink hoe baie geld ons al in Maasdorp gegiet het, wonder ek hoekom ons die meisies nie liewer tuis gehou het en na ’n dagskool laat gaan het nie.”
“Ag nee, tog! Dis ’n wonderlike skool. En die meisies het ons al baie plesier verskaf.”
“En ook baie moeite,” sê mevrou Malan streng. “Ten minste wat die twee jonger meisies betref. Met die grotes het ons min onaangenaamheid gehad, maar met Jakoba het dit begin en Heloise bring dit byna verder. Hulle kort ’n goeie pak slae, twee maal in ’n week, en op kosskool gebeur dit ongelukkig nie. In die vakansie wil jy weer nie hê dat hulle gestraf moet word nie.”
“Maar hulle is so min by die huis,” pleit meneer Malan.
Jakoba, of Kobie, soos sy deur almal behalwe haar ma genoem word, is sy vyfde dogter en sy oogappel. Hy kan nie verdra dat daar van slae gepraat moet word nie. Hy is baie bly dat Kobie nou vyftien is en dus min of meer uit daardie gevaar uit. Dit verg alreeds baie van sy energie om die elfjarige Heloise en die dertienjarige Fanie teen die gevolge van hul eie misdade te beskerm wanneer hulle tuis is.
Mevrou Malan trek haar neus op. Wat dissipline betref, het sy haar man al lankal as hopeloos opgegee.
“Hoe laat kom daardie ander kind? Wat is haar naam?” vra sy.
“Allegra Bredenkamp. Sy sal so teen aandete opdaag,” sê haar man. “Arme dingetjie!”
“Hoekom juis ‘arm’?” vra mevrou Malan sarkasties. “As sy ook Maasdorp toe gaan, sal sy net soos jou dogters bederf word.”
“Ag nee, my hart! Ek is regtig jammer vir haar. Sy het baie deurgemaak. Sy het moeilikheid by haar ou skool gehad en ek is bly dat ek die hoof sover gekry het om haar op Maasdorp in te neem sonder om te veel na die ander skool te vra.”
“O, is dít so! Ek kon geweet het dat dit maar ’n stout en onhebbelike kind is wat jy wil help. Wat het sy verkeerd gedoen?”
“Sy is nie onhebbelik nie, sy was maar net ongelukkig. Sy is ’n baie mooi en aantreklike kind, ek het haar gesien toe ek na ons takkantoor gegaan het. Pretorius, die bestuurder, het my vir ete genooi. Toe het ek haar vir die eerste maal gesien en sy het so bedroef gelyk dat ek na haar moes vra – natuurlik nadat sy uit die vertrek was.”
“En wat was eintlik die moeilikheid?’
“Iets in verband met geld. Die arme dingetjie het geld in haar lessenaar op skool gehou – die hele klas se geld, wat vir ’n present of so iets gekollekteer was. Toe moes sy haar sportgeld betaal en sy het sommer van die geld uit die lessenaar geneem omdat sy geweet het dat sy daardie middag haar maand se sakgeld sou kry. Maar toe word haar sakgeld vir straf agtergehou en iemand het uitgevind dat van die presentgeld weg is.”
“En toe?”
“Die hoof van daardie skool is besonder onsimpatiek. In plaas daarvan om te probeer verstaan hoe die saak inmekaarsteek, het sy die kind vir ’n dief uitgemaak en haar onmiddellik geskors.”
“Onsin!” sê mevrou Malan beslis. “Sy moes goed gestraf word om haar te leer om haar hande van ander mense se geld af te hou, maar sy het nie verdien dat haar toekoms verwoes moet word nie.”
“Dis wat ek ook dink,” sê meneer Malan manhaftig. Hy het nog nooit een van sy kinders gestraf nie, maar praat is maklik.
“Weet juffrou Van der Westhuizen en die ander onderwyseresse wat gebeur het?” wil mevrou Malan weet.
“O nee, natuurlik nie! Ek het haar aanbeveel en juffrou Van der Westhuizen het dus nie verder gevra nie. Ek sou nie daarin geslaag het om die kind met ’n slegte naam toegang te laat kry nie. Sy het reeds swaar genoeg gekry. Haar suster en swaer – haar ouers is oorlede – het die hele saak op ’n verkeerde manier aangepak. Die kind voel nou dat sy ’n dief is en dat geen ordentlike mens met haar wil omgaan nie.”
“Ek hoop dat sy hierdie kans sal aangryp om ’n nuwe lewe te begin,” sê mevrou Malan streng. “En dat jy haar nie te veel aangemoedig het om haarself te bejammer nie. Sy moet verstaan dat haar gedrag baie verkeerd was, al word dit nie as diefstal beskou nie.”
“Nee, natuurlik het ek nie. Ek kon haar skaars sover kry om ’n woord met my te praat. Nou, baie dankie dat jy haar vir die nag inneem, skat.”
Meneer Malan verlaat op hierdie hoflike wyse sy vrou se pragtige sitkamer.
Van hom het sy vrou en kinders nog nooit ’n harde woord gehoor nie. Hy is gewoonlik, in die sakewêreld en onder sy vriende, goedgemanierd en effens stil, maar tuis is hy nog beskaafder. Hy dra sy vrou en kinders op die hande. Dis die rede waarom hierdie stil, skraal man met die grys hare en die oë met hul liefderyke uitdrukking deur sy kinders soos ’n heilige aanbid word.
Net buite die sitkamer ontmoet hy sy oogappel wat met dansende goue krulle en blosende rooi wange die gang afhuppel. Sy dra ’n langbroek en donkerblou trui, en op pad na die trap wat na die voorportaal van die groot huis gaan, oefen sy ’n danspassie. Toe sy hom sien, verander sy van rigting en hardloop na hom toe om haar arms om sy nek te slaan en hom byna te verwurg.
“Pappie! Ek het nie geweet Pappa is tuis nie!”
“Ja, my hartjie, ek het vandag ’n bietjie vroeër teruggekom. Ek het gehoop dat jy vir my sal speel. Jy gaan môre skool toe en ek sal jou maande lank nie hoor nie.”
“Natuurlik sal ek – kom gou, voor iemand ons kry en ophou.” Sy haak by hom in en hulle gaan saam af na die groot sitkamer waar die wonderlike vleuelklavier staan. Meneer Malan het dit vyf jaar gelede vir Kobie gekoop toe almal begin sien het dat sy nie net talentvol is nie, maar feitlik ’n genie.
Hulle bring ’n heerlike halfuur saam deur; sy voor die klavier en hy in ’n leunstoel voor die vuur, met sy oë op die pragtige kind wat daar met haar goue kop oor die klavier gebuk sit. Soos baie maal vantevore wonder hy waarom hy van al die mense in die wêreld so wonderlik gelukkig moet wees. Want daar is volgens hom en byna almal wat haar ken, maar net één Kobie.
Soos sy nou op vyftienjarige ouderdom lyk, is sy die lente self. Wanneer sy praat of lag, tril die lewe se lig en vreugde deur haar stem, en wanneer sy klavier speel, moet ’n mens erken dat ’n skitterende loopbaan op haar wag. Terwyl hy haar so aankyk, besef hy half met vreugde en half treurig dat sy nie net aan hom alleen nie, maar aan die hele wêreld behoort. Dis inderdaad haar plan om, sodra sy klaar is met universiteit, saam met haar vriendin Carla Willemse oor die hele wêreld konserte te gaan gee.