Jasper van Ellewee, die grasgroen jong Matie-losskakel, se skouers sak sigbaar.
Hy moes eintlik net vandag die atmosfeer op die reserwebank inasem, maar is gisteraand sewe-uur in die span opgeneem nadat Noel Barends tydens die gewone kapteinsoefening Vrydag sy dyspier gerek het met ’n flambojante skepskoppoging pale toe voordat hy behoorlik opgewarm het.
“Dis nie vir jou nie, Jasper,” loop Allan al paaiende nader, “dis die ref op wie hulle skree …”
“Nee, nee, ek weet,” antwoord Jasper, maar Allan besef die seun is koud tot op vriespunt en begin homself vet smeer vir die ergste.
Die arme entoesiastiese drommel wat daar iewers in die sement agter die stadion se klanktoerusting skuil, smeer hom ook vet vir die ergste, want hy begin een van die gevreesde CD’s met opgeneemde applous speel – synde die Super14 op die oomblik, is dit 1999-applous wat moet help.
Die stadion se klankstelsel kraak aamborstig en die louerige, blikkerige S-s-t-t-o-or-r-m-m-e-e-r-r-s-s begin maak die teenwoordige toeskouers se feitlik volslae stilte soveel meer van ’n vernedering.
Dieselfde arme drommel speel tydens die Curriebekerreeks ewe skaamteloos opgeneemde dreunsang uit die tagtigs. Sweerlik instruksies, dink Allan, is daar g’n skaamte in hierdie unie …
Allan hardloop na die pak voorspelers en begin die gepaste rararara-geluide maak, wel, die handjievol geluide wat ’n binne-senter dan nou ook vir ’n vaskopstut kan maak.
Komaan, manne, dis net óns, vergeet van ons unie … dis nét ons, dis onse Kaapstad … kry net vir ons daai bal, kry net vir ons daai bal en hou hom so ’n rukkie, vat hom twee, drie maal vorentoe … Ons sal verder sôre …
Ná die volgende skrum slinger Jasper die bal egter só belaglik ver voor hom neer dat Allan g’n ander keuse het as om krieketstyl te duik en vir sy kop te keer terwyl hy rol om die bal, so stadig as wat hy moontlik wettiglik kan, fetusstyl vir sy spanmaats aan te bied nie.
Daar is natuurlik geen manier om aan jou te verduidelik hoe dit is wanneer die Bulls jou probeer kéér om juis dit te doen nie. Allan September speel al teen ’n hele paar van dié kêrels vandat hy sewentien jaar oud is, teen een of twee van hulle selfs vyf jaar langer.
Dis sewe – en, in een of twee gevalle, twaalf – jaar later en die spul Bulle tref hom oudergewoonte soos ’n orkaan.
Hy het geweet wat kom, maar ’n oomblik lank het Allan g’n kans op asem nie, net hande oor die kop en tyd vir die sweem van ’n skietgebedjie.
Allan raak daarvan bewus dat sy slot Carlo de Wet, ’n tradisionele Stormers-slungel waaroor hulle die tradisionele grappies maak in Pretoria, moedig dog ondoeltreffend bo-oor hom probeer om die Bulls terug te dwing en die bal los te hark met sy stewel.
Mense het Carlo heeltemal verkeerd, flits dit deur Allan se kop, dis nie dat hy nie wíl nie; Carlo wíl, maar hy kán nie …
… en ’n drietal Bulle ploeg bo-oor Allan met genoeg wrewel dat hy weet sy skrumskakel, Eddie Windvogel, was nogmaals heeltemal te vinnig vir hulle.
Allan sien hoe ’n Bulls-skoen reg maak om hom in die gesig te skop, hou sy kop vinnig vas en hoor dan een van die stemme wat hy op aarde die beste ken, wat brom: “Skop hom en ek fokken moer jou later dóód, Tyres.”
“Sal nie, Chippa, fokkit, man,” hoor Allan en sien die drie pare Bulls-sokkies dwars beweeg. Toe hy terug op sy plek gaan staan, het Jasper die bal uitgeskop. ’n Flouerige skoppie boonop, en Allan begin by voorbaat sy skouers te rol en homself te staal vir wat kom.
Hy ken sy rugby, ken Allan September; een van die Bulls-lynstaanspringers vee vir Carlo met minagting eenkant toe op pad boontoe en gooi die bal behendig agtertoe voor hy weer begin val.
Chippa van Metzinger skil van voor af en gryp die bal met gemaak kinderlike vreugde – Allan sién eintlik hoe sy ou vriend vir hom grinnik voordat hy deur Jasper van Ellewee se arms hardloop.
Allan sit hom agterna.
Hy was nog altyd aansienlik vinniger as Chippa, maar ná hy hom oor die afgelope twaalf jaar in totaal al ongeveer tweehonderd-en-vyftig keer moes duik, weet Allan September ook maar alte goed daar is g’n manier om dit lekker te maak nie.
Die plus-minus tweehonderd-een-en-vyftigste keer is ook niks beter nie.
Chippa lag sommer kliphard vir hom soos hy sy knieë aspris ’n bietjie hoër pomp, druk ’n elmboog in Allan se gesig sodat niemand anders dit eens sou agterkom nie en slaag daarin om, ná hy val, ’n ekstra tree of drie vorentoe te rol met die Stormers-senter om sy middellyf.
“Wel, hallo, matrosie,” lag hy vir Allan en skuif die bal agtertoe asof dit g’n moeite hoegenaamd is nie, “julle fokken Kapenaars raak ook niks harder nie … doen jy deesdae alles hierso?”
“Jissis, Chippa,” sê Allan en spring op, stamp sy boesemvriend uit die pad om eerste by die aksie uit te kom en vervloek, vir die soveelste maal in sy relatief kort professionele loopbaan, die Westelike Provinsie se werwingsbeleid toe die yslike Bulls-vleuel Ronnie Tshivhase vir die arme Luandré van den Heever teen die kantlyn afstamp dat jy die pawiljoene behoorlik kan hoor stik.
Chippa sou kon help. Om die waarheid te sê, as Chippa maar net vir ons in die Kaap aanhou speel het, was ons nie nou vandag hoegenaamd hier in die moeilikheid nie, dink Allan September.
En as Thando ook nog steeds hier kon wees, was die semi’s ’n volslae formaliteit – wat, semi’s, sommer die eindstryd … jaarliks, ai tog … maar Chippa speel vandag hier vir húlle.
Hulle, die Bulls.
Thando speel vir die Sharks. Daai amperse rastafarianisme van hom het mos nie eintlik destyds gewerk vir die siele in Nuweland se hogere gestoeltes nie.
Sestien, graad tien al het Thando destyds die eerste maal ’n hele Cravenweek bang geskrum. Daarna twee jaar vir SA Skole.
En na matriek, nét toe die hele rugbywêreld gans té entoesiasties aan hom begin neul het, het Thando Mkhaliphi die berge ingevaar en van die aarde af geleer leef, om nie te praat van van die aarde af geleer rook nie, aangesien Broeder Edward en Broeder Morrie darem toe lank reeds ’n paar netjiese Swazi-hibriede buite die grot teen die Steenberg aan die gang gekry het.
Vir die WP was dit alles gans te grillerig.
In Durban het die Sharks egter vir mekaar geknipoog en skouerophalend gewag vir Thando om homself in die berge buite Kaapstad te vind. En toe hy die dag vir eers oorgenoeg dagga gerook en oorgenoeg skorsies en pampoene vir die rasta-gemeenskap van Philippi gekweek het, het hulle hom ’n yslike klomp geld aangebied om onmiddellik na die Ooskus te trek.
Die verwoesting wat Thando die afgelope maand in Australasië saai, het die Sharks tot dusver drie van hul vier wedstryde op ’n taai toer daar help wen. Vanoggend se wen teen die Reds was nogmaals die produk van sy sterk regterskouer.
En Chippa? Té Afrikaans, té uitgesproke, té dikwels raakgesien naby een of ander dronk bakleiery, en gans en al, sommer op die oog af, té traak-my-nie-agtig vir die ringkoppe van Nuweland.
“Chippa van Metzinger? Ja-a-a, hy’s glad nie sleg nie, hoor, maar Chippa is nie … nie … nie ’n markiésspeler nie,” het die WP se CEO aan ’n ontstelde Allan verduidelik dieselfde dag toe die WP-unie besluit het Mkhaliphi en Van Metzinger was oorskatte en oorbodig.
Nét mooi die dag ná hy wat Allan is ’n driejaar-kontrak geteken het.
Mense kom immers na die binnesenter met die goeie hande kyk, of hoe?
Die einste binnesenter byt weer ’n skoot op sy tande, vat die kortste pad na die spoorwegpawiljoen se kantlyn.
Daar’s ’n bevredigende brul om die veld.
Allan September soek daai ekstra tien persent, en Allan September vind dit, soos amper altyd – hardloop hy nog of spring hy teen dié tyd al sulke ente? Die