Kaapstad Karma-Polisie. Louis de Villiers

in, broer.”

      “Jy sien.”

      “Kom nou, man, die Valley is meer jou scene, man, dis waar Brisbane se cool mense …”

      “Brisbane se cool mense?”

      “Jy weet wat ek bedoel …”

      Thando Mkhaliphi lag ’n skoot uit sy maag uit, plant ’n lug-soen iewers bo die kroon van sy hardegat skrumskakel en blaas half oordrewe kussies na die vroue teen die kroeg met wie hy vroeër gekuier het.

      “Harry, ek belowe jou, by die huis …”

      “Nee, jou moer. Jy’s ’n kakhuis,” sê Harry voor hy lag, ’n vuis met Thando stamp en homself by die kroeg se agterste uitgang by die Haaie se ander jôl-honger jongelinge gaan voeg. Edward le Roux en Chunky Dlazo staan daar en maak sulke ooparm vraende gebare.

      “Thando! Ek het sulke yslike stories van jou gehoor! En dit was alles stront!” lag Chunky so half aspris vir hom.

      “Jip, my ou. Ek gaan slaap vroeg. Dis nou-nou Maandagoggend,” beduie Thando met albei duime totsiens terug oor sy skouer.

      Die vars lug van die rivier se kant af lawe hom as hy buite kom. Iewers vandaan ruik Thando ’n wenkie dagga, lag saggies daaroor en dink sjoe, dis ver na November; vat dan so ’n ekstra draai voor die Tuine verby voor hy in Georgestraat regs mik by Queens oor, weg van die rivier af, na die peperduur, generies gemarmerde hotel waar die Sharks die week in Brisbane gebly het.

      Dis daardie tyd van die aand dat die Georgestraat-kroeë se vrotste klante hulself skielik op die sypaadjies beginne bevind.

      Dit ís Queensland en Thando is nie totaal uit die veld geslaan wanneer ’n op die oog af papdronk oukêrel op ’n munisipale bank iets onvleiends oor sy velkleur sê toe hy verbyloop nie.

      Hy gaan maar altyd eerder vir waardigheid wanneer hy die w-woord hier hoor, die k-bom by die huis, welwetend hoeveel beter hy opgevoed is as wie sy terggees ook al is en welwetend hóé maklik hy wat Thando Mkhaliphi is die paslike snotklap sou kon toedien.

      Dis immers waarom hy dit nie doen nie.

      Die meeste mense hier in Brisbane is in elk geval vriendelik genoeg, plat op die aarde … miskien moet ’n man tóg so ’n ou ’n snotklap gee sodat hy dit nie wéér doen nie? Daai vorige keer in Umhlanga toe ’n ou hom gekaffer het, was dit tog baie lekkerder om uit te deel as wat dit sleg was?

      Aaag, nee wat.

      Iets vlieg verby sy gesig voor hy die knal hoor; iets maak ’n ronde gaatjie in die staalplaat wat die busroetes verduidelik.

      Thando swaai om en ’n oomblik lank kan hy sweer hy sien uit die hoek van sy oog so ’n klein blas mannetjie, rooierige hare, regmaak … kan hy sweer iets blink in die nag … dan voel hy ’n steekpyn in sy skouer, dan brand dit iets allerverskrikliks en hy hoor nog ’n knal.

      Hy voel aan sy skouer, voel die nattigheid, kyk boontoe en sien nie ’n wolkie nie.

      Thando lek aan sy vingers, proe die water is sout en het so ’n metaal-ondertoon. Thando sien die water is donkerrooi.

      Dis nie water nie.

      Hy duik net betyds, val plat om te hoor hoe iets oor hom fluit.

      Iewers agter hom skreeu iemand, ’n kar se bande raas en dan jaag dit weg.

      Die oomblik nadat hy klaar geskrik het, begin klop die wond in die vleis bo sy sleutelbeen, raak dit dôners seer. Hy kyk daarna, ril, sien selfone flits, stap so half hinkepink nader.

      “Bliksem, jy bloei!” sê iemand. “Sit net daar!”

      Thando Mkhaliphi is slim genoeg om te besef dat, watter laster hy ook al voorheen oor Queenslanders moes aanhoor, daar na alle waarskynlikheid bitter min tot g’n torre in Brisbane skuil wat hom werklik sou wou probeer dóódmaak oor sy velkleur en sy haarstyl nie.

      Oor sy rugby? Nottenwiel – dié mense verloor deesdae belangstelling in die Reds. Só geesdriftig ondersteun hulle nie meer in Queensland die vyftienmanspel nie. Hy wat Thando is, was maar net ongelukkig om iewers in die pad te wees.

      “Watse kroeg is dit hierdie?” vra Thando en syg pootuit in ’n ysterstoel met genadiglik sagte kussings neer. “Wat de dôner gaan hier aan? Wie skiet op wie hierso?”

      “Maat, sit jy nou net daar doodstil dat ons jou kan help,” sê ’n ou met ’n voorskoot. “Maar ek wil nou nie skinder nie – ek kon sweer dis op jóú wat hulle geskiet het.”