Jane miała również wiele problemów z mitochondriami, które produkują energię wewnątrz komórek ciała. To główny czynnik w insulinooporności (patrz rozdział 13), wskazujący wyraźnie na zapotrzebowanie na koenzym Q10, kwas alfa liponowy oraz witaminę B łącznie z biotyną. U Jane występował także niedobór składników mineralnych, w tym magnezu i chromu, które odgrywają ważną rolę w kontroli stężenia glukozy we krwi. Występował u niej również stres oksydacyjny oraz wysoki poziom peroksydacji lipidów, co oznaczało nadmiar utlenionych tłuszczów we krwi – a wszystko to było związane z cukrzycą.
Na początku przede wszystkim musieliśmy zapanować nad apetytem Jane i przywrócić jej energię, ucząc ją jedzenia wyłącznie naturalnych, zdrowych pokarmów (nie paczkowanych lub przetwarzanych) i wyeliminować wszystko, co zawiera mąkę albo cukry. By pohamować jej napady głodu na słodkie potrawy i zmniejszyć apetyt, musieliśmy ustalić jadłospis składający się z pokarmów białkowych na każdy posiłek (łącznie ze śniadaniem), białkowych przekąsek na drugie śniadanie i podwieczorek, i zabronić jedzenia czegokolwiek na trzy godziny przed snem. Dieta Jane stała się głównie dietą organiczną, składającą się z czystych źródeł białka (chude mięso, ryby, jaja oraz proszek proteinowy), niskoglikemicznych (o niskiej zawartości cukrów) batonów, orzechów, nasion, roślin strączkowych, świeżych owoców, warzyw i niektórych pełnych ziaren. Gdy zaczynała ten program, zaleciliśmy jej usunięcie ze wszystkich szafek kuchennych całej niezdrowej żywności i dokonywanie zakupów na targu z naturalnymi produktami, gdzie wystepowała ich spora różnorodność.
Jane przyznała się, że przez pierwszy tydzień ściśle trzymała się diety, a później zaczęła oszukiwać. I wtedy zauważyła, że niektóre pokarmy wywołują u niej określone dolegliwości. Przede wszystkim stwierdziła, że mleczne i węglowodanowe pokarmy znacząco powiększały jej popołudniowe zmęczenie.
Wróciła zatem do planu żywieniowego programu Koniec z cukrzycą i otyłością! i bardzo szybko zaczęła odczuwać poprawę samopoczucia. W końcu doszła do wniosku, że może rozpocząć ćwiczenia fizyczne. Ostatecznie zaleciłem jej treningi interwałowy i oporowy (siłowy), które także są pomocne w cofnięciu cukrzycy.
Poprawiliśmy jej niedobory składników odżywczych, podając witaminę B, witaminę D, chrom, magnez oraz nienasycone kwasy tłuszczowe omega 3 (olej rybi). Dla wzmocnienia energii i wspomożenia spalania kalorii w komórkach dołączyliśmy także kwas alfa liponowy oraz koenzym Q10. Zaleciliśmy również spożywanie przed każdym posiłkiem specjalnego błonnika, znanego pod nazwą PGX, który spowalnia wchłanianie cukrów i tłuszczów, przy czym wypełnia żołądek, a więc ogranicza ilość spożywanych pokarmów. Zamiast jedzenia węglowodanowych płatków owsianych na początek dnia wypijała leczniczy koktajl proteinowy. Udowodniono, że wszystko to jest pomocne w stabilizacji stężenia glukozy we krwi i w poprawie insulinooporności.
Jane zaczęła przyjmować wysokie dawki niacyny (witaminy B3) w celu powiększenia rozmiarów cząsteczek cholesterolu i odstawienia beta-blokerów oraz gliburidu, które zwiększały u niej poziom insuliny. Ten typ leku, należącego do grupy doustnych leków hipoglikemicznych, w gruncie rzeczy z czasem pogarsza sprawę, zmuszając trzustkę do pompowania większej ilości insuliny. Na opakowaniu tego leku znajduje się nawet ostrzeżenie, że zwiększa on ryzyko zawału mięśnia sercowego, czyli właśnie tego, czego próbujemy uniknąć, stosując lek na obniżenie stężenia glukozy we krwi.
Po upływie czterech miesięcy energia Jane niesamowicie wzrosła. Stężenie glukozy we krwi spadło z ponad 300 mg/dl do około 90 mg/dl. Ciśnienie tętnicze spadło z 164/104 do 127/79. Skóra się oczyściła i ustąpiły napady głodu. Ćwicząc codziennie, Jane straciła ponad 9 kilogramów, a zespół bezdechu sennego ustąpił.
Po kilku następnych miesiącach ważyła już 13,5 kilograma mniej. Jej stężenie cukru we krwi, hemoglobina glikowana, wątroba, cholesterol i witamina D wróciły do normy. Nawet cząsteczki cholesterolu LDL powiększyły się, nabrzmiały i wzrosły z 1320 do 615, a jej mitochondrialne spalanie kalorii wzrosło do prawidłowego poziomu. Była przedtem tak chora, że niemal musiała przestać pracować, ale stała się silna i zdrowa, docierając do „magicznego źródła szczęścia i radości życia”.
Jane nie potrzebowała insuliny, potrzebne jej były tylko rzetelna wiedza i odpowiedni plan. Jako lekarze jesteśmy kształceni w ten sposób, by oferować leki lub zabiegi operacyjne w celu rozwiązywania problemów z cukrzycą (i wszystkimi innymi chorobami), podczas gdy rzeczywiste przyczyny choroby to małowartościowa dieta, niedobory składników odżywczych, zaburzenia hormonalne, alergeny, zarazki, zaburzenia trawienia, toksyny, problemy z energią komórkową oraz stres. Uważamy, że leczenie za pomocą lekarstw takich czynników ryzyka jak wysokie stężenie glukozy we krwi, wysoki poziom cholesterolu i nadciśnienie tętnicze będzie skuteczne. Nie wiemy jednak, jak rozpoznawać i leczyć rzeczywiste przyczyny chorób.
Lekarze (i pacjenci) nigdy nie zadają najważniejszego pytania: Dlaczego mamy za wysokie stężenie cukru, nadciśnienie czy wysoki cholesterol, i dlaczego nasza krew jest zbyt gęsta i podatna na tworzenie się zakrzepów?
A tak naprawdę, cukrzyca i wysokie stężenie glukozy we krwi, nadciśnienie tętnicze i wysoki cholesterol są po prostu objawami skutków nieprawidłowej diety, stylu życia oraz toksyn z zanieczyszczonego środowiska, wywierających działanie na naszą jednostkową podatność genetyczną.
Szokujące nowe odkrycia powinny nas zmusić do zakwestionowania przestarzałego podejścia w leczeniu cukrzycy poprzez proste obniżanie stężenia glukozy we krwi za pomocą leków doustnych lub wstrzyknięć insuliny. Badanie ACCORD22 opublikowane w „New England Journal of Medicine” w 2008 roku przeprowadzono na próbie 10 000 chorych na cukrzycę, którzy zostali poddani intensywnej lub regularnej terapii obniżania stężenia glukozy we krwi23. Chorzy ci byli monitorowani, i okazało się, że wzrosło u nich ryzyko zawału mięśnia sercowego, udaru mózgu oraz zgonu.
Co ciekawe, u chorych, którym najbardziej obniżono stężenie cukru we krwi, ryzyko zgonu było najwyższe. Prawdę mówiąc, Narodowy Instytut Zdrowia przerwał to badanie po upływie trzech i pół roku, ponieważ ewidentny stał się fakt, że agresywne obniżanie stężenia glukozy we krwi prowadzi do zwiększonej liczby zgonów i zawałów mięśnia sercowego.
Jak to jest możliwe, skoro uważamy, że podwyższone stężenie cukru we krwi jest przyczyną całego zła wyrządzanego przez cukrzycę? Dlaczego więc obniżanie tego stężenia prowadzi do gorszych rezultatów?
Być może to Was zaskoczy, ale wiele z metod obniżania stężenia glukozy we krwi, takich jak wstrzyknięcia insuliny czy stosowanie doustnych leków hipoglikemicznych, w rzeczywistości pogarsza sprawę z powodu podwyższania poziomu insuliny. W przeciwieństwie do tego, co sądzi większość ludzi, cukrzyca typu 2 oraz cukrzyco-otyłość są chorobami spowodowanymi przez zbyt wiele, a nie za mało insuliny. To insulina jest głównym sprawcą problemów w cukrzyco-otyłości.
Kiedy Wasza dieta składa się głównie z ogromnej ilości pustych kalorii i mnóstwa szybkowchłanialnych cukrów, płynnych kalorii (napoje gazowane, soki, napoje energetyzujące lub napoje witaminowe)24, a także wielu rafinowanych węglowodanów (chleb, makarony, ryż i ziemniaki), to Wasze komórki powoli stają się odporne lub niewrażliwe na działanie insuliny, a zatem potrzebują jej coraz