І ў нізе дадатак іншым почыркам:
«Прабач, Пупсік, вярнуся, як прыйдзецца! Пакуль твой Блох Выгуляецца. Чакай мяне і я вярнуся. Можа быць і адзін…»
Ізя прачытаў запіску і, перапісаўшы на лісток почыркам бацькі і Инцефалопата, схаваў яе ў кішэню і стёр з дзвярэй надпіс.
– Ну, стары казёл, ты трапіў. -взял мабільнік свой і адаслаў SMS бацьку. Потым пайшоў у дом і аддаў запіску маці. Яна прачытала і паціснула плячыма.
Хай едзе. Мы яго заменім. А пра працяг бацьку ні слова. Зразумеў?
– Вядома, маці, я разумею… А давай ў дырэктара школы адбяром свінню, ааа? -предложил ён.
– Ты што? Мы павінны рабіць усё па статуту і па справядлівасці.
– А ён крычыць на мяне па справядлівасці?
– Ён дырэктар. Яму добра бачу. І ён сам будзе перад Богам адмазвала.
– Гэта які на сцяне ў кабінеце вісіць?
– Амаль. Там вісіць Жалезны Фелікс, яго намеснік. Добра, ідзі ўрокі рабі.
– Я зрабіў. Мам, можна я пайду на рэчку пагуляю?
– Ідзі, але памятай, шчанюк: патонеш, дамоў не прыходзь. Прыб'ю… Зразумеў?
– Так. выгукнуў Ізя і знік за дзвярыма…
– Ух, -покачала галавой контролёрша, ураджэнка якога то латвійскага калгаса, прапускаючы прыезджых. -Совести няма, відаць жа рожа не руская, а яшчэ генеральскі мундзір памчаўся.
– І на гэта маецца адміністрацыйнае пакаранне.. -пояснил сяржант Голытько, родам з Львова.
– А вось мой пашпарт, з яхіднічаў Арутун Карапетович і працягнуў яго Пента. -российский. Я рускі, свой!
– Як і я, -добавил Пента
– І я. -выпучив вочы, дадала контролёрша.
– Ну, з вамі ўсё ў парадку. -Листая пашпарт вымавіў Пента, -хотя, секундочку, -посмотрел з пад лобья, -Ты артыст? -у вочы рознакаляровыя, пасля апусціў вывучае погляд на Калошы, -или зоофил?
У Оттилы вылупіліся вочы і ён заржаў, як конь, гледзячы на Инцефалопата. Яфрэйтар пачырванеў.
– Ну, каліся, з якой скатабазе ты, ці дома культуры? -дежурный працягнуў пашпарт Арутуну.
– Які я артыст? Я не штатны памочнік участкаў пасёлка Сакалоў ручай, Ленінградскай вобласці.
– Ой, забадае, ідзі адсюль. -предложил дзяжурны.
– Вось маё пасведчанне.
– Яфрэйтар, кажаш? -сержант пачухаў шчаку і паклаў семачку сабе ў рот. -ладно, ты вольны, а гэты пойдзе са мной.
– Што значыць, «пойдзе са мной»? -возмутился Клоп. -Давай вось зараз пазваню свайму шэфу? Ён табе ўправіць мазгі…
– патэлефануюць, там патэлефануеш, у мяне ў кабінеце, а ў пачатку я на вышук цябе праб'ю, можа ты тэрарыст чачэнская або ўцёк ад сваіх бацькоў. Давай, пайшоў. -осерчал службака і проста за пхнуў: то прыкладам, то ствалом даверанай яму аўтаматам Оттилу ў дзяжурку ж.-д. вакзалу. Инцефалопат прайшоў за ім і хацеў было нават пайсці на агонь са сваім Оттилой, як здавалася блашчыц, тут жа знік за калонай і зрабіў выгляд, буд-то не ведае клапы.
– Арутун, патэлефануй Ізольду, хай прывязе дакументы! выгукнуў Клоп.
– І па быстрей, -добавил сяржант, -а то ён на доўга ў нас затрымаецца.
– А калі