Яму падабаўся англійская шпік Пуаро і па гэтым ён паліў трубку як Холмс, проста ён іх блытаў. Насіў капялюш і вусікі, як у Элькьюля, толькі грузінскія. Нават кій купіў падобную і фрак ў работнікаў сцэны Марыінскага тэатра Оперы і балета за скрыню самагонкі. Чаравікі яму сшыў на заказ сусед, які ў зоне адбываў абутнікі. Ён нават падбіў іх шпількамі і калі ён ішоў, асабліва па асфальце, ён цокал як конь ці дзяўчына з Брадвея. Нос быў у яго, як у арла і вялікія вочы, як у лемура.
– Значыць так, -начал Оттила і сеў на спец крэсла. Ізя ляснуў дзвярыма і ўвайшоў у кабінет. На падносе ён нёс смажаную яечню з рыбай і яго любімы свежевыжатый чесночный сок. -давай хутчэй, а то пітон ўжо бурчыць.
– Фуууу! -сморщился Инцефалопат, -Як ты яго п'еш? Здохнуть можна…
– Што б ты разумеў ў вытанчанай гурманствам? Не пі. Мне асабіста падабаецца. -ульк.. -отпил Оттила глыток і.., -Ээээээ, -отрыгнул яго ў бок. Той ускочыў і адбег у далёкі кут кабінета. Глыток туманна-вобразна клубнямі пакінуў горла ўчастковага і імгненнем, як слёзатачывы газ, апанаваў увесь пакой. Арутуна схапіў астматычны спазм і калі ён пракашляўся, то выкінуў сваё не да ўменне.
– пасаромеўся б ці што?! Я табе ў бацькі падыходжу.
– А можа маці? -Оттила перажываў яечню і з поўным ротам, выплёвывая крошкі, строга раўнуў: -у кожнага свой густ, сказаў індус, злазячы з малпы і выціраючы член бананавай лістом. Хочаш ў вока?
– Ой! Выбачайце, патрон, я нешта забыўся … -засуетился Арутун Карапетович і сеў на крэсла.
Раптам рыпнулі вулічная ўваходныя дзверы і ў кабінет увайшла старая бабка гадоў сто.
– Хто не зачыніў дзверы??? Я заняты, бабка!!! -заорал Клоп і падавіўся…
Кашаль пачула жонка і прыбегла да яго з аркушам і ручкай, каб той напісаў завяшчанне. Але убачыўшы яго бескарыснасць, размахнулася і пляснуў мужу па кастлявыя лапатак. Оттила харкнул і выплюнуў жаўток.
– Ух, Арутун, стары хрыщ, чаму не зачыніў за сабой дзверы на кручок, калі прыйшоў? А вы, бабуля, выйдзіце, у нас нараду.
– Ась? -переспросила глухая бабка.
– хрась! прейдя пасля абеду!! -громко вымавіў Клоп.
– Кушай, кушай, мілок з кіпцік… Я пачакаю. -улыбнулась бабуля і прысела на кукішкі, так як крэслаў больш не было, а саступаць месцы тут было не прынята, ды і на розум ні каму не прыйшло з прысутных.
– Які абедаць? А? я снедаю… Хряп-хряп. А потым на парадку дня: праца з падначаленымі. -махнул рукой Оттила і, якая трымала лыжка з кавалкам яйкі, пульнула смятку прям ў вока Арутуну, -а вы? -вскочил на крэсла, -Ці удзячныя бездар, -далее