– Ды яшчэ і негр. Хе. -І яны сталі падыходзіць да клапы.
– Патрон, -хныкнул Арутун, стоячы на каленях. -бегите, Бос. Я іх затрымаю. Яны ўсё роўна мяне ўжо білі і прымусілі мяне жабраваць.
– Не бойся, я ім растлумачу па Саракабалатанаяксыдоёбски, што нельга крыўдзіць старых. -уверено адказаў Оттила і закаціў рукавы.
– О, Зёма, ды ён на нас наехаць вырашыў, -за балдзелі самы здаровы з іх і лысы.
– Шэры, примочи яго да парашы. -поддержал худы і ў наколках, які паказаў на скрыню.
– Кажу адразу, супакойцеся маладыя людзі, папярэджваю апошні раз. -ласково папрасіў Клоп, гледзячы ў вочы здароваму. Той узяў яго сваёй велізарнай пэндзлем за каўнер і, прыпадняўшы, паднёс яго да сваіх вачэй. Яхідна ўсміхнуўся і рэзка впёр дыханне. Расплюшчыў вочы, як пры завале і павялічыў рот, як буд-то хоча ў рот пакласці лямпачку Ільіча. Жлоб адпусціў пэндзаль і сагнуўшыся, ухапіўся абедзвюма рукамі за свой пах.
– Аааааа!!!! -оглушило ўсіх вакол.
Оттила прызямліўся на ногі і, прысеўшы на кукішкі, нанёс тут жа другі ўдар па яйках, але ўжо кулаком.
Ён хвіліну выбіваў дроб кулакамі, ды так хутка, што цяжка было адрозніць рукі і, у рэшце рэшт, з развароту стукнуў скачком пяткай у кадык. Жлоб павольна паваліўся наперад і ўпаў на мармуровы падлогу ілбом, раскрышыць сабе ўсё тырчаць. Оттила адскочыў убок, прапусціўшы падзенне. Яго корешей, як вецер знёс. Ды і наогул пераход ачысьціўся ад усякага роду халяўшчыкаў – алкашоў.
Инцефалопат ўстаў, абапіраючыся аб плячо шэфа.
– Дзякуй, Апчхі, патрон. Я думаў, Апчхі, здохну тут.
– Як ты дайшоў да гэтага? Мяне ж усяго на тыдзень зачынілі? А ты ўжо так апусціўся.
«А сам?!», падумаў Арутун, але прамаўчаў. Оттила паглядзеў яшчэ раз на яфрэйтара і ахнуў.
– Ох, ёшкин кот, што яны з тваёй рожай зрабілі?
– Так, добра, Апчхі, -Арутун махнуў рукой і адкруціў сваё знявечанае асоба: пераламаюць нос, два фінгал – пад правым вокам і тры – пад левым і не аднаго пярэдняга зуба. Жорсткі свет бамжоў і міласэрны ў адной асобе. Старым вельмі складана выжыць у гэтым свеце на дне.
– Мда.., а ты не пазнаваў у іх пра нос?
– Не, як то ў галаву ня прыходзіла.. -Арутун плёўся павольна за Босам і жаваў як звычайна сваю мову, -хотя, стоп! -воскликнул ён, -да, я чуў, што яго на медзь Стравіце ў бліжэйшую Прыёмка, а тыя – у антиквариатный магазін здыхалі.
– Хто, тыя? -Оттила спыніўся.
– Ну, з прыёмнага пункта здалі ў антыкварную краму.
– А ў які менавіта?
– А ў цэнтральны, за Казанскім Саборам.
– Пайшлі. А то, раптам яго прадалі?
Яны ўсё ж такі выйшлі з Мос. Бана на Неўскі праспект. Дзвіжуха. Оттила падышоў да якая стаіць на тратуары цётцы і спытаў:
– А дзе нах. Казанскі сабор?
– Нах?
– Гэта значыць: знаходзіцца.
– Вы не рускі? госць або гастарбайтэр?
– Не. Я ўчастковы.
– Зразумела. Ідзіце па Неўскаму, у бок Палацава плошчы і па левай баку ўбачыце Сабор.
– Дзякуй.