– Хто ведае, як ведаць…
– Ня, патрон, мог бы і я застацца, у мяне ж сэрца слабое…
– Ні што, вось у Піцеры і падыхаеш газамі і па легчает.
Арутун хацеў было яшчэ сказаць што-небудзь, што б застацца з жонкай блашчыц, але задумаўся і адвёў погляд на поўзлую двухвостку на сваім калене і вялікім пальцам уціснуў казурка ў матэрыю штаноў.
– Ты чаго то хацеў ляпнуць? -ехидно, прыжмурыўшы вочы, спытаў Оттила.
– У мяне няма грошай і лекаў.
– Ну, гэта адрозная. Усё аплачвае бюджэт. Калі мы знойдзем НОС.
– А калі не знойдзем яго?
– А калі не знойдзем яго, то ўсе выдаткі аднімуць… зь цябе.
– Як так?
– А вось так. Яшчэ будзеш задаваць дурныя пытанні, то можна і страціць працоўнае месца. Зразумета?
– Так сапраўды, зразумета. Калі едзем?
– Дурны пытанне. Мы ўжо павінны быць там. Едзем зараз жа!
– А што так хутка? Я ж чамадан не сабраў?
– Трэба заўсёды трымаць яго напагатове. Ты ведаў, куды ўладкоўваецца… Я дарэчы, тое ж…
– Што?
– Не сабраў чамадан. Ды яны нам і не патрэбныя. Па прыбыцці купім, што трэба. У мяне картка банкаўская.
– А калі грошай не хопіць?
– Ён падкіне. -і зноў ўчастковы ткнуў пальцам у столь і па-пигмейски заскочыў, пры дапамозе сальта, на стол, махнуўшы перад носам калегі нагой. Ўстаў на ногі і перасёк стол пешшу ў кірунку ад Арутуна да крэсла свойму. Слёз і накіраваўся да выхаду.
– Што сядзіш? паехалі! -і узмахнуў рукой, -і нібы ўздоўж па Піцерскай, пранёсся над Зямлёй…
Яны выйшлі з апорнага пункта, пакінуўшы толькі запіску мелам на дзверы:
«Не хвалюйцеся. З'ехалі па тэрміновым задання ў Піцер. Застаешся ў месца Инцефалата, а Ізя – замест мяне.. Я!»
І ў нізе дадатак іншым почыркам:
«Прабач, Пупсік, вярнуся, як прыйдзецца! Пакуль твой Блох Выгуляецца. Чакай мяне і я вярнуся. Можа быць і адзін…»
Ізя прачытаў запіску і, перапісаўшы на лісток почыркам бацькі і Инцефалопата, схаваў яе ў кішэню і стёр з дзвярэй надпіс.
– Ну, стары казёл, ты трапіў. -взял мабільнік свой і адаслаў SMS бацьку. Потым пайшоў у дом і аддаў запіску маці. Яна прачытала і паціснула плячыма.
Хай едзе. Мы яго заменім. А пра працяг бацьку ні слова. Зразумеў?
– Вядома, маці, я разумею… А давай ў дырэктара школы адбяром свінню, ааа? -предложил ён.
– Ты што? Мы павінны рабіць усё па статуту і па справядлівасці.
– А ён крычыць на мяне па справядлівасці?
– Ён дырэктар. Яму добра бачу. І ён сам будзе перад Богам адмазвала.
– Гэта які на сцяне ў кабінеце вісіць?
– Амаль. Там вісіць Жалезны Фелікс, яго намеснік. Добра, ідзі ўрокі рабі.
– Я зрабіў. Мам, можна я пайду на рэчку пагуляю?
– Ідзі, але памятай, шчанюк: патонеш, дамоў не прыходзь. Прыб'ю… Зразумеў?
– Так. выгукнуў Ізя і знік за дзвярыма…
АПУЛАЗ 3
– Ня, патрон, мог бы і я застацца, у мяне ж сэрца слабое…
– Ні