Folwark komendanta. Norbert Grzegorz Kościesza

dla ciebie będzie. – Zdzisiek mnie poklepał. – Jak załatwisz młodemu, co obiecałeś, to masz u mnie taką walizkę co miesiąc!

      – Chyba co tydzień, ha, ha! – Zaśmialiśmy się obaj.

      Nagle zadzwonił telefon stacjonarny w przedpokoju, leniwie do niego podszedłem i po kilku natarczywych sygnałach podniosłem słuchawkę.

      – Co jest? Aaa, no tak, okej! No to niech cierpliwie czekają na swego komendanta, no, no, dobra. – Odłożyłem słuchawkę na miejsce. – Są już gumisie, ubieraj się, młody, i jedziemy.

      Wojtek szybko wskoczył w spodnie, koszulkę i marynarkę od Kazika, założył półbuty.

      – Wuja, już gotowy jestem – powiedział zadowolony.

      – Maładiec! Chuchnij mi tu jeszcze, bo wczoraj piłeś z nami do dwudziestej, a po oczach wyglądasz, jakby ktoś ci zajebał w łeb. – Podszedłem do młodego, który chuchnął mi w twarz. – O kurwa! Ale zajebało karbidem. – Machnąłem ręką pod nosem. – Kurwa, chodź ze mną. – Zaprowadziłem go do lodówki i wyjąłem pęto kiełbasy czosnkowej. – Naści – podałem mu pół pęta – zjedz całe. Nie będzie czuć samogonu, tylko kiełbasę czosnkową, to taki stary sposób wuja – zaśmiałem się, gryząc drugi kawałek kiełbasy. Teraz obaj wonieliśmy czosnkiem i wędzoną kiełbasą. – Okej, to jedziemy.

      Gumisie stali już pod blokiem, siedzieli we dwóch w czarnym cywilnym mietku. Jak zobaczyli, że wychodzę z młodym z bloku, obaj wyskoczyli na zewnątrz. Jeden otworzył drzwi.