Odyssey One Tom 7 W cieniu zagłady. Evan Currie

      Oczywiście spodziewał się takich rozkazów, mimo to wstrząsnęły nim tak samo jak resztą załogi. Zapowia­dała się pierwsza wielka akcja floty od… no cóż, od bardzo dawna. Aymes musiałby sprawdzić zapisy, ale był pewien, że w tym sektorze za jego pamięci nic się do tej pory nie działo.

      „Jak na złość niewiele będzie do roboty, jeśli dane wywiadu okażą się prawdziwe”.

      Oczywiście było to tylko przypuszczenie, ale nawet je­­żeli informacje stanowiły oszustwo, Aymes wątpił, aby flota sektora doznała znaczących strat. Jesan Mich nie zebrał okrętów, aby stłumić jakiś drobny konflikt na granicy. Pan floty zamierzał coś udowodnić.

      Komu, Aymes nie miał pojęcia, ale ktoś zwrócił na siebie uwagę Jesana Micha i zapewne niedługo bardzo tego pożałuje.

      Dla Aymesa oznaczało to tylko tyle, że bieżąca misja zakończy się szybko, a zaraz potem nadejdzie kolejna.

      Trochę współczuł Przysiężnym, o wiele bardziej niż jego pobratymcy, ale nie na tyle, aby przejmować się tym, co ich spotka. Był też zwyczajnie ciekaw anomalii i zmian, jakie zaszły pod jej wpływem.

      „Tak wiele spraw wymknęło się spod kontroli, a wszystko zaczęło się po tym, jak po raz pierwszy przeskanowaliśmy tę z pozoru nieistotną jednostkę”.

      Za kilka lat, gdy meldunki i raporty zaczną docierać do dowódców okrętów, Aymes z przyjemnością poczyta o technologii, jaką dysponowała anomalia. Przy odrobinie szczęścia „Piar Cohn” może nawet wzbogaci się o kilka urządzeń jeszcze podczas bitwy, a kapitan zdoła się przyjrzeć zdobyczom jako pierwszy, zanim jeszcze urzędnicy ze światów centralnych Imperium wszystko zabiorą.

      Nowe technologie stanowiły rzadkość w Imperium, napotkano zbyt mało interesujących znalezisk, aby poświęcić jakiekolwiek środki na badania. Jak dotąd, imperialne siły nie natrafiły na opór, którego nie zdołałyby złamać, a przynajmniej nie za życia Aymesa ani o wiele wcześniej. W ogólności władza uważała po prostu, że nie ma żadnego uzasadnionego powodu, aby ulepszać to, co nie potrzebuje ulepszeń.

      A przynajmniej uważała tak do niedawna.

      Nowy gruby pancerz, który zamontowano na kadłubie „Piar Cohna” i innych okrętów floty, dowodził, że Imperium potrafiło się postarać, jeśli zachodziła konieczność. Przynajmniej na to wyglądało.

      ***

      W przygranicznym sektorze Imperium trwały przygotowania na pokładach jednostek międzygwiezdnych pod dowództwem Jesana Micha. Statki kwatermistrzowskie dostarczały zapasy ze składów na planecie, materię do napędu przyciągnięto z zewnętrznego pasa asteroid i rozmieszczono w strategicznych punktach, aby okręty mogły bezpiecznie się oddalić i dopiero wtedy przenieść paliwo do rdzeni.

      Dziesiątki lekkich krążowników wyruszą jako awangarda, ciężkie krążowniki podążą za nimi, tworząc trzon formacji wokół pancernika pana floty, znajdującego się w samym środku. Pozostałe pozycje zajmą niszczyciele.

      Załogi pracowały przez całą noc i flota stała w gotowości, gdy prom Jesana Micha wystartował z planety i niedługo potem wylądował w hangarze pancernika.

      Pancernik pana floty sektora „Cesarzowa Liann”

      Jesan Mich, pan floty sektora, przyglądał się przygotowaniom z obojętnością. Był to wyćwiczony przez lata wyraz twarzy.

      Dawno już zauważył, że załoga stawała się nerwowa i często popełniała błędy, gdy dowódca okazywał zbyt duże zainteresowanie tym, co robią podwładni, dlatego starał się takim reakcjom zapobiegać. W zasadzie był zadowolony z postępów przygotowań.

      Oderwał wzrok od działań swojej załogi i skupił na meldunkach przychodzących z innych okrętów.

      Jak na razie, wszystko szło zgodnie z planem.

      Formacja spotka się z pozostałymi eskadrami, zanim wyruszy na terytorium Priminae – ten etap działań był względnie łatwy.

      Oficerowie floty nigdy nie sprawiali Jesanowi problemów, zwłaszcza gdyby ich porównać z politykami Imperium. Pewnie dlatego, że nie mógł skazać żadnego polityka na śmierć, a groźba utraty życia zwykle sprawiała, że ludzie bardziej się starali.

      Jesan wreszcie zajął swoje stanowisko, otoczony raportami ze wszystkich jednostek. Na ekranach pojawiali się dowódcy eskadr. Mich gestem wyłączył ich wizerunki, po czym wrzucił na ekran meldunki od kapitana Aymesa i zwierzchniczki Misrem.

      Skupił się na szczegółach, które mogły wpłynąć na bieżącą sytuację. W przestrzeni Przysiężnych było tak wiele rzeczy przyciągających uwagę – Jesan dowiedział się o nich dopiero wtedy, gdy wysłane tam jednostki zwiadowcze zaczęły przesyłać prawdziwe meldunki. Początkowo, podczas działań Drasinów, raporty pojawiały się rzadko i były dość ogólne. Dopiero gdy cała operacja zakończyła się chaosem, kolejne jednostki zostały wysłane, aby sporządzić porządne sprawozdania, które trafiły do Jesana.

      Od początku wiele informacji o niedawnej kampanii zostało ukrytych.

      „Jeszcze jeden problem do rozwiązania, gdy będzie po wszystkim”.

      Oczywiście z raportów wynikało, że gatunek-anomalia jest fascynujący. Nie wolno też nie doceniać sił zbrojnych, które potrafią zamaskować tak potężną jednostkę. Głównie dlatego Jesan chciał zakończyć tę grę jak najszybciej – wolał, żeby anomalia nie miała zbyt wiele czasu na zbudowanie sił zdolnych stawić czoło Flocie Imperium.

      „Jeden świat. Niewiarygodne”.

      Oczywiście dane wywiadu mogły okazać się fałszywe, a wtedy flota sektora napotka większy opór, niż można by się spodziewać. Jednak nawet w takim przypadku stanowiła na pewno wystarczającą siłę, aby raz na zawsze zakończyć konflikt.

      Gdy tylko bitwa zostanie wygrana, Jesan zamierzał dokładnie posprzątać bałagan, który zastał.

      Ktoś okazał się niewybaczalnie niedbały, gdy zainicjował działania przeciwko Przysiężnym. Jesan zamierzał zadbać, żeby Imperium nie poniosło żadnych nieprzyjemnych konsekwencji. Postanowił, że kiedy tego dokona, wytropi winnego i upewni się, że sprawca zamieszania nigdy już nie będzie miał okazji do zaniedbań.

      Z rozkazu najjaśniejszej pani, rzecz jasna.