Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

եւ անկրթական,

      Երինջ խրտչող, անուղղայ եւ անվարժական,

      Մարդ մոլեգին, տարագրուած եւ կորստական,

      Մանուկ մեղաւոր, անխրատ եւ թափառական,

      Տնտես մահապարտ, տարտամ եւ անգործնական,

      Բանական անասնաբարո, գազանացեալ եւ անմաքրական,

      Ձիթենի լքուած, անպտուղ եւ կործանական,

      Մարմին` հոգիս տրտմեցնող, դատող ու տանջողական,

      Խոցուած եմ անբուժելի, անխնամ եւ անկանգնական,

      Վատնուած եւ անգտնելի ոսկի շարոց եմ կայսերական,

      Ծառայ եմ սխալական, փախստական եւ թշուառական:

      Գ

      Եւ այսպէս, ահա, ես ինքս իմ դէմ եղա կամովին անձնամատ սաստիկ եւ մարմնակործան,

      Հոգեկորոյս եւ միշտ մտախաբ,

      Կամակոր իսկական եւ սրտաբեկ,

      Ուշագնաց եւ խելակորոյս,

      Զգայազուրկ եւ իմաստասպառ,

      Հայրատատես եւ եղեռնալուր:

      Ես ամէն կողմից բռնուած ամբողջովին մահաբեր երկունքի բորբոքումներով`

      Մի լաւ բանի մէջ, Տէր իմ, ոչ մի կերպ քեզ պիտանի չեմ:

      Ողբում եմ ես այն որովայնը, որ ինձ երկնել է,

      Ողբում ստինքներն այն, որ սնել են ինձ:

      Ինչո՞ւ կաթի հետ մակարդուած ես մաղձ չծծեցի,

      Եւ ինչո՞ւ քաղցրութեան փոխարէն չտրուեց ինձ դառնութիւն:

      Դ

      Զի եթէ ես իմ խօսքերով այսքան ինքս իմ դէմ եղայ անձնադատ դատախազ դժնի,

      Եւ իմ բարկութեան սուրն է տակաւին անխոնարհելի,

      Ո՞ր երկրածինն ինձ կկարողանայ ողոքել այլեւս:

      Ամէն ինչ պիտի հրապարակեմ,

      Էութիւնս համակ ես պիտի դատեմ ու դատապարտեմ,

      Ողջ վնասակար գնդերը պիտի ես գանակոծեմ,

      Ես ինձ խոցոտող զինուորների դէմ պիտի բողոքեմ

      Եւ իմ գլխաւոր զգայարանքներս պիտի կշտամբեմ:

      Ամէն բանի մէջ եւ ամէն ձեւով ես մեղանչեցի, ողորմի՜ր, գթա՛ծ:

      Նոր չէ, որ գտար յանցապարտութեան մառախուղն իմ մէջ,

      Այլ նոյնն եմ յաւէտ, միշտ նոյն արատով յանցապարտութեան

      Անկարկատելի ձորձով սխալուած անփոփոխելի քո առջեւն եմ ես,

      Եւ ինքդ միայն իսկապէս գթած, օրհնեալ, մարդասէր,

      Քո ներողութեամբ անայլայլելի փութա աջ կողմս ի փրկութիւն ինձ:

      Ե

      Արդ, ո՜վ երկնաւոր, հզօր ու բարի դու խնամակալ,

      Ստեղծիչդ ամէն ինչի` ոչնչից,

      Կայծն իմաստութեան զօրաւոր խօսքիդ մօտեցրու լեզուիս,

      Որպէսզի դառնայ առիթ մաքրութեան`

      Քո ձեռքով կերտուած մարմնիս մաս կազմող զգայարանքներիս:

      Եւ ես նրանցով` քո կամքով կազմուած եւ քեզնով բուժուած`

      Նոր պատրաստութեամբ, անպակաս ձայնով, անհատ բարբառով

      Քեզ վերընծայեմ գոհաբանութիւն`

      Ի փառս քո Հօր` մեծ Աստծոյ, յաւիտեանս. ամէն:

      ԲԱՆ ԻԳ ՍՐՏԻ ԽՈՐՔԵՐԻՑ ԽՕՍՔ ԱՍՏԾՈՅ ՀԵՏ

      Ա

      Տէ՜ր, Աստուած ամենայնի եւ զօրաւոր ամէն բանում,

      Տէ՜ր անպարագիր եւ անվայրափակ,

      Բոլո՜ր իսկութեամբդ ամէնքին մօտիկ,

      Ամէնուր ես դու, եւ չկայ ոչ մի սահման առանց քեզ:

      Չես երեւում երբէք, բայց առանց լոյսիդ չի տեսնւում ոչինչ,

      Ո՜վ ահաւոր փառք եւ անհաս անուն,

      Մեծութեան կոչում, ձայն անբաւելի,

      Իսկութիւն անքնին, անմատչելի հեռաւոր եւ անընդմիջելի մերձաւոր,

      Տեսնող` հեծութեան եւ նկատիչ` թշուառութեան,

      Տխրութեան այցելու եւ ամենաբոյժ