Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

աշխարհում:

      Եսային եւս այս օրինակով պատկերացրեց

      Երուսաղէմի հախուռն ու հանկարծադէպ քանդումը պարսիկ հրոսակներից,

      Որ եւ սխալ չի լինի համեմատել իմ հոգեւոր խորտակման հետ:

      Մինչ ես չւում էի անհոգ անտարակոյս վստահութեամբ,

      Հազիւ թէ մտքիցն իմ անցկացնելով դոյզն-ինչ կասկածանք ինչ-որ արկածի

      Փոքր այն միջոցին հանգստի միջեւ եւ աշխատութեան,

      Իբրեւ թէ արդէն նաւահանգիստը հասած լինէի, -

      Եւ ահա, ամառուան մէջ ձմեռն յանկարծահաս` հողմով իր բքաբեր

      Երեքալեան ուժգին բախումով խաղաղութիւնը խռովեց հանկարծ:

      Խորտակուեց նաւը` վայրագ ալիքների բախումից.

      Թիակների կազմուածքը քայքայուեց.

      Պոկուեց իր տեղից կայմը վերամբարձ,

      Թռչարանն առագաստի պատռուեց ծուեններով անկարկատելի.

      Շինուածքի շքեղութիւնն անշքացաւ,

      Ու խզուեցին բոլոր առասանները ձիգ.

      Գլխակողմի բարձրադիր դիտարանը խոնարհուեց,

      Կտրուեց պարանն ապավանդակի,

      Խարսխի յենարանը քայքայուեց,

      Ու բաժանուեցին իրար կցորդուած գերաններն երկու.

      Ուղղիչների սամիները գալարուեցին,

      Ընկղմուեց լաստի յատակը իսկոյն, հիմքն ու հաստարանն ամբողջ շինուածքի.

      Ղեկի սարքն ամբողջ սուզուեց տեղնուտեղ,

      Չուելու յարմարանքները պակասեցին,

      Կոտրուեց իսկոյն ողնափայտն ամուր.

      Կապարանները զիստի ջարդուփշուր եղան,

      Նաւագոգն անպէտքացաւ,

      Հետնակողմը նաւի, եզերող շրթներով, խախտուեց ու դուրս թռաւ.

      Բազմոցներն ընկնելով` անհետացան.

      Վայելչագեղ վանդակապատն իջաւ յատակ.

      Շուռ եկաւ գահաւորակն հանգստաւետ.

      Իրար կպած տախտակաշարքերն անջատուեցին իրարից,

      Եւ նրանց ամրապնդող բեւեռները ելան:

      Գ

      Ողբերի յիշատակարան դարձած արդիւնքն ինձ նմանուեց:

      Նաւապետը դէմ-յանդիման նաւի` դեգերում է, ողբում,

      Ձեռքը ծնոտին դրած` արցունքի գե՜տ է հոսեցնում:

      Նաւից մնացած սակաւաթիւ բեկորները ալեկոծ ծովի ծփանքի վրայ

      Բանականների նման խողխողուած` հեծում են թախծոտ ու ողորմագին:

      Եւ այսպէս, ահա, սխալուած չենք լինի, եթէ ասենք,

      Որ նաւապետը բարի իր երկնաւոր զօրքով` այս աշխարհի ծովում

      Իմանալի իմ գոյութեան խորտակուած տապանն է աշխարում.

      Քանզի արդարեւ բարեգութ Տէրը լացեց

      Իր թաղուած ազգակցի վրայ, որպէս օրինակ` համայն մարդկութեան,

      Լացեց նա նոյնպէս մոլորեալ Երուսաղէմի, ինչպէս եւ մոլեգնած Հուդայի վրայ,

      Որոնցից երկուսը մնացին անյոյս` նման քայքայուած նաւի.

      Իսկ մէկը նրանցից արդէն անդունդի յատակը հասած`

      Յոյսի առասանն իր ձեռքն ունենալով`

      Դէպի ապահով խաղաղութիւնը դուրս եկաւ նորէն:

      Դ

      Կտեսնե՞մ արդեօք ես երբեւիցէ մարմնի տապանակն իմ բազմախորտակ` կրկին նորոգուած.

      Կտեսնե՞մ արդեօք ողբալի հոգուս նաւը փշրուած` կրկին ողջ-առողջ.

      Մեծ տարածութեամբ բաժանուածս ես կլինե՞մ արդեօք դարձեալ միացած.

      Կտեսնե՞մ արդեօք հոգնաթախիծ վշտացեալիս սիրտը դարձեալ ուրախ.

      Կարո՞ղ եմ յուսալ` յաւէտ խաթարուած պատկերն իմ բնութեան յարդարուած նորից.

      Կտեսնե՞մ արդեօք թշուառացեալիս քանդուած տաղաւարը կրկին կանգուն.

      Յուսա՞մ, թէ պիտի տեսնեմ