Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

պաշարել են ինձ,

      Իսկ եթէ քո բարերար կամքի ողորմութեան լոյսն ինձ ցոյց տրուի,

      Քո գթութեան դուռը բացուի,

      Փառքիդ ճառագայթը ծաւալուի,

      Ձեռքիդ խնամքը յայտնուի,

      Կենացդ արեգակի օրը տարածուի,

      Քո առաւօտեան ըղձալի դէմքը պարզուի,

      Քաղցրութեանդ առատութիւնն աղբիւրի պէս բխի,

      Արարչի կողի վտակը հոսի,

      Անապակ սիրոյդ ծորումը թափուի,

      Աւետեաց շնորհիդ ծագումն երեւա,

      Պարգեւիդ ծառը ծաղկի,

      Քո օրհնեալ մարմնի մասունքը բաշխուի,

      Սակաւ ակնկալութիւնն իրագործուի,

      Ընդհատուած ձայնը ողջոյնիդ լսուի,

      Հեռացած խաղաղութիւնդ մօտենայ:

      Այնժամ յաւիտեան այս պայմաններով երանելի,

      Հաստատուն յոյսով եւ հաւատով զինուած,

      Ապաւինելով սուրբ Հոգուդ, որ պաշտւում է

      Հօրդ հետ եւ փառաբանւում քաղցրաձայն,

      Քեզ հետ լոյսի մէջ անմատչելի, քաւութեամբ հանդերձ,

      Ինձ` մեղապարտիս կընծայուի ե՛ւ կեանք, ե՛ւ երանութիւն:

      Եւ սրանք որպէս անկորուստ աւանդ կպահուեն իմ մէջ,

      Իբր առհաւատչեայ ճշմարիտ յիշատակի` ի ձիր անեղծութեան,

      Երրեակ անձնաւորութեամբ հզօր, սուրբ ու միակ

      Եւ անքննելի տէրութեանդ անճառելի, ահեղ անունով,

      Դո՛ւ ես, որ իսկութեամբ քո եւ էութեամբ,

      Եւ բարձրութեամբ քո յարակայ, քաղցրութեամբ, ողորմութեամբ

      Եւ մարդասիրութեամբ պսակուած յաւէտ թագաւորում ես:

      Այո՛, բոլորի համար եւ ըստ ամենայնի, ամենայն բանում կարող ես, գթա՜ծ:

      Եւ քեզ վայել է փա՜ռք երկրիս վրայ,

      Նաեւ հանդերձեալ մշտնջենական աշխարհում,

      Մեծ օրն յայտնութեան, յաւիտեանս. ամէն:

      ԲԱՆ ԻԶ ՍՐՏԻ ԽՈՐՔԵՐԻՑ ԽՕՍՔ ԱՍՏԾՈՅ ՀԵՏ

      Ա

      Եւ արդ նրանց հետ, որոնք ողբագին եղանակների

      Համաձայն խօսքեր են շարահարում, յօրինում յարմար,

      Ամէն մի տողի վերջում միեւնոյն գիրը դնելով,

      Որով արտասուք հոսեցնելու չափ մորմոքեցուցիչ

      Առաւել սաստիկ ու սուր են ճմլում սրտի ցաւերը, -

      Ուստի ես ինքս գլուխն անցած այժմ այդպիսիների,

      Որոնք լալագին բանաստեղծութիւն են եղանակում,

      Նրանց ողբաձայն հեծեծանքներով վշտակիր հոգիս եմ պարզում ահա,

      Որը չի մեռել դեռ բոլորովին աշխարհի համար,

      Ոչ էլ իսկապէս կենդանի է նա Աստծոյ համար.

      Ոչ իսկապէս ջերմ, ոչ էլ ցուրտ իրօք, -

      Ըստ աւետարանչի առակի` գրած իր յայտնութեան մէջ, -

      Որը երիցս ատելի է երրեակ տէրութեանն ու ամենատես արարչութեանը:

      Այս է եղանակն ամենայարմար` թախծութիւնը մեր նկարագրելու,

      Հանգաւորելով իւրաքանչիւր տող,

      Որով եւ հոգու յոյզերը տխուր ե՛ւս առաւել են հնչում սրտառուչ:

      Բ

      Դրամական պարտքն ուրանալով, ես վատս, յիրաւի,

      Գործովս անարժան մատնուել եմ վաղ տոյժ ու տուգանքի.

      Կրկնայանցագործ վատնիչս կորած` գանձին արքունի,

      Որ մեծ Աստծոյ հաշիւ պէտք է տայ եւ պատասխանի.

      Պէտք է բիւր քանքար, մինչդեռ ես չունեմ կշիռ մի ունկի:

      Ես անբարեխօս դառն արգելքի տակ կապկապուած գերի,

      Ճաշակում եմ խիստ ցաւ ու հեծութիւն խաւարում բանտի.

      Տանջւում եմ անօգ հեգ ողորմելիս առանց պաշարի.

      Ինձ