Մատեան Ողբերգութեան. Գրիգոր Նարեկացի

եմ ես քո անուամբ, հզօ՛ր,

      Արա՛ այն առողջ, ինչպէս էր առաջ,

      Երբ դրախտի փափկութեան մէջ կենաց պտուղն էի քաղում ես:

      Ախտաւոր կնոջ նման կաշկանդուած, գոսացած ձեռքով,

      Գլխիկոր, շուար եւ անուղղելի մեղքերով կքած թշուառ իմ հոգին

      Սատանայական ամուր կապանքով ակնկոր, ահա,

      Չի նայում վերեւ, որ քո երկնայնոց ողջոյնը չառնէ:

      Խոնարհուիր վրաս, միայն ողորմած, եւ բարձրացրու ինձ`

      Գետնահար ընկած ծառս բանաւոր.

      Բարեվայելուչ կեանքով վերստին ծաղկեցրո՛ւ չորացեալիս,

      Ըստ աստուածաբանութեան սուրբ մարգարէի:

      Դ

      Ինչպէս ի ծնէ լուսազուրկ մի կոյր` չունեմ տեսողութիւն,

      Որ կարողանամ տեսնել արարչիդ դէմքն ու պաղատեմ,

      Հզօ՛ր բարեգութ, դու միա՜յն պաշտպան,

      Քո անճառ սիրոյ հոգածու, ակնարկն ինձ դարձընելով`

      Շնչաւոր, խօսուն քո անօթի մէջ անէութիւնից լո՜յս գոյացրու դու:

      Տասներկու տարուայ ախտով տառապած, տանջահար, տխուր

      Կնոջ նման ես մեղքի արեան մէջ ողողւում եմ, տե՛ս.

      Անմատոյց լոյսով քո պարածածկուած` նայիր բարձունքից,

      Ուր չկայ քղանցք ձեռագործ վերարկուի, որին ես դիպչեմ,

      Բայց ամէնուրեք տարածուած են քո հրաշքներն հզօր:

      Ե

      Մեղսոտ կնոջ պէս պատժապարտս ես

      Օծման իւղով չէ, որ մօտենում եմ կենսաձիր ոտքիդ,

      Կաթիլներն աչքիս գլխիս վարսերով բերելով ընծա, -

      Այլ հաւատս անբիծ` իմ բազուկների վերամբարձումով, ստոյգ դաւանմամբ,

      Հոգու ողջոյնով եւ փակ շուրթերով երկրպագելով:

      Եւ աղբերահոս արցունքներիս հետ խառնելով նաեւ հեծեծանք, ահա,

      Բժշկութիւն եմ աղերսում հոգուս:

      Զ

      Գոյութիւնն հոգուս` մեղկութեամբ լուծուած եւ քայքայուած է մեղքերով համակ,

      Եւ մարմնիս շինուածքը իրենց վրայ վերցնող ոտքերս,

      Որոնք քայլում են կաղալով տխեղծ ու խիստ անհաստատ,

      Եւ որոնց չարը արգելք է լինում մտնելու ուղիղ -

      Դէպի կենսաթիռ պտղաբեր ծառը տանող ճամփի մէջ, -

      Զօրացրո՛ւ դարձեալ, ո՜վ ամենազօր, քանզի դո՛ւ միայն կարող ես փրկել:

      Քո ստեղծած լեզուս, որով քեզ էի փառաբանում միշտ,

      Ամրափակ խցմամբ կապեց, համրացրեց հողմը բանսարկուի:

      Զգայուն հոգուդ մեծ ողորմութեամբ,

      Ինչպէս բուժեցիր Աւետարանում յիշատակուածին,

      Հրաշափառօրէն շնորհիր եւ ի՛նձ Բանդ կենդանի,

      Որպէսզի ես էլ խօսեմ անսայթաք:

      Է

      Ախտով վարակուած` մեղքի մահիճն եմ ընկել ես, ինչպէս կենդանի մեռեալ.

      Ի լուր ողբագին հեծեծանքներիս եւ թշուառութեանն իմ կարեկցելով,

      Ո՜վ դու բարերար Որդի Աստծոյ,

      Քո օրհնաբանուած աչքերի ցողով ինձ ոտքի՛ հանիր կրկին կենդանի,

      Ինչպէս սիրելուդ` անշարժ ու անշունչ մեռելութիւնից:

      Ստոյգ անօրէն եմ տարակուսեալ` մեղքի գուբն ընկած.

      Ձեռքըդ ինձ տալով, արե՜ւ անստուեր,

      Որդիդ բարձրեալի,

      Քո ճաճանչափայլ լոյսի՛ն հանիր ինձ:

      Ը

      Ինչպէս աղեխարշ թշուառ ճիչերով, մատների տխուր տատանումներով

      Կուրծքը ծեծելով, արցունք թափելով, տխրամած դէմքի տուայտանքներով

      Իր միամօրիկ որդուն ողբացող Նայինի այրին, -

      Ես էլ սրտագին, սաստիկ հեծութեամբ պաղատում