Kurt hoor dawerende perdepote agter hom. Barlow, dink hy. Hy gaan nie maklik opgee nie. Kurt por Indoena aan. “Jy kan, maat,” fluister hy laag in die hings se nek. “Jy kan die appelskimmel maklik verbysteek – ons moet net voor hulle oor daardie heining spring.” Die groot bruin perd stu vorentoe en met kragtige hale verkort hy die afstand tussen hom en sy voorloper. “Vinniger!” Indoena skiet vorentoe. Kurt sien hoe Bruce oor sy skouer loer. “Sien jy, Indoena,” lag hy, “hulle weet ons haal hulle in!” In antwoord versnel die hings sy pas en hulle gaan Bruce op sy appelblouskimmel verby. Dan is die tweede heining op hulle. Kurt gooi sy gewig na vore en perd en ruiter trek meesterlik oor die heining.
Nou nog net die afwyserige merrie van Balgray voor hulle, dink Kurt. Hy vermoed hy sal haar moeilik kan inhaal, daarvoor is die afstand tussen hulle te groot, maar hy gaan nie sommerso opgee nie. Weer por hy sy perd aan. Indoena dawer na die grag waaroor die swart merrie nou spring, en binne enkele sekondes is dit Indoena se beurt. Anderkant die grag sien Kurt hoe Vickey omkyk. Dit gee hom ’n ongewone gevoel van genoegdoening. In sy gedagtes daag hy haar uit: “Ja, juffrou afwys, juffrou Parys! Ek sien jy weet ek gaan jou nie ’n maklike oorwinning toelaat nie.”
By die derde heining is Indoena kort op Amber Queen se hakke. Nes die merrie seil die bruin hings ook met gemak daaroor. Sy hoewe tamboer agter Vickey, en weer kyk sy om. Sy sien tot haar ontsteltenis dat die hings haar met groot, kragtige hale begin inhaal, en sy doen iets wat sy nog nooit vantevore gedoen het nie: Sy raps vir Amber Queen liggies met haar peits. Amber Queen versnel wel haar pas, maar haar ore trek plat en sy rol haar oë.
Kit het teen die grasheuwel opgeklouter om die resies beter te volg, en deur sy verkyker sien hy hoe sy kind die merrie met die peits aanmoedig.
“Vickey, Vickey, wat maak jy,” mompel hy onthuts. Geen man sal dit waag om ’n peits op Amber Queen te gebruik nie, die merrie is veels te gespanne daarvoor.
Weer sien hy hoe Vickey omkyk na die Mannheim-hings, wat nou kort op haar hakke is. Al twee ruiters peil af op die baan se moeilikste sprong, die een oor die heining kort voor die meer. Die een wat eerste oorseil, sal die voordeel trek. Kit sien hoe Vickey weer haar peits gebruik. Sy soek groot moeilikheid, dink hy besorg. Hy verwens homself dat hy haar toegelaat het om Amber Queen te ry. Die merrie is heeltemal te nukkerig vir iemand so fyn soos Vickey.
Dan gebeur dit: Net voor die heining wat die oorspringplek van die meer omsluit, raak Amber Queen halsstarrig. Sy kort meteens haar eie spoed in, buig haar nek en laat haar kop sak, dan begin sy verwoed rond te spring. Vickey was dit duidelik nie te wagte nie en trek hoog oor die perd se kop. ’n Angswekkende oomblik lank versteen Kit se hart, maar dan sien hy tot sy verligting hoe die water van die dam opspat toe sy kind daarin neerplons.
Indoena steur hom glad nie aan die temperamentele merrie wat so windmakerig rondspring nie, want hy voel aan die drukking van sy ruiter se knie en dye dat hy hom gereed moet maak vir die sprong. Sy groot bors swel vol asem, dan skiet hy op – ’n volmaakte sprong! Ruiter en perd seil met die grootste gemak oor heining en waterhindernis dieselfde oomblik toe Vickey Malloy se kop bo die water verskyn.
Alles het so vinnig plaasgevind dat Kurt eers besef wat gebeur het toe hy en Indoena al goed op pad is na die laaste paar hindernisheinings. Sy moet beheer verloor het oor die perd, besef hy. Sou sy seergekry het? Sonder om twee maal te dink, kort hy Indoena in, draai om en haas hom terug na die dam waaroor Bruce le Grange nou seil met Barlow en sy perd kort op hulle hakke.
Kurt spring van Indoena af. “Het jy seergekry?” roep hy uit.
Vickey, steeds tot by haar ken in die troebel water, was so iets skaars te wagte. Seergekry? Nee, sy het nie seergekry nie, maar haar eer is bitterlik gekrenk. Hoe durf daardie ellendige perd haar so in die steek laat! Verbaas kyk sy hoe Kurt sonder meer in die water instorm. Hy steek vas toe hy sien sy makeer niks nie en skielik tref die humor van die situasie hom. Nou moet hy homself mooi in toom hou om nie vir haar te lag nie, hierdie meisietjie wat hom elke aand in sy drome teister. Haar gesig is rooi van verontwaardiging onder ’n groot gebreekte waterlelieblaar wat skeef oor haar ruiterpet hang. Hy maak keel skoon.
“H’m … ek weet jy was altyd lief vir water, juffrou Malloy,” sê hy so sedig as moontlik, “maar dis nogal ’n ongemaklike swemplek.”
Vickey kom agter dat Kurt dik is van die lag en wil haar eers gruwelik vererg. Sy onweerstaanbare glimlag is egter aansteeklik en sy gaan eerste aan die lag. Kurt begin ook hardop lag en gou skater hulle albei van die lag, terwyl die een ruiter ná die ander verby hulle oor die damhindernis spring.
Kurt waad nader en steek sy hand uit. “Kom, ek dink ons kan beter gesels op droë grond.”
Sy swem-stap tussen die verwoeste waterlelies deur na hom toe en plaas haar hand vol vertroue in syne. Vir ’n ademlose paar oomblikke bly hulle so staan.
“Jy kon gewen het,” sê sy saggies.
“Ek het gedink jy is beseer,” antwoord hy stil.
“Maar jy sou gewen het, jy’t jou kans verspeel. Bruce le Grange gaan nou die beker kry.”
Kurt glimlag helder. “Nou ja? Wat daarvan? Dit was die moeite werd om jou só te sien, juffrou Parys!” Duiweltjies dans in sy oë. “Weet jy daar is ’n waterlelieblaar op jou pet? Jy lyk nogal soos ’n kabouter. Ja, ’n waterkabouter.”
Sy wil met haar hand op haar kop voel, maar voor sy die onstigtelike blaar kan verwyder, is hy by haar en tel hy haar met die grootste gemaak in sy arms op. Hy begin met haar wal toe te stap, na waar Indoena getrou op sy meester wag. Aan die ander kant van die dam het Amber Queen rustig begin wei aan die heining. Sy lig haar kop en kyk met groot minagtende oë na die twee druipnat mense wat uit die water klim, proes en draai haar flank op hulle.
“My pa gaan my ’n skrobbering gee,” mor Vickey toe sy sien dat Kit haastig aangeloop kom. “Hy het my leer ry, geen perd het my nog ooit afgegooi nie.”
“Wel, jy’t niks oorgekom nie, en dis die belangrikste, sekerlik vir hom ook,” antwoord Kurt en sit haar saggies neer.
Soos hy voorspel het, is dit ook Kit se eerste vraag. “Het jy seergekry?”
Vickey skud haar kop, druipnat en nou bewus dat sy koud kry.
“Ek was ’n groot idioot,” prewel sy klappertand.
“Jy moet dadelik droë klere gaan aantrek.”
Vickey knik, maar kyk huiwerig na waar die toeskouers Bruce nou toejuig. “Ek wil nie só voor daai spul mense verby nie, Pappa,” sê sy verleë.
Kurt snap vinnig sy kans. “Jy hoef nie, Indoena sal ons al twee met gemak dra. Ons sal agterom deur die bos teruggaan na die hoofrenbaan. Jou ander klere is mos daar.”
Kit frons, hy sien maar te goed deur die jong kêrel se plannetjie. “Dis onnodig,” sê hy kortaf. “My motor is reeds op pad.” Hy beduie na waar die swierige voertuig stadig uit die bloekombos te voorskyn kom.
“Maar Pappa, my klere is –”
“Ek sal jou klere later laat haal,” antwoord hy ferm en sit sy arm besitlik om sy kind se skouers. “Ek wil jou so gou moontlik by die huis kry.” Sy blik troef dié van die jong man, wat ooglopend teleurgesteld lyk. Nie so vinnig nie, kêreltjie, dink Kit. Nie met Kit Malloy se dogter nie! Maar die woorde wat hy in dank uitspreek, is hoflik genoeg.
“Dankie, Mannheim, jy het jou wenkans verspeel ter wille van Victoria, en ek waardeer dit.”
Tot sy onthutsing voel Kurt hoe hy bloos. “Dit was niks,” mompel hy stug, sy oë gevestig op die naderende motor. Hy tree terug en knik vir Vickey en haar pa. “Totsiens.”
“Meneer Mannheim,” keer Vickey hom haastig voor hy kan loop. “Sal ek … ek hoop ek sien u vanaand, om u dan behoorlik te kan bedank.”
Kurt kyk haar oorbluf aan. Wat sou sy