Malcolm lyk uit die veld geslaan. Dan glimlag hy, maar dis al vir Karlien asof sy oë nie saamlag nie. “Ek is mooi op my plek gesit. Hoe sal ons nou maak, Karlien?”
Sy glimlag ook, maar dit verg inspanning. “Moet jou nie bekommer nie, Malcolm. Ek dink nie ek sal van die smaak van verbode vrugte hou nie. Ek sal maar by die geoorloofdes bly.”
“Wêreld, maar julle is diepsinnig,” laat Daphne hoor.
“Karlien is miskien baie verstandig. ’n Mens moet ’n smaak ontwikkel vir die verbode vrug. As jy nie weet hoe om dit te eet nie, laat dit ’n bitter smaak in jou mond agter,” sê Carroll, haar blou oë groot en onskuldig op Karlien gerig.
“Gaaf van jou om my te waarsku. Ek neem graag raad van iemand met eerstehandse kennis. Ek neem aan jy praat uit persoonlike ervaring?” Karlien glimlag beleef.
“Natuurlik! Julius het my egter geleer hoe om dit reg te eet. Nou is ek al versot op die smaak.” Carroll lag geamuseer.
“Gee haar tyd, mense. Miskien sal sy eerlank net so versot wees daarop,” sê Daphne.
Die gesprek vloei hierna in veiliger kanale, maar telkens betrap Karlien die ander vrou se blik peinsend op haar. Ook John kyk dikwels na haar en selfs Julius se oë ontmoet sy kort-kort. Dat laasgenoemde ontevrede is met haar oor iets, is seker, maar Karlien lig haar ken uitdagend. Hy moet darem nie dink sy gaan altyd net stilbly wanneer daardie vriendin van hom haar katnaels wys nie, dink sy ergerlik.
Ná die aandete verkeer almal weer saam op die stoep, omdat dit die enigste plek is waar ’n luggie trek. John snuffel deur die musiekverskeidenheid en gou klink romantiese klanke, net reg vir die soel aandlug, op. Hy kry vir Karlien beet.
“Kom ons dans.”
Sy stribbel teë. “Ek is die gasvrou, onthou. Ek hoort by my gaste.”
“Ek is ook ’n gas, nie waar nie? Net hierdie enetjie, toe, asseblief.”
Sy laat haar dit maar welgeval en toe die strelende klanke wegsterf, kyk John met openlike bewondering op haar af.
“Mensig, meisiekind, maar jy kán dans!”
Sy glimlag op na hom. “Dankie. Jy dans ook baie goed.”
“Waar het jy so geleer dans?”
“By my suster en swaer. Hulle was op hul dag danskampioene.” Sy wil haar uit sy greep losmaak om na die stoep terug te keer, maar hiervan wil John nie hoor nie.
“Nee. Ons dans nog een. Ons moet net. Dis soos ’n droom.”
Hy kyk vrolik op haar af, hoewel daar ’n erns in sy oë is wat Karlien totaal ontgaan. Haar laggie waai stoep toe.
“Dan nog net hierdie een. Regtig, John …”
Hy swaai haar in die ritme van ’n vinnige cha-cha, en toe Karlien haar uiteindelik weer by die ander op die stoep voeg, is sy effens uitasem; haar hare, wat sy voor ete losgemaak het, ’n bietjie verwaai. Haar oë glinster.
“Sjoe! Dans is darem nie vir die trope bedoel nie.”
“Watwou! Ons dans baie op Mahé. Ek kan nie wag vir die volgende groot okkasie nie. Het julle ander geweet dat hierdie meisie ’n kampioendanseres is?”
Karlien lag en slaan John speels op die arm. “Moenie oordryf nie, John. Dis my suster wat die kampioen was, nie ek nie.”
Dis net van Daphne en Malcolm wat sy glimlaggies ontvang. Carroll lyk verveeld en Julius se oë en mond is strak. Karlien versober dadelik, neem op die naaste stoel plaas en vou haar hande sedig.
Nadat Malcolm en Carroll eindelik naggesê en tussen die bome verdwyn het, maak Karlien verskoning. Toe slapenstyd aangekondig word, laat sy vinnig hoor: “John, jou kamer is die eerste deur regs. Daphne, jy slaap by my.” Sy draai na Julius en haar oë lag hom uitdagend toe. “Ek het jou vir vannag op die systoep uitgeskuif, my skat. Gee jy om?”
Sy mond trek skeef asof hy teen sy sin glimlag. “Sal dit help om te kla?”
Daphne is ontsteld en ongemaklik. “Maar, Karlien, dis nie nodig om Julius uit jul kamer te verdryf nie! Ek kan mos in John se kamer slaap en hý kan op die systoep slaap.”
“Natuurlik. Ek gee nie om nie,” beaam John vinnig, maar Karlien skud haar kop beslis.
“Dis klaar so gereël. Glo my, Julius gee glad nie om nie.”
Hierop trek hy net sy wenkbroue op, maar toe hy sien dat Daphne nog onseker lyk, sê hy gerusstellend: “Ek gee regtig nie om nie, Daphne. Nou sal ek darem weer ’n slag behoorlik rus. Karlien snork onhebbelik. Ek weet nie of jy vannag ’n oog gaan toemaak nie.”
Karlien kyk hom verontwaardig aan. “Dis nie waar nie! Waar kom jy daaraan? Jy kan my nie hoor op …” Sy sluk haar woorde vinnig weg en vervolg haastig: “Hy is gewoonlik lank voor my aan die slaap en dis ék wat snags wakker lê van sý onaardse geluide.”
Toe sy vinnig die huis in verdwyn, hoop sy maar dat haar twee gaste nie die glips agtergekom het nie. Maar Julius sien die peinsende uitdrukking op Daphne se gesig. Daarom vat hy, toe hulle nagsê, Karlien in ’n stewige omhelsing vas en soen haar deeglik op die lippe. Karlien is verslae. Is dit dan nou nodig? wonder sy verward.
Toe die twee vroue in die bed is, lê hulle nog ’n rukkie en gesels. Eers oor ditjies en datjies, en dan vra Daphne versigtig: “Hoe kom jy en Carroll oor die weg?”
Karlien byt oudergewoonte haar onderlip vas. Sy wens sy kon van Daphne ’n vertroueling maak. Sy het behoefte daaraan om openlik met iemand te gesels. Sy hou van die donkerkop, maar Daphne is verlief op Julius. Karlien wens sy kon haar gerusstel, haar vertel dat sy nie hoef moed op te gee omdat Julius getroud is nie; dat sy, Karlien, oor ses maande weg sal wees. Maar sy weet sy durf nie. Julius was baie beslis dat niemand, maar niemand op die Seychelle die ware toedrag van sake mag weet nie. Selfs Malcolm, sy boesemvriend, weet nie en hy het ook nie vir Carroll ingelig nie.
Sy antwoord versigtig, nie wetend hoe bevriend die twee vroue dalk is nie: “Ek … ken haar maar swak. Sy is ’n mooi vrou.”
Daphne is eers stil. Dan klink haar stem helder op, ’n diep frons tussen haar wenkbroue. “Ek haat haar.”
Karlien is so verslae dat sy nie weet wat om te sê nie. Dan sit sy regop in die bed en kyk Daphne met groot oë aan. “Maar hoekom? Ek dog dan julle is vriende …”
Sy word met ’n handgebaar stilgemaak. “In die oorspronklike Eden was daar ’n slang, en in hierdie Eden is ook een … in die vorm van ’n hartelose, slinkse, beginsellose vrou. Carroll Day.”
Haar stem is bitter en Karlien is stom. Sy weet nie wat om te sê nie.
“Wees versigtig vir haar, Karlien. Ek waarsku jou as vriendin.” Sy kyk nou reguit na Karlien. “Ons ken mekaar ook skaars, maar … ek hou van jou. Daarom waarsku ek jou. Jy is nog so jonk. Ek weet nie of jy opgewasse is teen Carroll nie, daarom … daarom wil ek jou net sê, loop lig vir haar. En as jy ooit hulp nodig het … onthou, ek is jou vriendin.”
Karlien sluk. Sy is in die middel van die wêreld. Sy wonder vlugtig wat Daphne sal sê as sy haar nou moet vertel dat Carroll haar reeds teen háár, wat Daphne is, gewaarsku het. Op wie se waarskuwing moet sy ag slaan? Sy voel eerder om Daphne te glo. Vreemd genoeg aanvaar sy dat Daphne graag ’n vriendin van haar wil wees, reeds is … hoe ongeloofbaar dit ook al is, omstandighede in ag genome. Karlien is immers getroud met die man wat Daphne, volgens Carroll, jare lank al probeer aankeer.
Die feit dat Daphne vir Carroll haat en dat Carroll blykbaar ook nie veel liefde vir die direkteursdogter het nie, lyk nou vir Karlien heel logies. Hulle is albei verlief op dieselfde man, en jare lank al in ’n wedloop om hom te “wen”. En nou het sy, Karlien, tussenbeide gekom …
Dit voel vir Karlien asof sy haar in die middel van ’n broeiende tropiese storm bevind. Enige oomblik kan dit om haar losbars en sy weet dat