En daar onder in die straat kom Heksie aangestap. Sy trek baie swaar aan ’n tou wat aan die motor vasgemaak is en agter die motor loop Trompetter Olifant. Hy stoot die motor.
“Joehoe, julle twee!” roep Heksie toe sy vir Blommie en Karel sien. Sy en die olifant stoot en trek die motor tot by die hek en toe sê sy: “So ja, Trompetter, hier is ons.”
“Levinia,” sê Karel kwaai, “waar kom jy vandaan en waar was my motor?”
Heksie kry skaam en trek haar hoed oor haar oë. “Ek is jammer, Karel. Maar gistermiddag toe julle slaap, was ek lus om in die motorkar te sit. En toe trek ek sommer ’n bietjie aan so ’n armpie tussen die voorste twee sitplekke en toe loop die ou motortjie die bos in.”
“Jy het aan die handrem getrek!” sê Karel kwaai.
“Ja, dis wat Trompetter se pa gesê het. Dit was die handebriek. Die motor het met sy neus teen ’n boom gaan staan, maar Trompetter se pa het sommer die duik met sy slurp uitgeslaan. Toe help Trompetter my om die motor terug te stoot, want ek kan nie bestuur nie. Sal jy my leer, hè, Karel?”
Karel is so kwaad, hy kan amper nie praat nie. “Levinia, jy kon dood gewees het! Weet jy nie jy moenie met die remme en goed lol as jy in ’n motor sit nie?”
“Ek weet nou, Karel, en ek is baie jammer,” sê Heksie huilerig. “Ek sal nooit weer nie. Ek het so geskrik.”
“Nou ja toe dan maar,” sê Karel. “Ons moet seker bly wees jy het lewend teruggekom.”
“Ons het gedink jy het seergekry of iets, Heksie,” sê Blommie. “Ons is baie bly jy’s weer terug.”
“Haai, dankie, Blommie,” sê Heksie. “Nou kan ek darem nie sê daar gebeur nooit iets met my nie, nè?”
Liewe Heksie maak die koning gesond
Die kabouters van Blommeland is hartseer, want koning Rosekrans is baie siek. Hulle is bang as die koning doodgaan, sal die nare Gifappeltjies Blommeland kom afvat en die koning van Gifappeltjieland sal hulle koning word. En hy is nie ’n goeie koning nie.
Blommeland se kabouters weet nie meer wat om te doen nie. Koning Rosekrans lê in Blommeland se mooi nuwe hospitaal, maar die medisyne wat hulle hom gee, maak hom nie gesond nie.
Die dokter van Blommeland het gevra dat al die kabouters en Heksie na die hospitaal toe moet kom, want hy wil vir hulle iets sê.
“Ek hoop nie die dokter wil vir ons medisyne gee om te drink nie, Blommie,” sê Heksie toe hulle by die hospitaal kom.
“Nee, Heksie, hy’t mos gesê hy wil met ons praat,” sê Blommie.
“O ja, ek het ’n bietjie vergeet daarvan,” sê Heksie, “want jy weet, ek is nie lief vir medisyne nie. Net as ek siek is, is ek lief daarvoor.”
“Ja, Heksie, ’n mens drink dit ook net as jy siek is, nie as jy gesond is nie,” sug Blommie.
Die dokter kom in en sê: “Kabouters, soos julle weet, is koning Rosekrans baie siek en ons het iemand nodig om by hom te bly. Omdat Blommeland se hospitaal nog so nuut is, het ons nie genoeg verpleegsters nie, daarom moet ons almal beurte maak om na hom te kyk. Van vanaand af sal al die kabouters ’n beurt kry om hom op te pas.”
“O ja, dokter, ons wil julle graag help,” sê Blommie.
“Nou toe, Blommie, jy kan die eerste beurt kry,” sê die dokter. “En môreaand ’n ander kabouter en die aand daarna ’n ander een en so aan.”
“En wanneer is dit my beurt, hè, dokter?” vra Heksie.
“E … nee, net die kabouters, Heksie,” sê die dokter. Hy weet Heksie is ’n bietjie dom en vergeet dinge te maklik, daarom wil hy nie hê sy moet by die koning bly nie.
“Maar ek is tog Blommeland se enigste en beste en mooiste Heksie; ek moet ook mos help,” sê Heksie.
“Ek sê nee!” sê die dokter kwaai.
“Niemand wil ooit hê ek moet iets doen nie, en ek wil maar net help,” huil Heksie. “Ek is seker koning Rosedoring sal baie bly wees as hy een aand sy oë oopmaak en sien ek het hom kom oppas.”
“Rosekrans, Heksie,” sê Blommie. “Die koning se naam is Rosekrans.”
“Ag ja, Rosekrans,” sê Heksie. “Ag toe, dokter, laat ek ook help. Ek wil ook ’n verpleegster wees.”
“Nou goed,” sug die dokter. “Maar jy gaan nie die koning oppas nie. Jy sal vir hom die verkeerde medisyne gee of jy sal vergeet om dit vir hom te gee. Jy kan in die hospitaal se kombuis werk. Daar is altyd baie skottelgoed om te was.”
“Nou goed dan,” sê Heksie hartseer. “Maar dan wil ek ook wit klere hê soos die verpleegsters.”
“O tog!” lag ’n kabouter. “Waar het jy nou ’n heks gesien wat soos ’n verpleegster aantrek!”
Heksie wil net weer huil, maar Blommie sê: “Dis waar, Heksie, het jou ouma Levinia nie altyd gesê hekse moet net hulle hekseklere dra nie?”
“Ja, sy het,” sê Heksie, “maar dan wil ek darem net ’n wit voorskoot hê. Anders word my jas vuil.”
“Nou goed dan,” sê die dokter.
Daardie aand werk Heksie in die hospitaal se kombuis en Blommie is by koning Rosekrans. Die volgende dag is koning Rosekrans nog net so siek. Hy word niks beter nie. Eintlik word hy net sieker.
Die dae gaan verby en elke aand pas ’n ander kabouter die koning op. Heksie werk steeds elke aand in die kombuis.
Een aand is dit weer Blommie se beurt om by die koning te bly. Die koning slaap en Blommie sit doodstil langs sy bed. Skielik hoor hy ’n verskriklike geraas in die kombuis. Dit klink soos ’n klomp glasgoed wat breek en toe hoor hy Heksie huil. Blommie loop saggies by die koning se kamer uit en hardloop kombuis toe.
Daar sien hy vir Heksie op die vloer. Om haar lê koppies en borde en glase. Heksie sit tussen al die stukkende goed en huil, en eenkant staan ’n verpleegster en raas. “Jy is die domste heks wat ek nog ooit gesien het,” sê sy. “Jy het omtrent ál die hospitaal se koppies en borde gebreek.”
“Is nie, jy jok,” sê Heksie. “Ek het nog net … e … laat ek bietjie dink … ek het nog net twaalf koppies en tien borde gebreek. Jy wil net altyd met my raas.”
“Wat gaan hier aan?” vra Blommie. “Julle sal die koning wakker maak as julle so lawaai.”
“Hierdie heks breek elke aand van ons goed,” sê die verpleegster. “Kyk die skinkbord vol goed wat sy vanaand laat val het.”
“Wat het gebeur, Heksie?” vra Blommie.
“Ek het maar net vergeet om die skinkbord vas te hou, Blommie, dis al,” sê Heksie en laat sak haar kop.
“Dis wat sy elke keer sê as sy iets breek,” sê die verpleegster. “Ek gaan vir die dokter sê sy kan glad nie meer in die kombuis werk nie. Sy moet in die tuin gaan werk. Daar sal sy niks kan breek nie.”
“Sien jy, Blommie, niemand wil hê ek moet help nie,” sê Heksie en huil dat die trane op die stukkende borde drup.
“Miskien sal dit beter wees as jy in die tuin werk, Heksie,” sê Blommie.
En so het dit gekom dat Heksie eerder in die hospitaal se tuin gaan werk het.
Baie dae gaan verby, maar die koning bly siek.