Naderhand is dit tyd vir die donkieresies. Blommie is baie jammer vir Heksie en hy gaan haal haar om ook op ’n donkie te ry. “Hulle sal nie vir my ’n donkie gee nie,” huil Heksie. “Hulle is kwaad vir my.”
Maar Blommie praat mooi en naderhand sê die kabouters Heksie kan maar aan die resies deelneem. Dáár sal sy tog nie weer kabouters kan laat val nie.
Heksie is baie bly en spring sommerso woeps! op die donkie. Maar toe sy op die donkie sit, begin sy weer huil. Die ander kyk hoekom sy huil en toe lag hulle dat hulle byna van hulle donkies afval.
“Ja, toe, lag maar,” huil Heksie. “Julle hou julle al heeldag snaaks en nou gee julle vir my ’n donkie sonder ’n kop!”
“Heksie!” lag Blommie. “Jy sit agterstevoor op jou donkie, dis dié dat jy dink hy’t nie ’n kop nie!”
“O,” sê Heksie verleë en draai stadig om tot sy die donkie se kop sien.
Toe almal mooi op hulle donkies sit, tel die groot kabouter weer tot by drie en daar trek hulle. Die donkies hardloop vinnig en Heksie klou vas aan hare se maanhare. Die kabouters wat om die veld sit klap hande en skreeu vir Heksie. Maar skielik waai Heksie se punthoed af!
“Haai, daar trek my hoed!” skreeu sy. Toe sy so skreeu, skrik die donkie en begin nóg vinniger hardloop. “Keer! Keer! My donkie hardloop met my weg!” skreeu Heksie, maar niemand keer nie.
Die donkie hardloop onder ’n groot boom deur en Heksie gryp een van die takke en daar hang sy! Sy klim toe maar op die tak en roep: “Bring ’n leer!”
Terwyl sy so roep, sien Heksie sy sit langs ’n kraaines. Daar is eiertjies in die nes, maar die mammakraai het so geskrik toe Heksie op die tak beland dat sy weggevlieg het. Heksie kyk in die nes en daar langs die eiertjies sien sy iets blink. Die koning se ring!
“Ek het die koning se ring gekry!” roep Heksie vir die kabouters wat aankom met die leer. Die kabouters help Heksie om uit die boom te klim en sy gaan gee vir die koning sy diamantring.
“My aarde, nè,” sê die koning. “Die kraai het natuurlik my ring gesteel. Hulle is mos baie lief vir blink goed. Nou ja, Heksie, omdat jy my ring gekry het, moet ek vir jou ’n prys gee. Ek dink jy is ’n baie … ’n … slim Heksie.”
“Aag, koning Roseboom,” sê Heksie en boor met haar toon in die grond.
“Rosekrans,” fluister Blommie.
Die koning lag net. “Hier is jou present, Heksie. ’n Splinternuwe paar hardloopskoene. Van dié met die spykers in die sole.”
Die kabouters klap hande, want hulle is nie meer kwaad vir Heksie nie.
“Haai, dankie, Koning,” sê Heksie. “My ou hardloopskoene se spykertjies het juis uitgeval omdat ek my blombeddings met hulle gehark het. Nou is ek bly oor die nuwes.”
“WAT! Jy gaan tog nie jou tuin met die skoene hark nie!” sê die koning kwaai.
“Ja, Koning sien, die spykertjies …”
Maar voor Heksie verder kan praat, sê Blommie: “Heksie maak sommer ’n grap, Koning. Kom ons loop nou, Heksie.”
Daardie aand toe hulle op Heksie se stoep sit en melk drink, sê Heksie: “Blommie, dit was darem snaaks toe daardie bondel kabouters so oor my val, weet jy!”
Liewe Heksie word babawagter
Heksie werk in haar tuin. Sy sit plat op die grond en met ’n tuinvurk maak sy gate in die grond. In die gate plant sy sulke klein plantjies.
Terwyl sy besig is met plant, sê sy: “Viooltjies in die voorhuis, viooltjies blou en rooi.”
Skielik sê ’n stem agter haar: “Hallo, Heksie!”
“Haai, oe, hoe laat jy my amper skrik, Kwaaitjie,” sê Heksie.
“Wat maak jy, Heksie?” vra Kwaaitjie.
“Ek sê op,” sê Heksie. “Viooltjies in die voorhuis …”
“Nee man, nie dit nie, ek wil weet wat maak jy hier in die tuin.”
“Haai, Kwaaitjie, ek wil nou nie snaaks wees nie, maar vir ’n kabouter wat in Blommeland bly, is jy darem baie dom. Kan jy nie sien ek plant viooltjies nie?” vra Heksie vies.
Kwaaitjie sê niks. Hy begin net lag. Hy lag so, hy kan nie ophou nie.
Nou is Heksie nog vieser. “Hm, vir ’n kabouter wat kastig kwaai is, kan jy danig baie lag ook.”
“Ek’s jammer, Heksie,” sê Kwaaitjie terwyl hy die lagtrane afvee. “Ek lag maar net omdat jy die plante onderstebo plant!”
“O,” sê Heksie en trek haar hoed oor haar oë.
Kwaaitjie sien Heksie kry skaam en hy’s jammer hy’t vir haar gelag. “Toemaar, Heksie, ek sal jou help, dan plant ons hulle gou reg, hoor?”
“Dankie, Kwaaitjie,” sê Heksie. “Weet jy, dis die eerste keer dat ek viooltjies plant. En ek weet nog nie mooi van hulle nie.”
Terwyl hulle plant, sê Kwaaitjie: “Ek het eintlik vir jou ’n groot guns kom vra.”
“Wat is dít vir ’n ding?” vra Heksie en skuif haar hoed op haar kop rond soos sy dink.
“Ag, Heksie, dit beteken maar net ek wil jou vra om iets vir my te doen.”
“O,” sê Heksie. “Nou hoekom sê jy nie so nie, hè, Kwaaitjie? Weet jy, ek weet nie van groot woorde nie. Wat gaan jy my vra om vir jou te doen?”
“Ek wil vra of jy asseblief vanmiddag my bababoetie sal kom oppas. Ek moet dorp toe gaan en ek kan hom nie alleen by die huis los nie.”
“Haai, Kwaaitjie, dis wonderlik dat jy aan my gedink het,” sê Heksie skamerig. “Ek sal graag jou boetie wil oppas, maar sê nou hy huil?”
“Hy sal nie, Heksie. Hy slaap omtrent die hele middag.”
“Goed, Kwaaitjie, ek sal kom,” sê Heksie. “Ek plant net gou die papawers klaar.”
“Het jy nie gesê dis viooltjies nie?” vra Kwaaitjie en wil net weer lag.
“Ja, ek het net ’n bietjie vergeet van die viooltjies,” sê Heksie en laat haar kop sak.
“Goed, Heksie, dan sien ek jou vanmiddag,” sê Kwaaitjie en stap huis toe.
Heksie plant gou die viooltjies klaar, was die grond van haar hande af, bind ’n strikkie in die toutjieshare wat onder haar hoed uitsteek en spring op haar besem en vlieg na Kwaaitjie Kabouter se huis toe.
Kwaaitjie wag al vir haar op die stoep. “Kom, Heksie, ek gaan wys jou waar my boetie se kamer is.”
Heksie loop saam met Kwaaitjie kamer toe, en daar in ’n bedjie lê die pragtigste kaboutertjie wat Heksie nog ooit gesien het. Hy kyk met groot oë na haar.
“Ag, is hy nie oulik nie!” sê Heksie. “Kyk net sy mooi rooi ogies.”
“E … hulle is eintlik blou,” sê Kwaaitjie en wil net weer lag.
Die kaboutertjie skater van die lag. Sy mond is so groot oop, sy ondertand steek uit. Dis al tand wat hy het, want hy is mos nog klein en kabouters kry nie gou tande nie.
“Kyk, hy het ook net een tand soos ek,” sê Heksie. “Maar sy tand sit onder en myne bo.”
“Nou