“Wanneer?” vra Heksie.
“Man, ’n mens verjaar wanneer … wanneer jy verjaar.”
“O,” sê Heksie en knik met haar kop asof sy alles van verjaardae weet. “Nou maar ek dink ek verjaar op die twee-en-veertigste dag van Aprilmaand.”
Blommie skater van die lag. “Heksie, jy kan nie dan verjaar nie, want daar is nie so ’n dag nie.”
Heksie begin weer huil toe Blommie vir haar lag. “Sien jy nou, daar is nie eens ’n dag vir my om op te verjaar nie.”
Blommie is dadelik jammer hy het vir Heksie gelag. “Toemaar, Heksie, moenie huil nie. Ek is seker daar is ’n dag vir jou om op te verjaar.”
“Daar is nie,” sê Heksie hartseer. “Niemand het nog ooit vir my gesê wanneer ek verjaar nie. As my ouma Levinia Heks dalk vir my gesê het, het ek dit al weer vergeet.”
Nou huil Heksie dat die trane loop. Blommie wil haar so graag beter laat voel en sê: “Heksie, kom ons soek vir jou ’n dag waarop jy kan verjaar!”
“Haai, Blommie, kan ons?” Heksie glimlag dat haar voortand, die enigste een wat sy het, uitsteek.
“Ja,” sê Blommie. “Ons kan seker. Elkeen moet tog ’n verjaardag hê. Kom ons sê jy verjaar op die 24ste dag van April!”
“Jipiee! Jipiee!” skreeu Heksie en waai haar ballon rond. “Ek het ook ’n verjaardag gekry! Ek gaan partytjie hou! Kom ons sê vir al die kabouters hulle moet na my partytjie toe kom!”
Voor Blommie nog iets kan sê, roep Heksie: “Kabouters, ek verjaar op die twee-en-veertigste, ag, die vier-en-dertigste, ag, die …”
“Vier-en-twintigste,” fluister Blommie.
“Die vier-en-twintigste dag van April. Julle moet dan almal na my partytjie toe kom!”
Die kabouters klap hande en belowe hulle sal kom.
“Sal hulle vir my ook presente bring soos vir jou, Blommie, of moet ek vir hulle vra?” fluister Heksie.
“Nee man, hulle sal bring! ’n Mens vra nie!” sê Blommie kwaai.
“O,” sê Heksie en steek haar vinger in haar mond omdat sy skaam is. “Ons sal vir Karel Kat ’n brief skryf en sê hy moet ook kom, nè, Blommie?”
“O ja!” sê Blommie, en net daardie aand skryf hulle vir Karel Kat, wat in die stad woon, ’n brief en sê hy moet na Heksie se verjaardagpartytjie toe kom.
Die tyd gaan gou verby en uiteindelik is dit Heksie se verjaardag. Heksie en Blommie gaan vroeg stad toe om vir Karel te gaan haal. Karel het ’n spoggerige hoed op sy kop en ’n strikdas om sy nek. Heksie en Blommie is baie bly om hulle ou vriend weer te sien.
Hulle sit nou almal op Heksie se stoep en wag dat die kabouters moet kom vir die partytjie. Blommie het sy splinternuwe groen klere aan en Heksie het haar toutjieshare, wat altyd so onder haar hoed uithang, in twee dun vlegsels gevleg en hulle met rooi strikkies vasgebind.
Sy voel of die strikkies nog vas is en vra vir Karel en Blommie: “Hou julle van my hare so, of moes ek dit liewer gekrul het?”
Karel wil net lag as hy dink hoe Heksie met krulhare sal lyk, maar hy sê: “Nee, my liewe Levinia, die vlegsels is baie mooi.”
“E … ja, pragtig,” sê Blommie.
“Ja, nou het jy én ek strikkies aan, nè, Karel?” En Heksie vat weer aan die vlegsel.
“Het jy die eetgoed gereed, Levinia?” vra Karel.
“Ja, alles is onder die boom op die tafel en ek deps die rooi koeldrank!” sê Heksie.
“Hm,” sê Karel en maak sy stem kwaai. “As iemand by jou kom kuier, moet hulle eerste kry en dan jy.”
“O,” sê Heksie. “En dié wat nie vir my ’n present bring nie? Hulle kan nie koeldrank kry nie, nè?”
“Heksie,” sê Blommie, “jy nooi mos nie iemand na jou partytjie net om presente te kry nie!”
“Hoekom vra ’n mens hulle dan?” vra Heksie.
“Wel … e … omdat jy hulle graag op jou partytjie wil hê,” sê Blommie.
“O,” sê Heksie. “Ek dink nie dis so lekker om partytjie te hou nie.”
“Kyk, Heksie,” sê Blommie skielik, “daar kom die kabouters al.”
“Haai, ja,” sê Heksie en spring op en hardloop na hulle toe.
Heksie was verniet bang sy kry nie presente nie. Elkeen het vir haar iets gebring; sakdoeke en kouse en lekker seep en ’n borsspeld en allerhande mooi goed.
Heksie is so opgewonde, sy maak sommer dadelik die presente oop. En as ’n kabouter dalk te skaam is om sy present vir haar te gee, vat sy dit by hom en sê: “Toemaar wat, ek vat dit sommer.”
Die kabouters kuier lekker en speel allerhande speletjies. Toe dit amper tyd is om huis toe te gaan, gaan staan Heksie op ’n klip en sê: “Kom julle, kom sit almal onder die boom dan drink ons roomys!”
“Jy bedoel, dan éét ons roomys, nè, Heksie?” lag Blommie.
“Nee, Blommie,” sê Heksie skaam. “Ek het vergeet om die roomys in die yskas te sit en toe smelt dit en nou moet ons dit maar drink.”
Die kabouters het nog nooit roomys gedrink nie en hulle wil dit proe.
Dadelik is Heksie nie meer skaam nie en sy gaan haal die koppies vol roomys. Hulle sit heerlik onder die boom en roomys drink, en toe sê Heksie: “Julle moet Saterdag weer kom, want ek verjaar dan weer.”
“Ha, ha,” lag Kwaaitjie die kwaai kabouter. “Jy kan nie so baie verjaar nie.”
“Is,” sê Heksie kwaai. “Ek kán weer verjaar as ek wil. Blommie, jy het mos self gesê ons kan vir my ’n verjaardag uitsoek en toe soek ons vandag uit. Maar nou is ek moeg vir vandag, nou soek ek weer Saterdag uit.”
“E … nee, Heksie, Kwaaitjie is reg,” sê Blommie. “Jy kan net een maal in ’n jaar verjaar, en elke jaar is driehonderd-vyf-en-sestig dae lank.”
“O,” sê Heksie, “nou op watter dag moet ek volgende jaar verjaar, hè, Blommie?”
“Weer op die vier-en-twintigste April, Heksie,” sê Blommie.
“Jy verjaar altyd op dieselfde dag,” sê Kwaaitjie.
“Nie ek nie,” sê Heksie en steek haar neus in die lug. “Ek weet nie wanneer ek verjaar nie, nou kan ek enige dag uitsoek!”
“Wat!” sê Kwaaitjie. “Wil jy sê jy verjaar nie vandag nie!”
“Nee,” sê Heksie en skud haar kop. “Ek en Blommie …”
Maar voor sy kan klaar praat, staan Kwaaitjie op. “Kabouters,” sê hy, “Heksie het vir ons gejok. Sy verjaar nie eens vandag nie en ons het almal vir haar presente gebring. Vat julle presente terug. Ons gaan huis toe.”
Party van die kabouters hardloop by Heksie se huis in om hulle presente te gaan haal.
“Ag nee, julle kan dit nie doen nie!” huil Heksie. “Ek het vandag gekies omdat ek nie weet wanneer ek verjaar nie.”
“Ja, en nou wil jy sommer elke week verjaar,” sê Kwaaitjie. “En waar het jy gesien jy weet nie wanneer jy verjaar nie? Jy’s ’n domkop.”
Die kabouters staan al klaar met hulle presente reg om huis toe te gaan. Heksie huil dat die trane rol, want sy weet nie wat om te doen nie. “Sien jy, Blommie, ek het vir jou gesê ek verjaar die twee-en-veertigste April. Maar jy wou nie luister nie.”
“Ag,