“Die liedjie van ‘My Liewe Kokkeheksietjie’,” sê Heksie.
“Dis eintlik ‘My Liewe Kokkenennetjie’,” sê Blommie.
“O,” sê Heksie. “Nou kom ons sing dit.”
“Goed,” sê Blommie en hy begin sing:
“Daar was eenmaal ’n wewenaar, so by die veertig jaar …”
“Nee, man, Blommie, jy moenie daar begin nie, jy moet begin by My liewe Kokkeheksietjie, my liewe Kokkeheksietjie, my liewe Kokkeheksietjie …”
“Dis Kokkenennetjie, Heksie, en jy moet ’n wysie sing,” sê Blommie.
“Maar ek sing mos ’n wysie,” sê Heksie en begin sing:
“My liewe Kokkenennetjie,
my liewe klein dingetjie,
almal het maats, net ekke nie.”
Maar sy sing alles op een noot. En toe Heksie klaar gesing het, begin die mense hande klap. Blommie en Heksie het nooit gesien ’n klomp mense het by hulle kom staan toe hulle so gestry het oor die lied nie.
Toe Heksie die mense hoor klap, buig sy ver vooroor, soos sy mense al by konserte sien doen het. Toe sy regop kom, skud sy die blikkie en sê: “Geld vir Blommeland se hospitaal!”
Dié keer gooi die mense meer geld in die blikkie. Party gooi glad twintig rand of meer in.
“Sien jy, Blommie, ek het mos gesê hulle sal geld gee as ons sing,” sê Heksie terwyl sy die blikkie aanhou skud.
“Toe, sing nog iets!” roep iemand.
“Goed, wat wil julle hoor?” vra Heksie.
“Heksie, jy kan dit nie vra nie, ons ken mos nie alles nie,” sê Blommie benoud.
“Kom ons sing dan gou ‘Oom Bossie van die Bosveld’,” fluister Heksie, en Blommie begin sommer sing:
“Oom Bossie van die Bosveld, Bosveld, Bosveld.
Oom Bossie van die Bosveld, met sy stokkiesbaard!”
Die mense klap hande en roep: “Nou is dit Heksie se beurt!”
Heksie gaan staan mooi regop, skuif haar swart punthoed reg, vou haar hande oor haar maag, maak haar keel skoon en wag tot almal doodstil is. Toe sing sy ook “Oom Bossie van die Bosveld”, maar sy sing weer alles so op een noot, soos altyd.
Toe sy klaar is, klap die mense hande en gooi so vinnig geld dat Heksie en Blommie moet spring om die geld op te tel wat die blikkie mis val.
Daardie aand het Heksie en Blommie sommer al baie geld vir Blommeland se hospitaal. Die volgende dag en die volgende dag en elke dag vir veertien dae sing hulle daar op die straathoek. En elke dag gee die mense vir hulle geld vir die hospitaal.
Toe kom die dag waarop al die kabouters weer by koning Rosekrans se paleis bymekaar moet kom om vir die koning die geld te gee wat hulle bymekaargemaak het. Elkeen gee sy sak geld. Heksie en Blommie s’n is so swaar, hulle moet dit saam dra.
Die koning tel die geld en Blommie en Heksie s’n is die heel meeste.
“Die prys gaan aan Heksie en Blommie,” sê die koning. “Baie dankie, kabouters en Heksie, ons het nou genoeg geld om die hospitaal mee te bou. En Blommie en Heksie kry elk tien rand as prys.”
“Hoera!” skreeu die kabouters.
“Dankie, Koning, dis wonderlik!” sê Blommie.
“Haai,” sê Heksie, “ek weet nie wat ek met so baie geld gaan maak nie.”
Liewe Heksie en die bikini
Blommie en Heksie sit op Heksie se stoep. Hulle wonder wat hulle met die tien rand, wat elkeen by koning Rosekrans gekry het, gaan maak.
“Weet jy, Blommie, ek is seker die rykste heks wat ek ken,” sê Heksie. “Die hekse van die bome en die see is nie so ryk soos ek nie.”
“Nee, seker nie,” sê Blommie. “Maar ek wens ek het geweet wat ons met al ons geld gaan maak. Jy weet, ek is darem ook ryk, want ek het net soveel soos jy.”
“Ja, ons is al twee ryk en dis baie moeilik. Ons weet nie wat om met die geld te maak nie,” sug Heksie en wieg heen en weer in haar rystoel.
“Heksie, ek dink ek het ’n plan,” sê Blommie opgewonde. “Kom ons gaan hou vakansie met die geld. Kom ons gaan see toe!”
“Haai, oe, dit sal lekker wees,” lag Heksie. “Ja toe, Blommie, kom ons gaan see toe. Sommer al môre met die trein.”
“Goed, Heksie,” lag Blommie, “maar dan moet ek nou huis toe gaan om my klere te gaan inpak.”
“Ja, ek moet ook inpak,” sê Heksie. “Ek moet my ander hoed en jas inpak en my bikikini.”
“Dis nie ’n bikikini nie, Heksie, dis ’n bikini.”
“Nou ja, ek moet my bikini inpak,” sê Heksie en fladder haar ooglede.
“Swem jy dan met ’n bikini?” vra Blommie saggies.
“Ja, dis mos waarmee jy swem. Hoe is jy dan so dom?” vra Heksie en trek haar oë op skrefies toe sy na Blommie kyk.
“Ek weet ’n bikini is ’n soort swembroek, maar is dit nie ’n bietjie klein nie?” vra Blommie.
Heksie skud haar kop dat haar hoed amper afval. “O nee, nie myne nie. Ek het dit by my ouma Levinia present gekry. Dit was hare gewees. Dis ’n baie mooi bikini.”
“O,” sê Blommie en nou wonder hy éérs hoe Heksie se swemklere lyk. “Nou ja, Heksie, dan loop ek maar. Ek kry jou môreoggend op die stasie. Die trein wat see toe gaan, kom agtuur hier verby. Jy moenie laat wees nie.”
“Ek is nie die soort heks wat altyd laat is nie,” sê Heksie vies. “Agtuur spring ek op my besem en ek vlieg stasie toe.”
“Agtuur moet jy al daar wees, Heksie. Jy kan nie dan eers wegspring nie.”
“Nou goed, kwart voor agt spring ek op my besem en vlieg stasie toe,” sê Heksie.
Blommie sug maar net en stap huis toe om te gaan inpak.
Die volgende oggend is Heksie darem betyds op die stasie en die twee klim op die trein wat hulle see toe neem. By die see gaan bêre hulle hulle tasse by die losieshuis waar hulle tuisgaan en stap dadelik strand toe.
“Ons gaan eers so ’n bietjie op die sand rus voor ons ons swemklere aantrek, nè, Heksie?” sê Blommie.
“Ja, want ons is moeg van treinry,” sê Heksie en gaan sit net daar op die sand. Sy trek haar swart punthoed ver oor haar kop.
“Hoekom trek jy jou hoed so ver oor jou gesig, Heksie. Jy sal mos warm kry,” sê Blommie.
“Ek doen dit sodat my gesig nie te veel in die son is nie, Blommie. My ouma Levinia het altyd gesê meisiekinders se gesigte moenie so brand in die son nie.”
“O,” sê Blommie en doen sy bes om nie te lag nie.
Die strand is vol mense. Dis vir Heksie en Blommie lekker om na hulle te kyk. Eenkant op die strand is daar ’n verhoog gebou, soos dié waarop mense staan as hulle sing of versies opsê, en rondom die verhoog sit baie mense. Op die verhoog staan ’n man wat allerhande grappies maak en snaakse goed sê. Skielik roep hy hard: “Dames en here, ek het ’n baie belangrike afkondiging om te doen!”
“Wat