“Koffie sal lekker wees.”
En toe sit hy die ketel aan en sy sê: “Jy’s ’n speurder,” en hy sê: “Wat het tannie Charmaine jou nie vertel nie?” en toe gesels hulle, miskien bloot omdat hulle al twee alleen is op ’n Maandagaand. Hy het nie planne met haar gehad nie, fok weet, hy het die koffie na die sit-gedeelte toe gedra met die wete dat hy teoreties haar pa kon gewees het, al het sy ’n mond, al het hy ook teen daardie tyd bewus geraak van haar borste wat soos haar gesig aan ’n voller vrou behoort, en haar bleek, foutlose vel.
Hoflike, effe ongemaklike gesprek, vreemdelinge met ’n behoefte aan gesels op ’n Maandagaand.
Twee bekers koffie met suiker en Cremora later, toe maak hy die groot fout. Hy vat onnadenkend die boonste CD op sy stapeltjie van vier en druk dit in sy rekenaar se skyfspeler, want dis al wat hy het, behalwe die draagbare Sony wat net met oorfone werk.
En sy sê verbaas: “Jy hou van Lize Beekman?” en hy sê in ’n oomblik van eerlikheid: “Baie” en daar gebeur iets hier by haar oë, asof sy hom anders sien.
Hy’t die CD gaan koop nadat hy ’n Beekman-liedjie op die karradio gehoor het, “My Suikerbos”. Daar was iets aan die sangeres se stem, ’n deernis, nee, ’n kwesbaarheid, of was dit net die melancholie van die musiek, hy weet nie. Hy’t gehou van die verwerking, die fyn instrumentasie en toe gaan soek hy die CD en hy luister daarna op die Sony, eintlik met die bedoeling om so in sy kop die baskitaar se note te druk. Toe vang die lirieke hom. Nie net die woorde nie, die kombinasie daarvan met die musiek en die stem en dit maak hom bly en dit maak hom hartseer en hy kan nie onthou wanneer laas musiek hom só laat voel het nie, asof hy ’n verlange na onbekende dinge het. En toe Bella van Breda vir hom vra of hy van Lize Beekman hou, toe is dit die eerste keer dat hy so iets vir iemand kan sê. Dit is hoekom dit só uitgekom het: “Baie.” Met gevoel.
Bella het eindelik gesê: “Ek wens ek kan ook só sing,” en die ding is, hy het verstaan wat sy bedoel, hy het dieselfde smagting ervaar, om met soveel wysheid en insig en … gelatenheid al die dinge van die lewe te kan besing, die lekker en die sleg, met sulke fyn, mooi melodieë. Gelatenheid het hy nog nooit gehad nie. Gatvolheid, ja, dié het hy al sy hele lewe lank, en hy kon nog nooit verstaan hoekom nie, ’n konstante, laegraadse gatvolheid vir alles, en bowenal vir homself.
Toe sê hy: “Ek ook,” en ná ’n lang stilte, toe vat die gesprek vlam. Oor baie dinge. Sy vertel hom die storie van haar lewe. Hy gesels oor sy werk, gee haar die ou staatmakerstories van eienaardige arrestasies, aweregse getuies en eksentrieke kollegas. Bella sê sy wil eendag haar eie besigheid begin en daar is ’n lig in haar oë, passie, geesdrif. Hy luister, met verwondering. Sy het hierdie droom. Hy’t niks. Net ’n fantasie of twee. Die soort ding wat jy vir jouself hou, wat jy uitdink as jy saans alleen die snare pluk. Soos om vir Theuns Jordaan aan sy mifkrofoon vas te boei en te sê: “Nou sing jy ‘Hex-vallei’, pappie, maar nie ’n stukkie in ’n medley nie, die hele fokken ding.” En Anton L’Amour op lead kitaar, hy wat Bennie is op bass, en hy gaan dit oopdraai, groot, en hulle gaan gat skop. Of die kans om net een keer vir Schalk Joubert te vra: “Hoe de moer kry jy dit reg om só baskitaar te speel, asof die ding by jou brein ingeprop is?”
Of miskien weer eendag sy eie four-piece band te hê. En die oer-blues te doen, Robert Johnson en John Lee Hooker, of die ou, regte rock ’n roll – Berry, Domino, Ricky Nelson, die vroeë Elvis …
Maar hy sê niks, hy luister net na haar, en iewers teen tienuur staan sy op om toilet toe te gaan en toe sy terugkom, is hy op pad van die wasbak af rusbank toe en hy wil sê: “Nog koffie?” toe is hulle naby aan mekaar en haar oë kyk anderpad en haar mond het ’n klein, geheime glimlag wat sê sy het ’n vermoede wat nou gaan gebeur en sy gee nie om nie. Toe soen hy haar.
En waar Bennie Griessel in die helder somerson van die Dinsdagoggend in die verkeer sit, onthou hy dit was aanvanklik sonder wellus, eerder ’n soort voortsetting van hulle gesprek. Dit was vertroosting, verlange, samesyn, soos Lize Beekman se musiek. Twee mense wat aanraking nodig gehad het.
Hulle het lank gesoen en toe het hulle teenaan mekaar gestaan en mekaar vasgehou; hy was weer daarvan bewus dat haar lyf skraler is as sy verwagting. En toe het sy teruggestaan en op die bank gaan sit. Hy het gedink sy wou sê dis genoeg. Toe haal sy haar bril af en plaas dit versigtig langs die kant, op die vloer, haar oë skielik weerloos en diep bruin. Hy het by haar gaan sit en haar weer gesoen en die volgende wat hy kan onthou, is toe sy regop kom om haar bra los te maak en met ’n sekere trots haar mooi borste vir hom aan te bied. En hy sit in die polisiemotor en hy onthou hoe haar lyf gevoel het, sag en warm en verwelkomend. En hy onthou die stadige intensiteit. Hoe hy in haar was, daar op die rusbank, homself van haar opgelig het en na haar gekyk het en dieselfde groot dankbaarheid in haar oë gesien het wat hy in sy hart gevoel het. ’n Dankbaarheid omdat sy daar was, omdat hierdie ding wat gebeur mooi en stadig en sag was.
En hy dink so iets is die fok weet nie verkeerd nie.
Sy selfoon lui en hy is terug in die werklikheid; dis seker Dekker wat wil weet waar hy is. Maar die skerm sê ANNA, en sy hart ruk.
* * *
Dit is die val wat haar lewe red.
Sy het instinktief uit die straat uit opgehardloop met die steil stel trappies, teen die berg se helling uit, tussen twee hoë, rankplant-begroeide mure en toe op met ’n nou, slingerende voetpad. Tafelberg is skielik ’n kolos hier bo haar, die gradiënt steil, rotse en fynbos en oopte, sodat sy met ’n nuwe beklemming om haar hart seker is sy het ’n fout gemaak: Hulle sal haar sien, hulle sal haar inhaal teen die helling, hulle sal haar op die grond vasdruk en haar keel afsny, soos Erin s’n.
Sy dryf haarself teen die berg op. Sy kyk nie om nie. Die steilte vreet aan haar bobene, haar knieë, ’n stadige gif wat haar gaan verlam. Daar, regs, bo, sien sy die kabelkarstasie, die son wat blink op motorruite, klein, klein figuurtjies van mense, so naby, so verskriklik ver, as sy net daar kan kom. Nee, te steil, die afstand te groot, sy sal dit nooit maak nie.
Sy sien die voetpad verdeel in twee, sy kies die een na links en sy hardloop. Veertig tree en dan die onverwagse, skerp daling, die paadjie wat skielik val na ’n klipperige rivierklofie wat hoog uit die berg kom. Sy is nie daarop voorbereid nie, haar voet land sleg op rollende klippe en sy val na links, bergaf, haar hande wat keer, haar skouer tref hard, haar wind uit. Sy rol een keer en dan lê sy, daarvan bewus dat haar hande nerfaf is, dat haar ken iets getref het, maar haar nood is asem, sy wil dit met groot teue terugdwing in haar longe, die eerste probeerslag is ’n bulk soos ’n dier en sy wil stil wees, hulle mag haar nie hoor nie. Twee keer adem sy hees, dan sagter, kleiner pogings, en dan kom die wal van die riviertjie in fokus en sy sien die skeur waar water oor die eeue heen die reuserots onder uitgekalwe het, net genoeg sodat sy daarin sal kan kruip.
Sy beweeg soos ’n slang oor die ronde klippe, haar bloeiende hande voor haar, tot by die opening. Sy hoor die dringende voeteval van haar agtervolgers. Hoe naby is hulle? Sy besef haar rugsak sal nie hier kan in nie. Sy het nie tyd nie, hulle gaan haar sien. Sy kom orent tot op haar knieë, wil die rugsak afruk, moet eers die gespe om haar maag losknip, pluk die skouerbande regs, dan links af, wurm haar lyf in die holte in, trek die rugsak agterna en dan spring hulle hier drie meter van haar af oor die riviertjie, rats en behendig en en woordeloos, en sy hou haar jagende asem in, sy sien hoe die bloed van haar ken tot op die rots drup, sy lê stil, sy maak haar oë toe, asof hulle haar dan nie sal kan sien nie.
* * *
Hy sit in die verkeer, selfoon teen sy oor, en hy sê: “Hallo, Anna,” en sy hart klop in sy keel oor gisteraand.
“Bennie, ek wil graag met jou praat.”
Dis fokken onmoontlik; daar is geen manier hoe sy vrou kon uitgevind het nie.
“Waaroor?”
“Oor alles, Bennie. Ek het gewonder of ons dalk vanaand kan gesels.”
Oor alles? Maar hy kan nie agterkom waar haar stemtoon lê nie.
“Ons kan. Wil jy hê ek moet huis toe kom?”
“Nee,