Elke lyk na aan trane van moedeloosheid. “Maar wat gaan ons dan dóén, Mamma?” roep sy uit.
“As ons net nader aan die situasie kan kom . . . Ek bedoel, in die binnekring kan indring. Miskien kan ’n mens iets daar optel.”
“Maar hoe gaan ek dit regkry? Ek kan kwalik daar instap en sê ek is dokter Elke Meissner en ek wil daar werk, asseblief. Hulle sal tog onmiddellik wil weet van watter Meissners ek is. Wat antwoord ek dan? Of moet ek ook bedrog pleeg en my naam op my sertifikate vervals?”
“Moet tog nie laf wees nie!” roep Marlene vererg uit.
“Ek weet!” Elke spring op. “Ma, ek het dit! Ek het dit!”
Marlene lyk verward. “Wat het jy?”
“Die oplossing! Hoe om daar in te kom! Ek, Mamma, gaan vir Peet sy trolliediens in die hospitaal doen!”
“Wát?”
Elke lag sommer hardop van opgewondenheid en verligting. “Ja! Só sal ek in die sale en gange kom en miskien iets te hore kry . . . Ma, dis die enigste manier!”
Marlene skud haar kop verdwaas. ’n Volwaardige kinderarts wat jare lank gestudeer het wat nou trollies met waslappe en seep en lekkers rondstoot. “Ag, jy is seker verspot! Dis te belaglik vir woorde!”
“Wat anders dan? Kom, sê my? Watter plan is daar?” Stilte. “Ma, wat is so vreeslik aan my voorstel? Ek gee nie om om ’n trollie rond te stoot nie, nie as ek iets daardeur gaan bereik nie. Ma het reg. Ek moet nader aan die betrokkenes kom. Ek moet die vroumens, en haar gesante wat haar miskien help, goed deurkyk en ek moet my oupa ook leer ken. Dit kan ek nie van buite af regkry nie. Ek moet in die kliniek kom en ek gáán, al is dit met ’n lekkergoedtrollie!” sê sy vasberade.
Marlene se wind is uit haar seile. Elke is sowaar ernstig! “Maar my kind, hulle sal dwarsdeur jou sien. Jy sal agterdog wek . . .”
“O? Hoekom? Ek word dan heeldag aangesien vir ’n tiener?” Sy swaai met die hand. “Gee my vyf minute. Bly sit Ma net daar waar jy nou sit. Moenie roer nie. Ek is nou terug.”
Sy trippel die kombuis uit en Marlene skud haar kop. Soms vind sy dit self moeilik om te glo Elke is al afgestudeer! Vier minute later rek haar oë. ’n Jong dogter staan voor haar. Die gesiggie is sonder enige teken van grimering en die sproete staan vrolik op die wipneus uit. Die hare is agteroor gekam met ’n middelpaadjie en twee geel strikke hou die twee boksterte uit mekaar.
“Waar kom jy aan daardie strikke?” vra Marlene verdwaas.
“In die bêrelaai gekry. Ou linte wat in ’n rangskikking was. Dis al wat ek kon kry. Hoe lyk ek vir Ma?”
Sy draai in die rondte. Die stywe jeans span om die agterstewetjie en eindig in ’n paar wit sokkies en tekkies. Toe sy terugdraai, begin Marlene teen wil en dank lag. “O, my kind, jy lyk . . . presies tien!”
“Ag, nee, kom nou, Mamma! Dis darem nie só erg nie!”
“Goed dan. Sewentien – maar nie ’n dag ouer nie!” Marlene skud haar kop, haar oë teer van liefde. “Elke, dit voel vir my ek moet jou ook vra om jou sertifikate te gaan haal en vir my te kom wys. Jy ’n kinderarts? Gaan speel!”
Elke lag hartlik. “Ek verseker u, mevrou, ek het my papiere!” Dan gaan sy langs haar ma sit en slaan ’n arm om haar skouers. “Mamma sal my help, nè?”
“Natuurlik, my kind. Mamma het nog altyd, het ek nie?”
“Ja. Dankie, Mamma . . . vir alles. Ek is lief vir jou.”
Marlene sluk swaar en sê laggend om die emosie in haar te verberg: “Haal tog net eers daardie linte uit jou hare. Jy lyk te potsierlik vir woorde!”
Elke trek die twee boksterte laggend los. “Ek sal môre vir my rekkies gaan koop. Maar nou eers . . . Wat gaan ons vir oom Peet sê? Sommer net dat ek ’n los joppie soek?”
Marlene frons. “Ja, dis ’n probleem. Oom Peet lyk my ook maar lief vir praat. Sal ons dit kan waag om hom in ons vertroue te neem?”
“Nooit! Dis te gevaarlik. Dié ou lyk my lief vir skinder. Onder geen omstandighede mag iets uitlek voordat ons weet presies wat aan die gang is nie.”
“Ja. Dit sal die verstandigste wees. Elke . . .” Marlene kyk haar dogter skuldig aan. “Vergewe my dat ek so iets kan dink, maar . . . sedert ’n paar uur gelede ry die duiwel my bloots. Die mees fantastiese en onmoontlike moontlikhede het al deur my kop gegaan.”
“Wat bedoel Ma?”
“Ek bedoel . . . sê nou maar . . . sê nou maar net daardie ander meisie is werklik ’n kleindogter van jou oupa?”
“Ma? Wat praat Ma nou? Is Ma dan nou die kluts heeltemal kwyt? Ék is my oupa se kleindogter, maggies! Ma behoort te weet! Ma het vir my in die wêreld gebring, genugtig!”
“Ja, my kind, natuurlik. Maar . . . jy is dalk nie jou pa se enigste kind nie . . .”
“Ma!” Elke se bene swik onder haar en sy gaan sit weer. Haar oë is soos twee albasters en die sproete op haar neus is nog opvallender in haar bleek gesig.
“Ek bedoel . . . sy kan dalk ’n wilde saad wees wat jou pa in sy jong dae gesaai het . . . Ag, my kind, ek is jammer . . .”
“Ma praat nou twak,” kom dit onomwonde. “Julle twee was op universiteit vas gekys. Hoe kon hy dan ’n ander meisie . . .?”
“Jou pa was reeds drie jaar op universiteit toe ons mekaar ontmoet het,” wys haar ma uit en wens dat sy liewer stilgebly en haar duistere vermoedens vir haarself gehou het.
Elke se gesig straal haar teleurstelling en ontevredenheid baie duidelik uit. “Ma praat nie sulke goed van my pa nie,” laat sy lojaal hoor. “Ek was baie lief vir hom.”
“Ek ook, my skat, maar ’n mens is ’n mens en . . . O, goed, ek is jammer. Dis maar net die duiwel wat hier op my skouer kom sit en leuens in my oor fluister. Maar dit is ’n moontlikheid,” hou sy koppig vol. “Daarom dat dit goed is dat ons dinge eers deurkyk en agter die waarheid kom voordat ons na jou oupa toe gaan. Ons moet eers uitvind wie hierdie meisie werklik is en hoe sy sover kon kom om haarself as Albert Meissner se kleindogter te presenteer. Ek is net bang ons kom by jou oupa aan met ons storie en hy lag ons uit.”
“Hoekom sal hy ons uitlag?” wil Elke bot weet. Ten spyte van haar heftige teenkanting, bly haar ma se teorie haar pla.
“Omdat hy al die tyd ten volle bewus was van die feit dat Julene Meissner ’n buite-egtelike kind van sy enigste seun is en dat ons hom nie gaan skok wanneer ons hom konfronteer nie. Natuurlik sal hy nie aan die wêreld verkondig dat sy Fritz se dogter buite die huwelik is nie. Hy sal haar net as sy kleindogter aan die wêreld voorstel; verdere persoonlike besonderhede gaan niemand aan nie. En die wêreld aanvaar vanselfsprekend dis die kind wat uit Fritz se huwelik gebore is.” Sy skud haar kop en sê weer skuldig: “Ek doen jou pa se nagedagtenis seker nou ’n groot onreg aan. In my hart weet ek dis nie waar nie. Maar ek is so verward op die oomblik, Elke! ’n Mens weet regtig nie wát om te dink nie!”
“Ek verstaan, Mamma. Ek weet self nie wat om van hierdie situasie te dink nie, maar ek gaan uitvind hoe die vurk in die hef steek. Maar om terug te kom tot oom Peet . . . Ek het ’n plan. Ek gaan hom vra om my die trolliediens te laat doen, omdat ek beoog om verpleegster te word, maar nog nie so seker van my saak is nie. Daarom wil ek eers die wêreld van die verpleegster goed deurkyk voordat ek finaal besluit.” Sy frons toe sy haar ma se skerp blik ontmoet. “Ek dink dis ’n puik plan. Ma het netnou gesê ek lyk nie ’n dag ouer as ’n matriekmeisie nie.”
“Nee, jy sal maklik vir ’n matriekleerling deurgaan. Waaroor ek bekommerd is, is dat ek vandag eers ontdek hoe maklik en seepglad die dogter wat ek so reg probeer grootmaak het, leuens kan fabriseer.”
Elke lag, lyk tog effens skuldig. “Ma, dis ’n noodgeval!”
“Almiskie!”
Dan