“Ag nee. Hoe so?”
“Ja, dis nou weer ’n ander storie. Die ou man het mos net een seun gehad en die . . .”
Verslae sit en luister ma en dogter hoe hul eie lewensverhaal vir hulle vertel word, amper tot in detail. Die verhaal van Albert Meissner en sy seun en die vete tussen hulle is blykbaar algemene kennis in die Meissner-kliniek.
“En jy sê toe daag die kleindogter sommer op ’n dag hier op? Wanneer was dit?”
“O, omtrent twee jaar gelede. Die feit dat die kleindogter darem toe dokter geword het, het Godfather maar laat besluit om die verlede te vergeet en haar te aanvaar. Sy is natuurlik ook sy enigste erfgenaam.”
’n Kort stilte. Elke waag dit om te vra: “Is hy . . . die dokter Meissner . . . baie erg oor hierdie kleindogter?”
“Ag, jy weet, juffie, met ons Godfather kan ’n mens nooit weet nie. Hy is nie ’n man wat met sy gevoel op sy mou rondloop nie. Maar op die oog af lyk dit of die twee mekaar gevind het. Ja,” en Peet skud sy kop, “Albert Meissner is meer gevrees as bemind by die personeel en tog het ek hom al dikwels jammer gekry, veral ná sy vrou se dood.”
“Hoekom?”
“Hy het dikwels hier ingekom, veral saans, en dan het hy by daardie hoektafeltjie gaan sit – dié een waarby julle gesit het – en dan een koppie koffie na die ander gedrink sonder om met iemand te praat, sy oë net voor hom op die tafel gerig. Daardie tye het die groot Albert Meissner vir my soos ’n eensame, patetiese man gelyk en ek kon nie help om hom jammer te kry nie. Ek is seker hy het aan sy seun gedink . . .die seun wat hy gehad het. Daarom was ek baie bly om sy onthalwe toe die kleindogter op die toneel verskyn en dat sy in haar oupa se voetspore gevolg het – al moet ek sê, ’n mens sou wens dat sy ’n bietjie van ’n ander soort geaardheid gehad het.”
Elke kyk hom vas aan en vra reguit: “Hou u nie van haar nie?”
Peet lyk effens skuldig oor sy geskinder. “Nie juis dat ek nie van haar hou nie, maar sy is nie iemand aan wie ’n mens maklik vat kry nie, as julle verstaan wat ek bedoel. Jy kry mos mense met wie jy sommer dadelik oor die weg kom wanneer julle ontmoet, en dan kry jy weer mense wat vir jou ’n vreemdeling bly, al het jy jare lank met hulle te doen. Nou, Julene Meissner is een van laasgenoemdes. Jy weet nooit hoe jy dit met haar het nie. Daar is altyd ’n soort afsydigheid oor haar, selfs as sy glimlag. So asof sy jou pal op ’n afstand hou.”
Marlene knik. Sy het dieselfde indruk van haar gekry.
“Hoe ’n soort dokter is sy? Goed genoeg om in Albert Meissner se stoel te gaan sit?” vis Elke onbeskaamd.
“Nee, dit weet ek nou nie. Ek het nog nie klagtes oor haar as dokter gehoor nie. Die personeel is nie baie mal oor haar as mens nie. Sy is natuurlik baie streng en vol draadwerk – nes haar oupa. Maar synde ’n Meissner sal sy sekerlik bekwaam wees. Ou Albert sal daarvoor sorg. Hy dril die dokters van die kliniek daagliks en as jy droogmaak, word jy eenvoudig in die pad gesteek. Hy het tot sy eie broer hier weggejaag.”
“Haai, regtig?”
“Ja. Ek kan nie meer alles onthou nie, maar dit het iets te doen gehad met ’n ander vroumens met wie die broer ’n verhouding gehad het en nalatigheid in die operasiesaal. Hy was ’n narkotiseur en hy het blykbaar nie sy volle aandag by sy werk gehad nie en toe Godfather weer sien, sterf die pasiënt onder sy hande op die operasietafel. Die herrie was los. Daar was ’n groot debakel en uiteindelik is sy broer sak en pak sommer in die nag hier weg en hy het nooit weer sy gesig hier gewys nie. Ek het eendag gehoor iemand sê hy is Switserland toe en werk glo daar in ’n kliniek. Feit bly, as Godfather met jou klaar is, is hy met jou klaar. As hy eenmaal vir jou vaarwel gesê het, is dit koebaai vir altyd. Ja, Elsie? Wat is dit?”
“Meneer, Pieter se ma het gebel en gesê hy kan nie meer die trollie vir meneer doen nie. Hy het ander werk gekry.”
“Ag toggie,” sug Peet moedeloos. “Ek sal maar netnou gaan kyk watter kelnerin ek kan afknyp om die trollie te doen. Ek kom nou.”
“Trollie? Wat is dit?” probeer Marlene die gesprek aan die gang hou.
Hy glimlag. “Dis so ’n ekstra diensie wat ek aan die pasiënte lewer. Hier kom baie mense van ver af wat nie besoekers kry wat vir hulle dingetjies kan gaan koop en bring nie, soos ’n tandeborsel of ’n koekie seep. Nou het ek ’n trollie waarop sulke goed is – waslappe, tandeborsels, gesigseep, poeier, ’n bietjie lekkers, ’n paar dose sjokolade, sulke goed – en dan stuur ek die trollie deur die kliniek. Ek gebruik gewoonlik studente wat vir sakgeld werk, maar dis maar ’n wisselvallige besigheid soos julle pas gehoor het. Sal julle my verskoon, asseblief? Laat ek gaan kyk wat ek aan die probleem kan doen.”
Ma en dogter se oë ontmoet toe hy weg is.
“Ons het heelwat te hore gekom.”
“Ja. Maar dit bring my niks nader aan die vraag wat my te doen staan nie. Ek voel nog steeds lus om summier met die hele sak patats vorendag te kom.”
“Nee, my kind. Nee, ons moet omsigtig te werk gaan, veral ter wille van jou oupa. Hy het reeds ’n hartaanval gehad en ons weet nie hoedanig hy al daarvan herstel het nie. Ek wil nie ’n mens se dood op my gewete hê nie.”
Elke frons, knik. “Ek het nie so ver gedink nie. Dit sal seker vir hom ’n geweldige skok wees as hy van die bedrog moet uitvind, veral as hy miskien nog al sy drome om hierdie vals kleindogter gebou het. Dit kan gevaarlik wees vir sy gesondheid. Maar hoe kan ons te werk gaan, Mamma? Ek sien ook regtig nie kans om net terug te staan sodat iemand anders voortgaan om mý rol hier in die kliniek te speel nie!”
“Nee, natuurlik nie, maar ons sal die saak eers baie goed moet oordink. Kom ons ry maar eers.”
Dis twee rustelose vroue wat daardie aand doenig is in die kombuis. Hoekom hulle ook moeite doen om iets voor te berei, weet hulle self nie. Nie een voel tog na eet nie. Teen slapenstyd is albei suf gedink en nog niks nader aan ’n oplossing nie.
“Ek sien steeds geen ander manier as om Oupa en daardie vroumens openlik te konfronteer met my bewyse nie. Dalk moet ek na ’n prokureur gaan en alle besonderhede aan Oupa laat pos. En dan maar kyk wat gebeur.”
Marlene frons. Tot ’n paar uur gelede sou sy verkies het dat haar kind van hierdie Meissner-manie, soos sy by haarself daarna verwys, sal afsien en totaal van Albert Meissner en sy kliniek vergeet. Maar noudat hulle daar was en gehoor het wat hulle gehoor het, het die prentjie skielik verander. Toe haar oë op die imposante kliniek val, het Marlene besef dat dit inderdaad haar dogter se erfenis is. Elke is immers Albert Meissner se enigste nasaat. Maar nou het iemand anders, ’n indringer en bedrieër, haar dogter voorgespring en sy is van plan om koel en kalm met wat Elke se regmatige erfenis is, weg te loop. Dit is eens te veel. Om haar voor te doen as Albert Meissner se enigste kleinkind, is verregaande. Dieselfde determinasie wat in haar dogter is, het ook in die moeder begin groei. Nee a, wat darem te erg is, is te erg!
“Nee, Elke. Nie een van hierdie planne van jou gaan werk nie. In die eerste plek hou dit steeds gevaar vir jou oupa se gesondheid in. En in die tweede plek ken ons nie jou oupa nie. Ons weet nie hoe hy sal reageer as hierdie ding op die lappe moet kom nie.”
Elke kyk haar ma verontwaardig aan. “Maar hy sal die waarheid móét aanvaar as al die bewyse voor hom lê, Ma! Hy sal nie ’n keuse hê nie!”
“Ja, Elke, maar hy is nog steeds nie verplig om jóú dan te aanvaar nie. Het jy al daaraan gedink? Vir die tweede keer sal sy wêreld aan skerwe lê. Jou pa het dit reeds een keer opgebreek. Nou het hy sy hart miskien op hierdie meisie gesit en skielik kom jy en ontwrig weer eens sy lewe. Dit gaan ’n vreeslike debakel veroorsaak, my kind. Besef jy dat ’n mens dit kwalik vir die publiek sal kan wegsteek? Elke koerant sal dit uitbasuin. Hulle gaan die hele ou geskiedenis ook weer oprakel. Ek het ’n vermoede jou oupa gaan jou nie dankbaar wees nie. Ek dink hy sal, nadat