Die volgende aand is oom Frikkie hom egter voor met die bellery huis toe. Sy stem klink half snaaks toe hy vra: “Het dominee al huis toe gebel?”
“Nog nie, oom Frikkie. Ek gaan juis nou bel. Verskoon my.”
Oom Frikkie sit aan sy pyp en suig toe Reino weer by hom aansluit. “Daar is nie antwoord nie. Sy is seker maar êrens heen. Ek sal later weer probeer.”
Maar later is daar ook nie antwoord nie. “Sy sal my seker die een of ander tyd bel. Miskien het sy besluit om tog maar liewer saans by iemand te gaan slaap.”
Toe die twee mans die volgende aand by hul hotel aankom, is daar geen boodskap vir dominee Vos nie, maar wel vir meneer Frikkie Badenhorst. Hy moet dadelik huis toe bel wanneer hy inkom.
“Wat is dit, vrou? Is daar moeilikheid?”
“Nee, Frik, ek weet nie. Ek voel maar net ’n bietjie onrustig. Mevrou is nooit tuis nie. Daar is net geen antwoord as ’n mens bel nie, en die hele pastorie is dig toegesluit, gordyne toegetrek. Leentjie wat by Hettie werk, vertel Johanna, wat by die pastorie werk, sê mevrou het gesê sy hoef eers weer ná die sinodesitting in te kom. Ek het so ’n bietjie navraag gedoen, maar niemand hier weet waar mevrou is nie. Sy is definitief nie in die dorp of distrik nie. Ek het alle moontlike en onmoontlike plekke gebel, maar niemand weet iets nie. Nou weet ek nie …”
Oom Frikkie het kwaai gefrons. “Moontlik is sy na haar skoonouers. Ek sal vir dominee sê om na sy ouerhuis te bel.”
Maar Reino se ma en pa weet niks van Chrisma af nie. Hulle was onder die indruk sy is saam met hom Kaap toe. Reino het ’n ligte frons op sy gesig toe hy hom weer by oom Frikkie voeg.
“Sy is nie daar nie. Miskien is sy nog op pad na hulle toe. Maar sy weet ek hou nie daarvan dat sy alleen ry nie. Ek sal maar weer so teen elfuur se kant bel.”
Maar teen elfuur die aand het Chrisma nog nie by haar skoonouers aangeland nie. Hy bel weer pastorie toe, maar nog steeds is daar geen antwoord nie. Hy voel ’n ligte ontevredenheid in hom opstoot. Sy kan hom immers op die hoogte hou van haar kom en gaan. Sy het tog sy nommer in die Kaap.
Hy is egter nie onnodig onrustig nie, want hy ken sy vrou. Sy is ’n verantwoordelike mens. Daar sal ’n rede vir haar uithuisigheid wees. Hy sal haar wel môre in die hande kry of sy sal hom kontak … natuurlik.
Dis oom Frikkie wat wakker lê en teen alle bevele in dik dampe uit sy pyp laat kom. Later staan hy maar op en gaan staan voor die venster na die stadsliggies en kyk.
Toe Reino laat die aand nog nie van sy vrou gehoor het nie, het oom Frikkie weer huis toe gebel, vererg vir homself dat hy toelaat dat allerhande gedagtes van hom besit neem. Tog …
“Hoekom bel jy so laat, my man? Is iets verkeerd?” wou tant Stinie dadelik weet.
“Nee. Ek hoop nie so nie. Stinie … Mevrou het jou nie dalk intussen gekontak nie?” het hy hoopvol gevra.
“Nee. Het sy nog nie vir dominee …?”
“Nee. Het jy óral gesoek, Stinie? Het jy die … Venters ook gevra?”
“Ja. Rita sê sy weet niks van haar af nie. Flip is nie by die huis nie. Hy is glo na ’n simposium.”
Stilte. “Nou goed dan maar, vrou. Sê groete vir die kinders. Het hulle darem veilig gery?”
“Ja. Frikkie … ek is so onrustig oor mevrou,” kom dit huiwerig.
“Natuurlik het daar niks gebeur nie! Jy is verniet op hol. Vergeet die kwaadwillige praatjies. Mevrou sal nooit … Dis twak, vrou! Nag dan maar eers.”
“Nag, Frikkie. Sê groete vir dominee.”
Die volgende oggend tienuur kry dominee Vos ’n dringende boodskap in die sinodesaal dat hy dadelik sy ouerhuis moet skakel. Dis sy ma wat antwoord. Reino kan onmiddellik hoor dat daar êrens groot fout is. Sy ma is nie ’n tranerige soort mens nie, maar hy kan aan haar stem hoor dat sy na aan trane is.
“Hier het ’n brief van Chrisma af aangekom vanoggend, my kind.”
Reino frons. Hulle skryf nooit huis toe nie, bel sommer altyd. “ ’n Brief, Ma?”
“Ja, my kind. Sy sê daarin sy het vir jou ook ’n brief op jou lessenaar gelos waarin sy alles verduidelik.”
“Verduidelik? Wat verduidelik?”
“Dis alles in die brief, my kind.”
“Ma … Maar wat skryf sy vir Ma?”
“Ek … Reino, my kind, jy moet maar terug huis toe en self jou brief gaan lees. Ek … kan nie verder verduidelik nie …” En toe huil sy ma, en Reino weet iets ergs het gebeur … iets vreesliks.
Toe hy van die telefoonhokkie af wegdraai, staan oom Frikkie daar. “Dominee?”
“Daar is ’n brief in die pastorie op my lessenaar.” Hy sê die woorde asof hy nie verstaan wat hy self sê nie. “Tant Stinie moet dit asseblief gaan kry en dit vir my voorlees, oom.”
“Ek bel haar dadelik.”
Dis ’n verslae tant Stinie wat luister waar die spaarsleutel van die agterdeur weggesteek word. In die tweede potplant regs van die deur op die agterstoep.
“Bel sommer van die pastorie af as jy die brief gekry het, Stinie.”
Toe die telefoon lui, word dit van die mik gegryp.
“Tant Stinie …?”
“Ja, dis ek, dominee. Ja, dis … hier.”
“Skeur oop en lees asseblief vir my, tante.”
“Maar dis jou …”
“Lees dit asseblief, tante!” Stilte. “Tante …”
“Dominee … Dominee, sit liewer vir Frikkie op die lyn. Ek kan nie … ek sien liewer kans …” en weer hoor Reino ’n traangevulde stem in sy ore. Hy oorhandig die gehoorbuis aan oom Frikkie. “Luister asseblief daar, oom.”
Hy draai vinnig weg, sy oë stokstyf voor hom. Iets – Here, wat? – is vreeslik verkeerd!
“Stinie, dis nie nou die tyd vir huil nie! Lees die brief vir my voor, dadelik!” Oom Frikkie se stem is onvas van skok toe hy weer praat: “Vat daardie brief saam met jou huis toe en bêre dit goed. En nie ’n woord hiervan aan ’n lewende siel nie, Stinie! Verstaan jy, vrou?” Dan draai hy van die telefoon af weg, kyk na sy predikant se breë rug en sê stil: “Kom, dominee, kom dat ons eers êrens ’n sitplek kry.”
Reino maak sy oë oop, spring uit die stoel uit, gaan leun teen ’n stoeppilaar aan. Sonop se elektriese ligte swem dof voor sy oë.
Sal hy daardie oomblik ooit vergeet? Kan ’n mens so ’n oomblik ooit vergeet? Ná veertien jaar staan dit vanaand weer voor hom in al sy naakte skok … en steeds lê die ongeloof in sy hart soos in daardie oomblik. Dis nie wáár nie! Dit kán nie wees nie!
“Oom?” Stilte. “Oom Frikkie?”
Die ou man het sy hand op die dominee se skouer gelê en gesê: “Natuurlik is daar êrens ’n misverstand, ou seun.” Die formele aanspreekvorm het weggeval. “Ek dink ons moet maar huis toe gaan en … dinge daar gaan uitsorteer.”
“Maar …”
“Ek sal hulle hier binne sê … Hulle sal jou verskoon. Kom.”
“Maar, oom Frikkie, dis nie waar nie! Dis ’n misverstand,” het sy verlamde brein na oom Frikkie se woorde gegryp.
“Natuurlik. Ek sê mos so. Maar ons moet teruggaan en dit dadelik regstel. Kom, Reino, ou seun. Ons moet huis toe.” Vaderlik het hy ’n arm om die breë skouers geplaas