Sharise draf die laaste entjie vinniger; die son is aan die opstaan en boor met skerp strale deur die mis. Sy moet nog gaan stort en aantrek, en dan die quiche vir ontbyt in die oond steek. Dis amper sesuur, en Donald en Myrna begin halfsewe.
Sy voel goed, sy is in beheer van haar lewe. Haar teekamer sal nog geld maak, sodra sy die kar en die huislening afbetaal het, sodra haar uitgawes nie meer haar inkomste oorskry nie. Sy is vandag beter daaraan toe – alleen.
Sy sal dit nooit hardop sê nie, maar sy was kort voor sy dood van plan om Jermaine vir ’n egskeiding te dagvaar. Hy het haar liggaam verniel en haar siel vertrap; sy sou nie saam met hom kon oud word nie. Die plan om van hom te skei het ses maande ná hul troue al begin vorm aanneem. Sy was op pad om ’n prokureur te besoek, sy het al telefoonnommers bymekaargemaak om kwotasies te kry, geld gespaar, werk gesoek in ’n ander stad. Sy het nogal sin gehad in Port Elizabeth. Toe verongeluk Jermaine met sy motorfiets ...
Sy wou hom nie dood hê nie, sy wou wegkom, dis al.
Maar in sy dood het hy haar vergoed vir ’n jaar van pyn en vernedering.
Hy was ’n ongelukkige mens, ’n harde, raserige man met ’n valse bravade. Iemand wat maklik sy woede op haar kon ontlaai, en tog ook op sy vreemde manier omgegee het. Sy dink so, want hy het ’n ruim lewenspolis uitgeneem, en sy testament was in haar guns ...
Nie dat sy oor hom treur nie, nie dat sy na hom verlang nie! En toe het haar ouma ook nog gister oor Jacques begin. Hom wil sy nog minder as Jermaine in haar lewe terughê.
Dis vyf oor ses toe sy die agterdeur van Soete Verleiding agter haar toetrek, die koffiemaker en die oonde in die kombuis aansit en die trap na haar kamer twee-twee ophardloop. Sy stort en was haar hare in vyftien minute, blaas dit gou winddroog, trek haar jeans en ’n oorhangtruitjie aan, bind haar voorskoot om en maak dat sy in die kombuis kom. Vinnig meng sy die bestanddele vir die quiche – een grote met spinasie en een met maalvleis en sampioene. Spek braai sy eenkant, aangesien hier Moslems en Jode ook eet en hulle nie varkvleis verdra nie.
Die radio speel, maar sy hoor toe Myrna klop en maak vir haar oop. Sy woon straataf en loop sommer soggens werk toe. Donald ry van Rawsonville se kant af. Hy parkeer sy Kiatjie net voor Myrna die deur agter haar toetrek.
“Dit ruik lekker!”
“Eerste quiche is in die oond! Hallo, Myrna.”
“En jy is vrolik!”
“Ag, ek voel goed, ek’t gedraf.”
Myrna hang haar skouersak op en haal haar voorskoot van die haak af. “Ek dag jy voel so goed omdat jy gehoor het,” sê sy en knoop haar voorskoot om haar middel.
“Wat gehoor het? Het jy vir ons ’n verjaardagpartytjie gekry?”
“Nee.”
Myrna se ronde bruin ogies vonkel. Die vogtige weer is vandag weer in haar hare en die krulle staan soos ’n wolk om haar kop. Haar wange gloei.
“Twee, jy het twéé partytjies gekry?”
Myrna se skouers sak. “Jy weet nie.”
“Wat?”
“Het jou ouma jou nie gesê nie, of Lucy?”
Donald kom in. “Good morning, ladies!”
“Hallo, Donald.”
“Ek ruik koffie.” Hy trek sy jas uit. “En knoffel, iemand het al gewerk. Quiche in die oond?”
“Ek’t roti ook aangemaak.”
Myrna spring omtrent op en af. “Luister niemand na my nie!”
“Ek weet wat jy wil sê, Myrna,” sê Sharise bedaard.
“Ja?”
“Jacques du Plessis het gister gearriveer.”
“En toe, het jy hom gesien?”
“Nee, hoekom sal ek?”
Sharise tel die koffiepot op om vir hulle koffie te skink. Sy skink sonder om te stort, al bewe haar hart in haar binneste en al voel haar arms lam.
“Ek het.”
Al twee die meisies kyk verbaas na Donald.
“Is jy seker?” vra Myrna.
“Lucy het my gevra om by mevrou Du Plessis se verwelkomingsete vir haar seun te help bedien, toe gaan ek.”
“Ja, jou agie, dis van nuuskierigheid.” Myrna is self so nuuskierig dat sy kan bars.
Sharise kan die pyn in haar bors nie ignoreer nie. Haar hart is seer. Donald het hom gesien. Donald was daar en sy was nie. Hoe lyk hy nou? wonder sy. Is hy gelukkig?
Maar sy vra Donald niks. Sy vertrou nie haar stem nie, sy vertrou nie die uitdrukking op haar gesig nie. Sy gooi melk en suiker in haar koffie, roer stadig en luister na die gesprek tussen hom en Myrna. Sy luister so stip, sy wil nie ’n woord laat verlore gaan nie.
“Hulle het my goed betaal.”
“Dis oukei, ek is nie jaloers nie. Is jy, Sharise?”
“Kry vir julle koffie.” Sharise wys na die bekers.
“Wil jy nie vir Donald vra nie?”
“Wat, Myrna?”
“Wel, hoe lyk hulle? Pas hulle by mekaar? Sulke goed?”
Sharise draai na Donald. “Donald, hoe lyk hulle, sy en hy? Pas hulle by mekaar?” vra sy kastig net soos Myrna, terwyl haar binnegoed besig is om om te keer en alles in haar sidder.
Donald lyk ernstig. “Jou gewese kêrel is in lewensgevaar.”
Sharise snak na asem. Is hy siek? Is dít hoekom hy terug is, om hier te kom doodgaan?
“Wat makeer?” vra sy. Haar tong sukkel om die woorde te vorm, haar mond is droog.
“Hy is in die kloue van ’n vampier.”
“Wat?”
“Daardie vroumens van hom is wraggies nie lekker nie.”
“Hoe bedoel jy?”
“Mooi, maar mal. Sy eet niks, die hele maaltyd deur. Oukei, sy het ’n paar slaaiblare geknibbel en ’n slukkie wyn gehad, verder niks. Hy het naderhand vir haar drie skeppies roomys gevoer.”
“Toe eet sy?”
“Toe eet sy. Ek dink sy soek sy aandag.”
“En hy gee nie genoeg nie,” reken Myrna, “want toe hy haar voer, toe eet sy.”
“Is sy mooi?” waag Sharise dit om te vra.
“Beeldskoon. Bella bellissimo!” Donald soen sy vingerpunte. Hy verbeel hom hy praat goeie Italiaans.
“Dis verby met my.” Sharise kry dit reg om ligsinnig te klink. “Teen so ’n gedugte kombinasie kan ek nie kompeteer nie: hulpeloosheid en skoonheid.”
“Goed,” sê Donald, “jy’s beslis nie hulpeloos nie, maar dis maklik om te fake. Jy’s enige tyd net so mooi. Quite frankly, julle is ’n beter couple.”
“Hulle was hoeka die skoolkys van die eeu,” giggel Myrna en haak by Donald in. “Vra vir Donald en Myrna. Ons help jou, dan kry ons haar uit die pad, nè, Donald?”
“Sal my plesier wees.”
“Donald het anyway sy oog op daai vrou!” Myrna pomp hom met haar elmboog in die ribbes.
Hy straal en wikkel sy wenkbroue suggestief. “Hoe lyk dit, Sharise, game on?”
“Hy gryp die model