Sonder die gesogte kaartjie en boekie gaan die pasiënt nêrens heen nie. Dit is ’n privaat hospitaal dié – geen staatsubsidies, geen beloftes van geld. Dis jou mediesefondskaart of jou harde kontant. Of ’n trippie na die naaste staatshospitaal. Die keuse is joune.
Martha maak eers weer simpatieke geluidjies in die pasiënt se rigting, maak dan haastig fotostate van alles.
“Die dokter het gesê hulle reël alles. Het hulle nie vir julle die magtigingsnommer gegee nie?” protesteer Mevrou effe.
Nóg ’n ou storie, sug hy in sy binneste. Mense wil nie hul mediese fonds bel vir magtiging nie, netnou word hulle iets gevra wat hulle nie weet nie. Asof daar nie ontvangsdames is om hulle te help nie.
Die mans is die ergste. Hulle wil nie eens die vorm invul nie, dis altyd: My vrou kom nou, dan sal sy . . . Martha knip hulle kort: Ja-ja, begin solank, meneer. Jy ken mos jou naam en adres?
Mevrou belowe om dadelik terug te kom, sy gaan net gou saam saal toe. Nou kan die pasiënt ingestoot word.
“Sterkte, meneer. Siestog, ek hoop jy voel gou beter.” Martha buk af, haal iets onder die toonbank uit. “Hier is ’n geskenkie vir meneer.” Sy sit ’n pakkie in sy vrou se hand.
Dankie tog, sy het nie die waslappie vergeet nie, dink Max, anders is die susters weer op haar case. Asof Martha sy gedagtes kan lees, knik sy haar kop in sy rigting.
Sonya, die ander ontvangsdame, staan vinnig op om die hospitaal se tydskrif in die pasiënt se hande te druk. Weer die knikkie in Max se rigting.
Die man is groot en swaar; Max moet vasskop en uithaal om hom saal toe te stoot. Mevrou volg op sy hakke.
’n Ou sweetwalm hang om die pasiënt en Max voel hoe sy maag draai. Hy kyk af na die man se yl hare, vuil en onversorg, sy klere gekreukel. Boem-boemelaar. Die man begin bulk van die pyn en hy stoot die rolstoel al vinniger, terwyl Mevrou langs hom trippel-trippel om by te hou.
Die walkie-talkie roep: “Max! Gaan gou ongevalle toe!”
Boem-boemelaar word in sy kamer afgelaai en hy is weer op pad. Hy moet net eers sy hande gaan was.
Hy steek vas toe iets buite sy oog vang. Hy loop stadiger, nog stadiger, gaan staan en kyk deur die gang se een venster.
Beulah Gelderblom staan in die parkeerarea langs haar kar. Sommer Blommie-Bek agter haar rug, omdat sy altyd iets te sê het oor almal – en gewoonlik niks goeds nie.
Die gesette vrou tel haar handsak van die agtersitplek op, maak die kardeur met ’n windmakerige swaai van haar arm toe. Sy kan nie op ’n kantoorstoel inpas nie en maintenance moes ’n groter een loop soek, die armleunings afhaal, en steeds hang die vet alkante toe. Pakke slaptjips en blokke sjokolade, maar Blommie is altyd op soek na die régte dieet.
Sy staan langs meneer Siegfried, die hospitaalbestuurder. Hulle bekyk die nuwe kar wat sy so liefies streel. Haar lag is spontaan, kop agteroorgegooi, dubbele kenne soos golfies wat ingerol kom, hare wat woes skud en goue armbande wat blink in die son. Haar heldergeel-en-groen kaftan hang wyd oor die graansilolyf tot op haar tone, die oorbelle raak aan haar skouers.
Oorgewig maar altyd netjies, dink Max.
Vir ’n oomblik staan hy die twee en bekyk: die bestuurder en sy witbroodjie. Sy boekhouer wat ’n gordyn pleks van ’n rok dra. Die een wat sorg dat hulle boeke klop, rekeninge betyds betaal word, kontrakte nagesien word, bestellings gedoen en dagloners betaal word. Inderdaad ’n groot verantwoordelikheid vir enige mens, en sy is nog nie eens veertig nie.
Daar word ’n bietjie teen ’n band geskop, op die bakwerk geklop en oor die logo gevryf. Laas maand was dit ’n elektriese kitaar vir haar seun, die maand tevore ’n uitstappie Kaapstad toe vir haar dogter, en dié maand is dit die nuwe BMW. Dit alles op die salaris van ’n boekhouer by ’n klein privaat hospitaal, en Beulah getroud met ’n treindrywer.
Max kyk ’n oomblik af na sy hande. Hy móét gaan hande was.
Was dit vier, vyf weke gelede? Die aand toe dokter Jordan tot laat geopereer het en almal al huis toe was. Dit was goed donker toe hy parkeerarea toe stap, sommer agterom, sodat hy nie deur die hospitaal hoef te stap en die gevaar loop om weer geroep te word nie.
Beulah Gelderblom het gebukkend by haar kar se kattebak gestaan, agterstewe in die lug, asof sy iets binne regskuif. Toe het sy met ’n gesteun afgebuk grond toe, iets opgetel en dit met ’n groot gekreun ingelaai.
Hy was verbaas om haar te sien. Nie omdat sy laat gewerk het nie, maar die agterkant van die hospitaal is donker. Dis gevaarliker daar as voor by die spreiligte.
Hy het vinnig nader geloop om haar te help. Nog nooit het hy iemand so groot sien skrik nie, of ’n mens so aan die bewe sien gaan nie.
“Max! Jy het my omtrént laat skrik! Ek is juis so bang vir die donker. Wat maak jy hier?” het sy senuagtig gevra, haar asem gejaag.
Hy het verskoning gemaak dat hy haar so laat skrik het, dit was nie sy bedoeling nie.
Sy is besig om haar rekenaar in te laai, het sy haastig verduidelik, iemand by die hospitaal het herstelwerk daaraan gedoen. Toe slaan sy die kattebak hard toe, sluit en groet.
’n Week later was almal op soek na ’n gesteelde rekenaar, splinternuut, veronderstel om nog in die boks te wees. Beulah het moord gesweer as sy die een kry wat dit vasgelê het. Almal het gesoek, almal is ondervra, en die boekhouer was die kwaadste van almal, want die rekenaar was bedoel vir haar afdeling.
Twee weke later het sy Max gevra om ’n klomp ou state, printouts, fakse en oortollige papierwerk te shred. Terwyl die masjien kreun en snippertjies papier uitspoeg, het hy afgetrokke na die state in sy hand gekyk wat hy moes deurvoer, dit toe van nader bestudeer. Iets klop nie, maar hy het nie tyd gehad om verder daaroor te dink nie, het net ’n paar state in sy binnesak gestop.
Sy walkie-talkie roep weer.
Beulah en meneer Siegfried gaan by ’n sydeur in; Max loop reguit ongevalle toe. Sy gemoed is soos lood. Wie sal hom glo?
Suster Ericka beduie na die rolstoel se wiel. ’n Speek is gebreek en die raam het ’n duik in.
“Max, jy moet dit maar na Danny by maintenance vat. Kyk of hy iets aan die gebuigde ding kan doen. Ons kan nie sonder die rolstoel klaarkom nie.”
Danny is oor die vyftig, behulpsaam en ’n staatmaker in tye van nood, sy naam op almal se lippe: Danny, die krag is af, die boiler werk nie, die stoel het ’n skroef nodig, die kassie ’n slot. Hy is nie verniet maintenance manager nie, hy ken van breek en bou, opslaan en afhaal. ’n Stompie soos Pikkie, maar twee keer die kop.
“Hallo? Max? Hoor jy my?” vra suster Ericka.
“Ja . . . Wat het gebeur?” Ericka, ses letters. Gelyke getal.
“Dokter Van Zoor het gebeur. Ek hoop net sy million dollar-kar het ’n krapmerk as bewys. Ek gaan nou slaap, gisternag was dol en ek is doodmoeg.”
“Ek het hom nou die aand op die parkeerterrein raakgeloop. Die dokter kon weer eens nie my naam onthou nie, nog minder watter dag van die week dit is.”
“Hoe bedoel jy?” vra Ericka-gelyk-aan-ses.
“Hy weet goed Dinsdae werk die spesialiste tot laat, en die portiers ook, ons het mekaar al ’n paar maal op ’n Dinsdagaand raakgeloop. Maar laas Dinsdag wou hy weet wat maak ek so laat by die hospitaal, en my gevra wat my naam is.”
“Daar is ander dinge wat hy blykbaar ook nie kan onthou nie.” Sy raap haar mandjie en trui op.
Suster Ericka met die donker hare, die blos op die wange, die wip in haar stap. En ’n sagte, koel hand vir als wat asemhaal. Maar nou lyk haar gemoedelike gesig afgerem en moeg. Hy is opnuut dankbaar hy hoef nie nagskof te werk nie.
Suster Lorna kom aangeloop, arms vol lêers, plak hulle hard in die rolstoel neer. “Max, hier is die files vir die apteek.”
Sy kyk Ericka met deernis