Hotel 69. Sonia Rosa

Cześć – rzucił, kiedy podszedł bliżej.

      – Hej. – Uśmiechnęła się blado. – Wejdź.

      W pokoju, do którego weszli, było duszno i kiczowato. Jak na jego gust za dużo falban i różu, do tego – na ich widok aż się wzdrygnął – święte obrazki.

      – Bałam się, że jednak nie przyjedziesz – powiedziała, siadając w fotelu naprzeciwko niego.

      Po chwili splotła dłonie na kolanach i nerwowo wykręcając sobie palce, zapytała, czy nie miał problemów ze znalezieniem jej adresu.

      – Nie, od razu trafiłem – zapewnił ją i w salonie zapadła cisza.

      – Niezręcznie, co?

      – Trochę – przyznał, przyglądając się dużej wyraźnej bliźnie na jej kolanie.

      – Wypadek na motocyklu. Facet mnie tak załatwił.

      – Arek?

      – Nie, mój pierwszy chłopak. Wiem, że paskudnie to wygląda, ale zanim zbladła, była jeszcze gorsza i…

      – Daj spokój, nie ma problemu. – Marcel wzruszył ramionami i rozejrzał się po przestronnym salonie. – Sama tu mieszkasz?

      – No, teraz tak. Nocami trochę się czasem boję, ale zaczęłam doceniać samotność.

      – Mówiłaś, że kogoś szukasz.

      – No tak, ale… Nie podobam ci się, prawda? – zapytała cicho, nie patrząc mu w oczy. – Wiedziałam, że tak będzie…

      – Bzdury gadasz – powiedział, jednak nawet on sam nie usłyszał w swoim głosie przekonania.

      Tak, nie spodobała mu się. Była znacznie starsza, niż się spodziewał i paskudnie wychudzona, niemal zeszkapiała. Na zdjęciach, które wysłała mu mailem, wyglądała znacznie lepiej i zdał sobie sprawę, że fotki musiały być sprzed dobrych kilku lat.

      – Masz na coś ochotę? Na piwo albo kanapkę?

      – Nie, chyba nie. Jestem autem, a nie chcę mieć problemów z glinami. I tak mam jeszcze kilka mandatów do zapłacenia.

      – Jasne – powiedziała, ponownie nerwowo wyłamując palce, a on przypomniał sobie świństwa, jakie sączyła do słuchawki, kiedy bawili się w sekstelefon i nie mógł się nadziwić, że patrzy na tę samą kobietę.

      „Rżnij mnie tak mocno, że moja cipka zaskowyczy z rozkoszy” – uśmiechnął się na wspomnienie jednego z jej ulubionych tekstów i pochylił w jej stronę, opierając łokcie na kolanach.

      – I co teraz? – zapytał. – Miałabyś ochotę…? No, wiesz…

      – Tak od razu? – Weronika nerwowo przełknęła ślinę i spojrzała na niego z takim niepokojem, że aż zarechotał.

      – Okay, nie było pytania. Nie ma między nami chemii, bywa. – Wzruszył ramionami.

      – Marcel, to nie tak! Podobasz mi się. Ja tylko…

      – Pojadę już – wszedł jej w słowo.

      Gwałtownie zaprotestowała, ale podjął już decyzję i po niezręcznym pożegnaniu zatrzasnął za sobą frontowe drzwi.

      W samochodzie, po tym, jak zaparkował w jednej z cichych bocznych uliczek, zrobił sobie dobrze i zniesmaczony całym niezręcznym spotkaniem, przez dłuższą chwilę samotnie siedział w aucie. Wiedział, że ją uraził. Od razu wyczuła, że mu się nie spodobała, ale, do kurwy nędzy, ona też nie zagrała z nim w otwarte karty! „Stare zdjęcia i udawanie kogoś zupełnie innego, to też nie było w porządku” – powiedział sobie, zawracając w wąskiej uliczce.

      * * *

      Kiedy wrócił do domu, matka oglądała w salonie telewizję.

      – Jest po drugiej nad ranem, co ty wyprawiasz? – zapytał, wyjmując jej z dłoni pilot.

      – Nie mogę spać. – Wzruszyła ramionami.

      – Chłodno tu, kładź się już.

      – Czekałam, aż wrócisz. Co się stało w hotelu?

      „W jakim hotelu?” – miał na końcu języka, na szczęście w porę przypomniał sobie swoje kłamstwo.

      – Nic wielkiego.

      – Skoro nic wielkiego, to po co im byłeś potrzebny?

      – Nieważne, mamo. Idź spać – poprosił.

      Wchodził na pięterko, kiedy Weronika przesłała mu esemesa. „Mówiłam ci, że spotkanie to zły pomysł. Dalej mogło być miło, gdybyś mnie posłuchał, ale ty wszystko popsułeś” – przeczytał i parsknął śmiechem.

      – Ja wszystko popsułem? – mruknął pod nosem, zanim wyłączył telefon.

      * * *

      Dwa dni później napisała mu, że będzie w Sopocie i chciałaby jeszcze raz się z nim zobaczyć, ale nie odpisał. Może i zachowywał się jak ostatni skurwysyn, ale przynajmniej niczego przed nią nie udawał. Nie spodobała mu się, nic go w niej nie pociągało. Nawet jej głos wydawał się brzmieć znacznie mniej kusząco, kiedy siedziała przed nim taka spłoszona, nerwowo wyłamując palce, z tą paskudną blizną na kolanie, wyłaniającą się spod zmiętej, mało seksownej spódnicy. „Nie, nie jestem aż tak zdesperowany, żeby ładować się w coś takiego” – powiedział sobie i nawet myśl o tym, że niebawem mógłby się do niej wprowadzić, nie sprawiła, że zmienił zdanie.