Warunek. Eustachy Rylski

spełnić, zawierzania mu ludzkich, mętnych najczęściej kłopotów – potwierdzały, że komitywy, jaka ich łączyła, nie brukały podejrzane interesy.

      Czego oczekujesz, Lamont, zapytał go na początku Bóg. Wzajemności, usłyszał w odpowiedzi.

      Nic się przez lata nie zmieniło.

      Dzisiaj jednak, gdy poczuł wyraźnie powiew lekkiego powietrza, płynący z głębi ogromnego pałacu, przynoszący zapach, nie wiedzieć czemu, wiosny, odrodzenia, dzieciństwa, który spowił go z czułością świadczoną istotom bezbronnym, pomyślał, że Bóg po raz pierwszy odpowiedział mu tak, jakby nie był generałem Lamontem.

      Co w modlitwie, nie innej niż poprzednie, wywołało taki odzew?

      Co to za ciepło? Jaka łaska? Która odpowiedź? Czyje współczucie?

      Na wszelki wypadek uczynił pospiesznie znak krzyża. Spojrzał raz jeszcze w tę i tamtą. Przez siwy łeb przemknęła mu głucha myśl. A jeżeli to nie Bóg odezwał się tym razem?

      Straż prężyła się i prężyła, kiedy ostrożnie uchylił drzwi, aż od tego prężenia zwiotczała.

      Lamont cofnął się jak starzec za próg i zamknął drzwi.

      Ale nie zupełnie. Została szpara.