НА ДЕНОТ. Humубоморна вистина. Ставл Зосимов Премудросковски

господинот другар Путин Доналд Трамп, се плашам. Тој е толку голем, силен и неми. – И отпушти со горчливи солзи. Лекарот ја зел полот на облеката и ги избриша очите, испуштајќи дебели, желе солзи во лицето, исто како дама за чистење што бришеше годишна прашина од прозорецот. Потврдувајќи го ова, тој исто така дишеше во нејзината четка, ги избркал мувите и се обидел да го продолжи рендето, но Леночка, туркајќи се надвор, истрчала во просторијата за лекување и, затворајќи се однатре, дозирана на каучот. Ако нејзините хлебни свињи не се слушнеа во ходникот, тогаш локалните болни другари ќе го скршеа бравата на вратата, тие сакаа да се мијат.

      Телото на Иванов се издвојуваше остро меѓу очекуваните, уште повеќе со оглед дека тој беше таму сам, не сметајќи го стариот стаорец, кој го гризна аголот на линолеумот под столчето близу, скромно мамка. Лекарот, згрозен од обемот на очекуваното, се разбудил. Мислев дека ненамерно ќе падне под жешка рака и ќе шутира стаорец во лицето, истрча надвор од чекалната.

      – Што да правам, што да правам? – се мрмори под здивот и се упати кон својата канцеларија. – Не!!! – Го спушти, и тој го зеде телефонот од пазувите, го повика бројот на телефонот за спасување. – Оле, оле… Меркел?.. Јас сум јас, Путин Доналд Трамп. Слушајте колега, дали имате некој пациент засега?

      Тереза Меркел Меј, беше колега студентка и работеше за локален медицински детокс.

      – Има.. и што? – ја праша Тереза Меркел Меј,

      – Испратете ми го за да прогласам роден за роднина. Тогаш ќе го исплатам.

      Во тоа време, спиев на тврд кревет и се подготвував за излез. Да бидам искрен, нејасно се сетив како ме одведоа во станицата за отрезнување, но веќе правев планови за мамурлак. Дваесет минути подоцна бев придружуван во болницата, без тоа сама да го познавам. Јас самиот изгледав потенок од раѓање, истовремено – бездомник (зачинето потомство на светскиот живот). Очите ми се креваа како жаба. Две сиви брадавици растат на левата брада и носот. Од забите, имав само два скапани трупци и четири корени. Јаболкото на Адамант Адам исплашено изобилно околу вратот, а остатокот изгледаше едноставно: збир од моите коски се вклопуваат во кожна кеса, а неизбричените коски ги надополнија глетките на моето тело.

      Откако го поставив врвот на стол, се обидов да ја изолирам бифурната силуета на лекар пред мене.

      – Здраво, Васја. тој ме поздрави.

      – Да. Одговорив.

      – Еве, двесте грама чист алкохол! – ја влече чашата кон мене. – Но, треба да се разработи. Во принцип, ќе одите во собата за итни случаи. Askе го прашате господинот Иванов. Тој ќе одговори: «Јас!». Велите: «Раѓањето помина добро, но заради мутација, гените не се вклопија, а црното дете се роди. Дали разбирате?».

      Постигнав за чаша. Лекарот го држеше.

      – Го зедов?

      – Да! – нервозно избувна од мојата душа, а јас бев исцеден ја исцедив чашата. Ми ставија бела облека врз мене, капа и ја исфрлија од канцеларијата. Добро е што успеав да ја испразнам чашата. И укажувајќи на вратата од собата за итни случаи, стариот квасец