НА ДЕНОТ. Humубоморна вистина. Ставл Зосимов Премудросковски

беше згрчена со обоени раце затоа што вошките заглавиле глава што не е повеќе од глава на мачка во дијаметар и ова не е смешно. Во вечерните часови, снежна бура го разнесе дрвото. Но, Лиоха беше тежок морон и био-терористички склоности, поточно, кога побара пари за леб, не, не толку. Кога врескаше за леб низ целата улица, многумина едноставно се оддалечија од него, а потоа, испукајќи грст вошки под раката или од главата и на други места, ги исфрли, тивко трчајќи до вратот на жртвата, кои испаднаа дека се алчни жени нови Руси и различни националности. И тој тајно се смееше, ги проколнат четири генерации. Тоа беше Лех. Потоа, тој посочи да одиме во вечерните часови во црквата Николаев, која се наоѓа во близина на плоштадот Сенаја и да стрижеме пари.

      Се разбира, Чурка и Вика се оддалечија од предложената, велат тие, празна идеја. Дима отиде во Кукуево кај својот сограѓанин, а Вика договори шише вино со глувиот Костја, кој навистина беше без уво, го отсекоа во Чеченија и не го убиле, но тоа е друга приказна.

      Јадејќи во студената топла храна зготвена на свеж воздух и во центарот на метрополата и пиејќи ја со алкохол, отидовме за наша работа како пчели. Имаше пари во метрото и моравме да ги прескокнеме бариерите. Лиоха, не богата со раст, мирно одеше под турнирот, малку се наведнува. Тарзан ползеше под преносна ограда, а јас, со моите сто тринаесет килограми, поминав низ турнирот, држејќи се во густа жлеб кон потенок тенок студент, или поточно на нејзините еластични задникот, со тоа паѓајќи во просторот на движечки чекори и хоризонтални шипки. Девојчето нежно газеше кога ја потиснав посилно со мојот «шрафцигер», се извини и трчаше, изгуби во толпата. Долу во лобито на метрото се запознавме. Откако го чекавме возот, притиснавме во вагон полн со грчеви и…

      Тарзан викна на целиот автомобил од другиот крај:

      – Разбудете се кога ќе пристигнеме!!! – се искачи на седиштата и дрско ги исфрли седечките службеници и менаџерите. Ги разголи и отиде во кревет. Луѓето тивко и трпеливо се навредуваа. Точно, двајца млади сакаа да ја излечат дињата, но еден од нив ги затвори очите во еден момент и висеше притиснат од толпата. Само што Тарзан беше семејството неколку години во зоната со поранешен тибетски монах, експерт за боречки вештини.

      Кога стигнавме до плоштадот Сенаја, се упативме кон ескалаторот. Некој трчаше зад себе, го удри Тарзан кон коксот и избега, докажувајќи дека Свети Петарбургер, кои не беа осудени, воопшто не беа педери, сè уште има херои на Нева и едноставно не се откажуваше. Тарзан, иако локален, тивко го гледаше.

      Растејќи на ескалаторот, без ништо да се стори, Тарзан продолжи да го разгали хуманоидот како кученце. Тој прилепуваше, малку и, отпорнувајќи се, се лути.

      – Престани го, Тарзан! – корегирајќи ја неговата капа, извалкана Лех. – заврши!!

      Тарзан привремено застана, а Хуманоид, искористувајќи го моментот, ја извртеше својата капа на себе и ја соблече,