Zanim umrę. Jenny Downham

atakuje mnie nadmiarem wrażeń. Biorę paracetamol, ale wiem, że nie pomoże.

      – Dobrze się czujesz? – pyta Cal.

      – Tak.

      Zdaje sobie sprawę z tego, że kłamię. Objadł się do granic możliwości i siedzi jak król, choć w jego oczach dostrzegam strach.

      – Chcę wracać do domu.

      Muszę się zgodzić. Oboje udajemy, że to nie z mojego powodu trzeba zakończyć tę szaloną eskapadę.

      Stoję na chodniku i patrzę, jak mój brat zatrzymuje taksówkę. Trzymam się ściany, żeby nie stracić równowagi. Nie pozwolę, żeby ten dzień zakończył się transfuzją krwi. Nie dam się kłuć obrzydliwymi igłami.

      Dłoń Cala jest mała i przyjazna, idealnie mieści się w mojej. Usiłuję cieszyć się tą chwilą. Nieczęsto zdarza mu się dobrowolnie trzymać mnie za rękę.

      – Będziemy mieli kłopoty? – pyta.

      – A co mogą nam zrobić?

      Śmieje się.

      – Powtórzymy kiedyś ten dzień?

      – Jasne.

      – Pójdziemy na łyżwy?

      – Tak.

      Cal paple o raftingu, jeździe konnej i skokach na bungee. Wyglądam przez okno taksówki. Ból pulsuje mi w głowie. Światła mijanych samochodów odbijają się od ścian i obcych twarzy, oślepiając mnie. Czuję się tak, jakby płonęło sto ogni.

      ROZDZIAŁ DWUNASTY

      Domyślam się, że jestem w szpitalu, kiedy tylko otwieram oczy. W każdym pachnie tak samo, a gumka przymocowana do mojego ramienia sprawia znajomy ból. Próbuję usiąść na łóżku, ale głowa mi pęka i wszystko podchodzi do gardła.

      Pielęgniarka biegnie z miską, lecz nie zdąża. Wymiotuję na koszulę i pościel.

      – Nie szkodzi – pociesza. – Zaraz to posprzątamy.

      Ociera mi usta, pomaga przewrócić się na bok i rozwiązuje troczki koszuli.

      – Zaraz przyjdzie lekarz.

      Pielęgniarki nigdy nie mówią tego, co wiedzą. Płacą im za wesołość i gęste włosy. Muszą wyglądać zdrowo i energicznie, żeby robić dobre wrażenie na pacjentach.