เซลีสหายใจเข้าลึกและกลั้นมันเอาไว้ เธอไม่รู้ว่าจะตอบไปอย่างไรดี เธอเกลียดการที่ไม่ซื่อสัตย์ แต่เธอก็ทนไม่ได้ที่จะบอกเขาไป
"ชะตาชีวิตของพวกเราอยู่ในมือของผู้สร้าง" เธอกล่าว "มันไม่สายไปหรอกสำหรับพวกเรา ดื่มนี้เถิด" นางกล่าวพร้อมกับหยิบขวดแก้วที่บรรจุยาบลาท็อกซ์ออกมาจากย่ามที่อยู่ตรงบริเวณเอว เธอกรอกยาลงตรงริมฝีปากพร้อมกับลูบเข้าที่หน้าผากของเขา
เขากลอกตาของไปด้านหลังพร้อมกับถอนหายใจออกมาด้วยความสงบเย็นเป็นครั้งแรก
"ข้ารู้สึกดี" เขากล่าว
อีกเพียงชั่วขณะ ดวงตาของเขาก็ปิดลง
เซลีสรู้สึกถึงน้ำตาที่หลั่งรินอยู่ข้างแก้มและมันถูกเช็ดออกไปอย่างรวดเร็ว
อิลเลพราจัดการบาดแผลของเธอเสร็จสิ้นแล้ว พวกเขาจึงลุกขึ้นมายังเหนื่อยอ่อน แล้วพากันเดินไปตามทางที่ไม่มีที่สิ้นสุด พวกเขาไปด้วยกัน เดินผ่านซากศพแล้วซากศพเล่า พวกเขาผ่านกลุ่มทหารหลักของกองทัพไป ทางตะวันออกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
"เราจะทำอะไรอยู่ตรงนี้หรือไม่? ในที่สุด เซลีสก็ถามขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน
"ทำซิ" อิลเลพราตอบ
" แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น" เซลีสตอบ "เราช่วยเหลือคนได้เพียงน้อยนิด แล้วก็สูญเสียคนไปมากมาย"
"แล้วพวกที่มีน้อยนิด คืออะไร?" อิลเลพราโตแย้งกลับมา "พวกเขาไม่มีคุณค่าเลย งั้นหรือ?"
เซลีสกำลังใช้ความคิด
"มีซิ แต่สำหรับคนอื่นๆล่ะ?"