สิ่งที่พวกเขาทำได้ดีที่สุดก็คือ พยายามติดตามกองทัพหลักให้ทัน พยายามเดินทางเข้าแล้วออกสนามรบ บุกป่าฝ่าดง เดินย่ำถนนโคลนและรักษาบาดแผลให้พวกทหารแม็คกิล การตามหาพวกเขาไม่ได้เป็นเรื่องยาก เพราะร่างพวกเขาเติมเต็มภูมิประเทศไปทั่ว ในบางคราเซลีสมีความสามารถพอที่จะรักษาพวกเขาได้ แต่สำหรับหลายๆครั้งสิ่งที่นางและอิลเลพราสามารถทำได้ ก็คือ พันแผลให้พวกเขาและให้ยาอายุวัฒนะไป แล้วส่งให้พวกเขาจบชีวิตลงอย่างสงบ
มันเป็นเรื่องเศร้าสำหรับเซลีส การที่นางเป็นผู้รักษาที่มาจากเมืองเล็กๆ ในชั่วชีวิตนี้ นางไม่เคยต้องทำงานที่พบความรุนแรงเท่านี้และในสงครามที่มีขนาดใหญ่โตขนาดนี้ นางเคยทำ แต่จัดการรักษาบาดแผลจากรอยถลอก รอยตัดและบาดแผลเล็กๆน้อยๆ บางครั้งก็มีการรอยกัดจากตัวฟอว์สิธ แต่นางไม่เคยชินกับการนองเลือดขนาดใหญ่และความตายขนาดนี้ ต้องพบเจอบาดแผลที่มีความรุนแรงและผู้คนบาดเจ็บอย่างมาก มันทำให้นางรู้สึกเศร้าโศกอย่างสุดซึ้ง
ในอาชีพของนางแล้ว