"เธออยู่นั่นไง! ไถลไปครึ่งทางบนดาดฟ้า" หนึ่งในทหารของจักรวรรดิตะโกนขึ้น
ทันใดนั้น ไมโครเพิลรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการกระทุ้งแทงเข้าที่เกล็ดบนใบหน้าที่มีความอ่อนไหวและเธอเห็นทหารจักรวรรดิสองนายที่ถือหอกยาวสามสิบฟุต ใช้หอกแยงผ่านตาข่าย กระตุ้นให้เธอไปอยู่ในระยะที่ปลอดภัย เธอพยายามที่จะพุ่งเข้าใส่พวกเขา แต่โซ่กักเธอเอาไว้ ทำให้เธอตกลงมา เธอคำรามอย่างเกรี้ยวกราด ขณะที่พวกเขาแทงหอกใส่เธอ ครั้งแล้วครั้งเล่า ต่างพากันหัวเราะร่า เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังทำไปด้วยความครึกครื้น
"เธอไม่ได้กลัวเราแล้ว ใช่ไหมตอนนี้?" นายทหารคนหนึ่งถามทหารอีกนาย
ทหารอีกคนหนึ่งหัวเราะพร้อมกระทุ้งหอกเข้าไปที่ดวงตาของเธอ ไมโครเพิลขยับตัวหนีได้ในวินาทีสุดท้าย ที่มันช่วยเธอไว้จากอาการตาบอด
"เธอไม่มีพิษสงเหมือนตอนที่บินได้" นายทหารคนหนึ่งกล่าว
"ข้าได้ยินว่า พวกเขาจะเอาเธอแสดงโชว์ในเมืองหลวงของจักรวรรดิอันใหม่" "นั่นไม่ใช่ที่ข้าได้ยินมา" ทหารเองนายพูด "ข้าได้ยินมาว่า เขาจะเอาปีกของเธอออก และทรมานเธอจากความเสียหายทั้งหมดที่เธอทำไว้กับพวกเรา"
"ข้าอยากจะไปที่นั่นเพื่อเฝ้าดู"
"แล้วเราต้องเอาเธอไปส่งแบบไม่เสียหายด้วยหรือ"