Siła przeznaczenia. Anna Górska

ochotę. Niczym się nie przejmowała, a teść piąty rok chodził w tych samych zimowych butach. Kleił, bo się rozsypywały, ale ona nie widziała konieczności kupienia nowych. Kochała tylko siebie i swojego syna. Nasze dzieci nic jej nie obchodziły. Jak dała cokolwiek, nawet drobiazg, latami wypominała.

      – Straszne, jak się tego słucha.

      – Wiem, ale takim ludziom, żyje się bardzo dobrze, oni troszczą się tylko o siebie. Egoizm w najczystszej postaci. – Baśka zamyśliła się.

      – Ładują akumulatory, jak kogoś zranią, dobrze się wtedy czują…

      – Najgorsze, że niszczą innych i zupełnie ich to nie obchodzi, tylko po to, żeby samemu dobrze się poczuć. Nas niszczyli oboje. Mieli wsparcie w sobie, ja zostałam sama. Nie słuchałam rodziców jak mnie przed nim ostrzegali, przynajmniej do czasu, aż zrozumiałam, że mieli rację… ale wtedy było już za późno.

      – Rodzice patrzyli na wszystko obiektywnie, ty sercem.

      – Zauważyłaś, że prawdą jest to, co mówią o uczeniu się na błędach?

      – To znaczy? – Kasia wstała i sięgnęła po papierosa, ale Baśka była szybsza i wyjęła jej pudełko z ręki

      – Co robisz? Nie wolno ci palić. Przyzwyczaj się! – Schowała je do torebki – A co do twojego pytania. Nie wiem jak u ciebie, ale rodzice zawsze mnie ostrzegali, „nie rób tego, nie rób tamtego” a ja i tak musiałam przekonać się na własnej skórze, że mieli rację.