Невысокі пакацісты лоб, крутыя чорныя бровы, угору прычасаны сіваватыя валасы, густыя, шчаціністыя, бы поўсць на воўку, вусы пажаўцелі ад дыму.
Пятро ніколі ў жыцці не спатыкаўся з ім, але ведаў: гэта ён!
– Устань, Пісарчук, подыды до мінэ.
Пісарчук успрыняў саму постаць, уладарны голас як належнае; нават тое, што лясны госць назваў яго местачковае прозвішча, яму не здавалася дзіўным. На нагах у Пісарчука таксама былі боты, толькі ялавыя. Пэўнае падабенства з кіцелем уладара мела і Пятрова куртка свайго сукна, якая высока, пад самую шыю, зашпільвалася на гузікі. Яны, Пятро і лясны госць, былі прыкладна аднаго веку, і нейкая мужчынская роднасць заўважалася ў іхніх вусах. А што да валасоў, то іх, бадай, нельга было параўнаць, паколькі ў Пятра валасы больш светлыя і больш мяккія і заставалася іх на галаве ўжо вобмаль.
Пісарчук устаў і пашукаў вачыма сякеру.
– Ты не думай, што здэсь я одын, – мовіў госць. – Здэсь багата маіх люды. Усе збіраюць мінэ грыбы. Здэсь за кожным дрэвам – мае вочы.
– А я тут самотны, – ці то падумаў, ці прамовіў маркотны Пятро. – То чым жа, васпане, я абавязаны гэтай сустрэчы?
– Сустрэча прызначана, ды не з табой, пчаляром. Твая роля тут, увы, як ось гэтых соснаў… Уцяміў? Я маю сустрэцца з буйным чорным Шэршнем, о-оо! – І лясны госць усміхнуўся нейкім сваім спадзяванням ды нецярпліва паглядзеў на гадзіннік. – Як думаеш, не пабаіцца ён сюды прыляцець?
Пісарчук уцяміў, пра каго гаворка, і адчуў востры непакой, трывогу, цікаўнасць да моманту:
– Аднак я хацеў бы на яго паглядзець.
Госць-вядзьмак разгарнуў на каленях карту, на якой у розных фарбах азначаліся краіны Еўропы, і, выказваючы сваё задавальненне, тыцнуў люлькай у Польшчу:
– Ось тут ён пакажа свае тактычныя здольнасці. Сваю сілу… А мы поглядым.
Польшчу на карце перацінала шырокая сіняя лінія.
– Там мой сын… Ён за капрала ў польскай арміі.
– Твой сын камуніст?
– Не ведаю…
– А ты беларус?
– Так…
– Мне неаднойчы даводзілася чуць, што беларусы – наўздзіў трывалы народ і што яны ў вадзе не тонуць і ў агні не гараць. Гэта праўда?
– То вам, васпане, хтосьці нахлусіў! Мы заўжды гарым.
– Няўжо?
Пятро Пісарчук не заўважыў, як і калі карта ў руках ведзьмака загарэлася, і ён паднёс яе пад крысо ягонай курткі.
– Ось мы і проверым…
– Ці варта, васпане?! Нас адвеку нішчаць, топяць у крыві…
Пятра працяў