Яна зноў і яшчэ больш уважліва паглядзела на яго. Гэта кепска. Трэба зараз жа, неадкладна пераключыць яе ўвагу на нешта іншае!
– Халодныя рукі – гарачае сэрца! – сказаў ён і, прыабняўшы дзяўчыну за вузкую талію, дадаў: – Пойдзем лепш танцаваць…
– Вы добра танцуеце, – сказала дзяўчына, калі танец нарэшце скончыўся, і яны зноў стаялі каля таго ж самага цёмнага акна. – Скажыце, а вы сваяк гаспадарам ці проста знаёмы?
– Проста знаёмы. – Ён зноў паглядзеў на гадзіннік насупраць. – А вы?
– Я таксама! – Дзяўчына ўсміхнулася і дадала: – Я тут наагул амаль нікога не ведаю. «Гэта добра! – міжволі падумалася яму. – Гэта проста выдатна!»
– І ведаеце, вы – першы, з кім я загаварыла сёння…
– Гэта, напэўна, лёс, – сказаў ён. – Вы верыце ў лёс?
– Веру! – сур’ёзна, нават занадта сур’ёзна адказала дзяўчына. – А вы?
– І я! – І з усмешкай дадаў: – Гэта адзінае, у што я пасапраўднаму веру.
Зноў загучала музыка, і яны зноў пайшлі танцаваць.
Дзяўчына ўсё шчыльней прыціскалася да яго, дыханне яе было не цёплым нават – гарачым, нясцерпна, невыносна нават гарачым… але даводзілася цярпець. Хутка, ужо хутка… «Ты сама выбрала свой лёс, дурніца! – з нечаканым жалем падумалася яму. – Сама выбрала свой лёс! Я цябе не выбіраў. Я мог і не заўважыць цябе. Вас было шасцёра… але ты сама выбрала свой лёс!»
– А вы чулі,– раптам прашаптала дзяўчына, горача дыхаючы яму ў самае вуха, – чулі пра гэтыя жудасныя забойствы? Чулі?
– Забойствы? – Ён уважліва паглядзеў на яе. – Якія забойствы?
– Вы і праўда не чулі?
– Праўда.
– Не можа быць! – у голасе дзяўчыны гучаў яўны недавер. – Пра гэта ж толькі і кажуць у горадзе!
– Вось як? – Ён памаўчаў крыху і дадаў: – Я прыехаў здалёк і толькі сёння раніцай, так што… А што гэта за забойствы?
У вачах у дзяўчыны штосьці мільганула. Магчыма, жах, а можа, і штосьці іншае…
– Іх знаходзяць мёртвымі! – ледзь чутна прашаптала яна. – З пракусанымі шыямі… без адзінай кроплі крыві… Уяўляеце – без адзінай кроплі!
– Уяўляю!
Цяпер ён глядзеў на шыю дзяўчыны, тонкую і на дзіва безабаронную. Глядзеў доўга. Потым перавёў погляд на гадзіннік на сцяне. І зноў утаропіўся прагным позіркам у гэтую тонкую, пяшчотную, безабаронную шыю…
Дзень, калі не стане дажджу
Дзесьці злева зноў пачуўся залівісты сабачы брэх. Сабакі кагосьці гналі. Можа, зайца, а магчыма, і лісіцу…
Брэх хутка набліжаўся, і Васіль пачаў ужо насцярожана азірацца па баках – у надзеі ўбачыць, нарэшце, даўгавухага небараку, які зараз імчыць праз лес, ні на што не звяртаючы ўвагі. Але ішлі хвіліны, зайца ўсё не было, а брэх набліжаўся і набліжаўся… і раптам у тым баку, зусім непадалёку ад Васіля, гулка і адрывіста грымнуў стрэл, за ім другі. І адразу ж сабакі перасталі брахаць.
«Браканьеры, – міжволі падумаў Васіль. – І не баяцца ж, чэрці!»
І ён вырашыў, што хутчэй за ўсё гэта быў не заяц. Улетку на зайца не палююць. Ніхто. Нават браканьеры. На лася – іншая рэч. Ці, скажам, на дзікоў…
І